Juror #2

Ένας οικογενειάρχης που υπηρετεί ως ένορκος σε μία πολύκροτη δίκη δολοφονίας, αντιμετωπίζει ένα ηθικό δίλημμα που θα μπορούσε να επηρεάσει την ετυμηγορία των υπολοίπων ενόρκων.

Είναι κάποιες ερωτήσεις των οποίων η απάντηση πολλές φορές μας φαίνεται αυτονόητη, όπως τι σημαίνει δικαιοσύνη, τι θα έκανα εγώ αν έπρεπε να ομολογήσω ένα λάθος ή ένα έγκλημα, ποια είναι η σωστή επιλογή όταν έχω όλα τα δεδομένα μπροστά μου αραδιασμένα; Κι όμως. Ο Clint Eastwood, σκηνοθετώντας μια ακόμα ταινία στα 95 του, στήνει -με τη βοήθεια του Jonathan A. Abrams στο σενάριο- ένα δικαστικό δράμα που μας κάνει να αναρωτηθούμε όλα τα παραπάνω, χωρίς η απάντηση που τελικά θα δώσουμε να είναι και τόσο δεδομένη.

Ο Nicholas Hoult, τον οποίο απολαύσαμε πρόσφατα στο Nosferatu, δίνει μια αψεγάδιαστη ερμηνεία ως ένορκος Νο2, που εντελώς αναπάντεχα καλείται να δώσει μια σχεδόν αδύνατη εσωτερική μάχη. Τι θα υπερισχύσει; Η συνείδησή του ή η αίσθηση του καθήκοντος; Τι θα κάναμε στη θέση του; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρεθεί κανείς σε αυτή τη θέση; Πόσο περίπλοκη μπορεί να γίνει τελικά, αυτή η ζωή;

Η ταινία κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της, μας τραβάει στον ρυθμό της, και μας καθηλώνει με μια υποβόσκουσα αλλά αμείωτη ένταση. Χωρίς να απεγκλωβίζεται από τη γνωστή χολιγουντιανή φόρμα (κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν είναι στις προθέσεις της) το Juror #2 μας προσφέρει μια υποδειγματική σκηνοθεσία, ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, και μερικές απολαυστικές (αν και ίσως σύντομες) ερμηνείες.

Ίσες δόσεις συμπάθειας και αντιπάθειας για τον χαρακτήρα που ζωντανεύει η αγαπημένη Toni Collette (με έξοχο χειρισμό του βλέμματος), ακριβώς το ίδιο συναίσθημα (πράγμα ενοχλητικό, δεδομένου ότι υπερασπίζεται έναν ίσως ένοχο δολοφόνο) για τον χαρακτήρα του Chris Messina (οι παρατηρητικοί θεατές θα αναγνωρίσουν τον ντετέκτιβ Richard Willis από το αξεπέραστο Sharp Objects) και τόνοι απόλαυσης από τον J.K. Simmons (η μικρή διάρκεια της εμφάνισής του είναι ίσως το μόνο μας παράπονο), αποτελούν μερικά μόνο από τα όσα βιώνουμε κατά τη διάρκεια της ταινίας. 

Αν και υπάρχουν στιγμές που αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό μας οι 12 Ένορκοι, ο Clint Eastwood χειρίζεται αρκετά έξυπνα το υλικό του ώστε η ταινία του να μην αποτελεί μίμηση εκείνης του σπουδαίου Sidney Lumet. Καταφέρνει, αντίθετα, να μπει στην ψυχολογία των ενόρκων και να μας μεταδώσει επαρκώς τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, αφήνοντάς μας να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για την καθεμία και τον καθένα τους.

Η ταινία λειτουργεί στη βάση της ανατροπής και ο σκηνοθέτης φροντίζει να μην μας κουράσει με εξωφρενικές και υπερμεγέθεις εκπλήξεις, αλλά να ροκανίζει την αίσθηση της σιγουριάς μας διαρκώς, ήσυχα και έντεχνα, χωρίς να μας αφήνει λεπτό να επαναπαυτούμε. Η ταινία, κατά συνέπεια, δεν τελειώνει παρά το τελευταίο δευτερόλεπτο – και μας αφήνει με ένα (κατά τη γνωστή συνήθεια του Eastwood) διόλου εύπεπτο τέλος.

Eρμίνα Δημητρίου