O θάνατος της Μπελ

Σύνοψη: Ο Πιέρ και η σύζυγός του Κλέα ζουν μια ήρεμη ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Εκείνος είναι δάσκαλος και εκείνη διατηρεί ένα οπτικό κατάστημα και φιλοξενούν τη Μπελ, την κόρη μιας φίλης τους.

Η ζωή τους ανατρέπεται ολοκληρωτικά όταν η Μπελ βρίσκεται νεκρή μέσα στο σπίτι τους. Επειδή ο Πιέρ ήταν ο μόνος που βρισκόταν εκεί, γίνεται ο βασικός ύποπτος. Αντιμετωπίζει την ανάκριση της αστυνομίας, την ταπείνωση, την περιφρόνηση των συναδέλφων του και την εχθρότητα των κατοίκων της μικρής πόλης, όπου τίποτα δεν μένει κρυφό. Τελικά ποιος σκότωσε τη Μπελ;

Άποψη: La Belle et la Bete (η Πεντάμορφη και το Τέρας ελληνιστί) θα μπορούσε να ταιριάξει γάντι σε αυτή την ιστορία μιας άλλης νεαρής Μπελ και ενός όχι απαραίτητα τέρατος, αλλά σίγουρα τερατοποιημένου θύτη-θύματος που η κάμερα του Μπενουά Ζακό και φυσικά η γραφή του Ζορζ Σιμενόν που αποτελεί την σεναριακή βάση της ταινίας, εξετάζει διεξοδικά να ανακαλύψει.

Ο φιλήσυχος και αγαπητός στην γειτονιά και στο σχολείο που διδάσκει Πιέρ είναι αναμφίβολα ένας Peeping Tom, ένας ηδονοβλεψίας που ασχέτως των κατηγοριών, σίγουρα απολαμβάνει σκοποφιλικά την όψη της νεαρής κοπέλας.

Σε αντίθεση με τον φιλοπερίεργο Stewart στο χιτσκοκικό Rear Window όπου προσπαθεί να διαλευκάνει μια ιστορία και να λειτουργήσει ως αυτόπτης μάρτυρας, ο Πιέρ του πολύ καλού Γκιγιόμ Κανέ καταλήγει να κατηγορείται για την δολοφονία ως ο τελευταίος που την είδε ζωντανή, ακόμα και αν ο ίδιος ισχυρίζεται πως πήγε για ύπνο.

Το θέμα είναι ποιος τον πιστεύει; Δύσκολα μπορεί κάποιος/κάποια  να αποφύγει τις συνδέσεις με την προσωπική ζωή του σκηνοθέτη, ο οποίος πρόσφατα κατηγορήθηκε από παλιές πρωταγωνίστριές του για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό, όταν ακόμα κάποιες από αυτές ήταν ανήλικες. Η υπόθεση έσκασε πέρσι, δεν φαίνεται να έχει κλείσει και αν δεν απαλλαγεί από τις  κατηγορίες, ίσως να είναι και η τελευταία ταινία που πρόλαβε να κάνει πριν τις κατηγορίες εις βάρος του.

Ξεκάθαρα επηρεασμένος από την ιδιοσυγκρασία του Ξένου του Καμί, ο Ζακό στήνει έναν ήρωα που δεν διψά να λυτρωθεί, δεν ψάχνει εναγωνίως την αθώωση του, αλλά ήρεμα και ήσυχα θέλει να συνεχίσει την ζωή του, καθιστώντας τον εαυτό του ακόμα πιο περίεργο και ύποπτο, όπως ακριβώς ο πρωταγωνιστής του Ξένου στην κηδεία της μητέρας του.

Ο Ζακό δύσκολα θα λέγαμε ότι δεν νιώθει μια ταύτιση μιας και βλέπει τον Πιέρ με συμπάθεια και πίσω από τις γραμμές ένα σχόλιο κυριαρχεί: είναι κακό να παίρνεις μάτι μια ανήλικη; Και αν αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατηγορείται; Οι απαντήσεις δικές σας.

Μένοντας στην ταινία, ο Ζακό δεν κατορθώνει να στήσει μια σφιχτοδεμένη ιστορία, με αποτέλεσμα και εμείς ως θεατές να έχουμε την ίδια αστική ανία που διακρίνει και τον χαρακτήρα του. Αποφεύγει να δει την υπόθεση με όρους μυστηρίου αλά Σιμενόν και επιλέγει την οδό του κοινωνικού δράματος, της έννοιας της αθωότητας και ενοχής στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο έμφυλων σχέσεων, αλλά χωρίς να εμβαθύνει και εκεί.

Μένει στα βασικά, στο βασικό αλφαβητάρι του είδους μένοντας μεταξεταστέος.