"Kaos": Όχι και τόσο αστείο συνονθύλευμα αρχαιοελληνικής εξτραβαγκάνζας

Σύνοψη: Καθώς η διχόνοια κυριαρχεί στον Όλυμπο κι ο παντοδύναμος Δίας βυθίζεται στην παράνοια, τρεις θνητοί είναι γραφτό να αλλάξουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

ΣΧΕΤΙΚΑJuror #2

Άποψη: Χάος είναι η αφήγηση στην νέα σειρά του Netflix, μια καθόλου αστεία βρετανική κωμωδία που εμπνέεται από την αρχαία ελληνική μυθολογία για να μιλήσει για ζητήματα εξουσίας, εκμετάλλευσης, θρησκείας, ανάγκης του ανθρώπου στην πίστη και ο ρόλος θανάτου στην ανθρώπινη ύπαρξη με τον πιο αφελή και παιδιάστικο τρόπο, σε ένα συνονθύλευμα αρχαιοελληνικής εξτραβαγκάντζας και σύγχρονης κριτικής. 

Ο Δίας είναι μια δεσποτική πατρική φιγούρα, τον οποίο ενσαρκώνει με τρομερό χαβαλέ και σαρκασμό ο πάντα απολαυστικός και κουλ Jeff Goldblum, μια καρικατούρα δικτάτορα που επιβλέπει με ηδονή τον τρόμο και την εξουσία που επιβάλλει στους ανθρώπους.

Στην ουσία το Kaos διαδραματίζεται στην σημερινή Κρήτη, μια Κρήτη αγνώριστη, μιας και δεν έχει γυριστεί εκεί, που θυμίζει περισσότερο το Λος Άντζελες και το Μαϊάμι, ενώ οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν κανονικά και λατρεύονται ως το επίσημο -παγκόσμιο- θρήσκευμα, σε μια περίοδο όμως που έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται ή να υποτιμούνται.

Αρχή του ξεδιπλώματος του μίτου της Αριάδνης είναι ένα μνημείο που ετοιμάζει ο επίγειος δικτάτορας της Κρήτης, Μίνωας, προς τιμή των θεών, το οποίο όμως βανδαλίζεται από ανθρώπους που βλέπουν πως οι θεοί δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από μια αιώνια dolce vita.  Ο Διόνυσος, γιος του Δία, και αδικημένος από το δωδεκάθεο μιας και του δόθηκε η ευθύνη για το γλεντοκόπι κάνοντάς τον να νιώθει κατώτερης αξίας θεός, γίνεται το μέσο για να συνδεθεί με την ανθρώπινη φύση, σε μια πιο χιπικοαναρχική φιγούρα, που πάει κόντρα στην πατρική εξουσία, ζητώντας ελευθερία και δημοκρατία. Και όλα αυτά ενώ μια σύγχρονη Ευρυδίκη πεθαίνει και ένας σύγχρονος Ορφέας, διάσημος μουσικός, προσπαθεί να την επαναφέρει στην ζωή, ενώ εκείνη ζητά την αυτοδιάθεσή της και την ανεξαρτησία της.

Το Charlie Covell, που παραδόξως έχει γράψει το The End of the Fucking World, μια καλογραμμένη, έξυπνη μαύρη κωμωδία, έρχεται να επαναφέρει στο προσκήνιο την μυθολογία, μπλέκοντάς την με σύγχρονους όρους και σημερινά μηνύματα και θεωρίες, χωρίς ποτέ «να δένει το γλυκό», σε μια μίξη που μοιάζει περισσότερο άβολη παρά αστεία.

Το Kaos είναι ό,τι και η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι: μια queer προσέγγιση πάνω σε υψηλά ιδανικά που διέπουν την ανθρωπότητα, μόνο που η προσέγγιση και στις δύο περιπτώσεις στάθηκε μόνο στο κιτς κομμάτι μιας θεαματικής παρέλασης πολύχρωμων χαρακτήρων, κάτω από το βάρος του οποίου εξαφανίστηκε εν τέλει οποιοδήποτε μήνυμα, στόχευση και αλήθεια.

Η αρχαιοελληνική μυθολογία με τον τρόπο της πράγματι είναι queer, κανείς γνώστης της δεν μπορεί να κατηγορήσει την σειρά ότι υπηρετεί μια woke ατζέντα, όπως είναι της μόδας να λέγεται. Αντιθέτως, πράγματι είτε άμεσα είτε έμμεσα αναφέρονται ομοφυλοφιλικές ή αμφισεξουαλικές σχέσεις, ενώ ο Καινέας που εμφανίζεται στην σειρά πράγματι είναι ένας άνθρωπος που και στην μυθολογία έχει περάσει από φυλομετάβαση με σημερινούς όρους, μια γυναίκα που ο Ποσειδώνας της είχε δώσει την δυνατότητα να μετατραπεί σε άντρα. Μπορεί να υπάρχει προφανώς μια μυθοπλαστική ελευθερία, αλλά το queerness της σειράς βασίζεται στους μύθους και δεν είναι κατασκευασμένο για να αλλοιώσει κάτι.

Αυτό όμως που μπορεί να προσάψει κάποιος στην σειρά είναι ότι εν τέλει δεν μιλάει για τίποτα, περνάνε έτσι τα επεισόδια και απλώς χαζογελάμε ελαφρώς με ίδια αστειάκια, τετριμμένα και επαναλαμβανόμενα μέχρι να έρθει το τέλος που επίσης δεν γίνεται τίποτα.