"Somewhere boy": Λανθιμικά δάνεια με ¨ανθρωπίλα"

Σύνοψη: Όταν ο Ντάνι ήταν βρέφος, η μητέρα του σκοτώθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο. Έκτοτε, ο πατέρας του αποφάσισε να τον κρατήσει έγκλειστο σ’ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, προκειμένου να τον προστατεύσει από τον έξω κόσμο, ο οποίος «είναι γεμάτος ανθρωποφάγα τέρατα», όπως μαθαίνει από μικρή ηλικία στον γιο του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Your friends and neighbors": Έξυπνο, καυστικό, αιχμηρό

Λίγο μετά την ενηλικίωση του Ντάνι, όμως, η αυτοκτονία του πατέρα του θα σηματοδοτήσει επιτέλους την έξοδο του πρώτου στην πραγματική ζωή.

Άποψη: Ομολογουμένως το premise της μίνι σειράς του Hulu που πλέον στριμάρει στο Cinobo θυμίζει Κυνόδοντα. Και στις δύο περιπτώσεις ένας ακραία χειριστικός πατέρας καταδικάζει το παιδί ή τα παιδιά του σε κατ’οίκον απομόνωση αορίστου χρόνου με το επιχείρημα της προστασίας των τελευταίων από την αφιλόξενη κι επικίνδυνη πραγματικότητα που καραδοκεί εκεί έξω.

Εντούτοις, τα λανθιμικά δάνεια εξαντλούνται κάπου εδώ, καθώς στο Somewhere boy το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από την «εντός των τειχών» καθημερινότητα των ηρώων στην απαιτητική περιπέτεια της προσαρμογής τους στον πραγματικό κόσμο ύστερα από χρόνια διαβίωσης σε μια νοσηρή ετεροτοπία (με την φουκωική έννοια του όρου).

Όχι πως λείπουν – μέσω flashbacks – οι σκηνές του Ντάνι με τον πατέρα του πριν την «απελευθέρωσή» του (αμφότεροι ερμηνευμένοι αψεγάδιαστα από τους Λιούις Γκρίμπεν και Ρόρι Κίναν αντίστοιχα). Απλώς, σημαίνοντα ρόλο στο ξετύλιγμα της πλοκής διαδραματίζει η μετέπειτα αναδοχή του αγοριού από την αδερφή του πατέρα του Σου (μια εξίσου καίρια Λίσα Μακ Γκρίλις) κι η συνακόλουθη ένταξή του στο ήδη εύθραυστο «οικοσύστημα» της διευρυμένης της οικογένειας.

Αν και κάπως αφελής σε στιγμές, η σειρά δομείται γύρω από στιβαρούς χαρακτήρες, τους οποίους όλοι οι ηθοποιοί υπηρετούν με αξιοσημείωτη «τονική» συνέπεια, με αποτέλεσμα τα 8 αυτά επεισόδια να φέρνουν στον νου μια παλιά δήλωση του Οικονομίδη, όταν του είχε ζητηθεί να σχολιάσει την δραματουργία του: πως «μυρίζει ανθρωπίλα».

Με λίγα λόγια, δηλαδή, το σύμπαν της σειράς μπορεί να μην είναι κατασκευαστικά άψογο, είναι όμως αυθεντικό, «χειροπιαστό» και, για αυτόν ακριβώς το λόγο, πειστικό.

Ένα ατμοσφαιρικά φωτογραφημένο coming – of – age drama που ισορροπεί ικανοποιητικά ανάμεσα στο παραμυθικό και το ρεαλιστικό και κομίζει ένα φαινομενικά απλό αλλά ευπρόσδεκτα heart – warming μήνυμα: πως, όσα «τέρατα» κι αν κατοικούν εκεί έξω, η ζωή είναι κάτι που αξίζει να βιώνεται και μέσα της υπάρχει χώρος για όλους.