The Strangers: Chapter 1

Αφού χαλάσει το αυτοκίνητό τους σε μια απόκοσμη μικρή πόλη, ένα νεαρό ζευγάρι (Μαντλέιν Πετς και Φρόι Γκουτιέρες) αναγκάζεται να περάσει τη νύχτα σε μια απομακρυσμένη καμπίνα.

Πανικός προκαλείται σταδιακά καθώς τρομοκρατούνται από τρεις μασκοφόρους άγνωστους που χτυπούν την πόρτα και εισβάλουν, φαινομενικά χωρίς κίνητρο στην ταινία.

Για την ταινία δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή. 

Σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη:

Ενώ άλλα παιδιά έβλεπαν κινούμενα σχέδια και οικογενειακές περιπέτειες, η μητέρα μου, λάτρης του κινηματογράφου, με μύησε στα έργα του Χίτσκοκ σε πολύ μικρή ηλικία.

Έγραψα τις δικές μου ιστορίες τρόμου, μετατρέποντάς τις σε κόμικς, ραδιοφωνικές παραστάσεις και ταινίες με τις κραυγές των παιδιών της γειτονιάς. Στην καριέρα μου, έχω κάνει διαφορετικούς τύπους ταινιών τρόμου, μικρότερης και μεγαλύτερης κλίμακας, πειραματιζόμενος ακόμα και με το χιούμορ.

Όλοι έχουμε τους δικούς μας φόβους, που αποτυπώνονται από τις πρώτες μας εμπειρίες στον κόσμο -το σκοτάδι, την αίσθηση ότι είμαστε ευάλωτοι απέναντι στη φύση και δεν έχουμε τον έλεγχο της έκβασης μιας απειλητικής κατάστασης.

Οι άνθρωποι έλκονται από σκοτεινές και τρομακτικές ταινίες τώρα για πάνω από 100 χρόνια, λόγω του απλού λόγου ότι όλοι θέλουμε να νιώθουμε κάτι. Και όλοι αναζητούμε τη θεραπευτική εμπειρία του να αντιμετωπίσουμε τους χειρότερους τρόμους μας στο ασφαλές περιβάλλον μιας κινηματογραφικής αίθουσας. Σε έναν κινηματογράφο, όλα είναι μια κοινή εμπειρία.

Όταν είδα την ταινία The Strangers - Κλείδωσες; του Bryan Bertino πριν από περισσότερα από 15 χρόνια, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Η ταινία με ξάφνιασε εξαλείφοντας κάθε είδους συλλογισμό πίσω από την τρομακτική ιδέα της εισβολής στο σπίτι. Αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο για κάποιον εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα. Η Liv Tyler και ο Scott Speedman ήταν τα θύματα των βάναυσων δολοφόνων μόνο και μόνο επειδή έτυχε να είναι σπίτι εκείνο το βράδυ. Αυτή η ταινία έχει μείνει στο μυαλό μου ως μια από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου

Τόσο απλή, αλλά τόσο τρομακτική.

Όταν μου έστειλαν το νέο σενάριο, ενθουσιάστηκα και τρόμαξα ταυτόχρονα. Τι θα μπορούσα να κάνω με αυτό το κλασικό πια είδος για να δώσω στους αρχικούς θαυμαστές την ίδια συγκίνηση που μοιραζόμουν αρχικά μαζί τους και ταυτόχρονα να τους προσφέρω –και στη νέα γενιά θεατών– κάτι φρέσκο και εκπληκτικό; Δεν ήταν μια συνηθισμένη ταινία τρόμου. Αυτό δεν ήταν remake, ούτε prequel

ή sequel του πρωτότυπου. Αυτή ήταν μια απίστευτη ευκαιρία να κάνουμε κάτι πρωτοποριακό.