"Trust" s01: Ντάνι Μπόιλ σε φόρμα.

Σύνοψη: Το 1973 μία υπόθεση απαγωγής συγκλονίζει την Αμερική, αλλά και όλο τον κόσμο. Πρόκειται για την απαγωγή του John Paul Getty III, του εγγονού του τότε πιο πλούσιου ανθρώπου στον κόσμο, του επιχειρηματία John Paul Getty. Μπορεί να είναι μεγιστάνας, είναι όμως και απίστευτα τσιγκούνης, με αποτέλεσμα να αρνηθεί να πληρώσει τα λύτρα που ζητούν οι απαγωγείς.

Άποψη: Η υπόθεση της απαγωγής του Paul Getty III προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον στο κοινό της εποχής, αλλά φαίνεται πως εξακολουθεί να προκαλεί. Με διαφορά λίγων μηνών κυκλοφόρησε μία ταινία και μία σειρά με ακριβώς την ίδια υπόθεση. Η ταινία είναι το «All the money in the world» του Ridley Scott, η οποία πιο πολύ ακούστηκε για την πολύκροτη υπόθεση του Kevin Spacey που οδήγησε τον σκηνοθέτη να τον αντικαταστήσει με τον Christopher Plummer και λιγότερο για το περιεχόμενο της. Η σειρά είναι φυσικά το «Trust» του Fox, του Simon Beaufoy έχοντας ως παραγωγό και σκηνοθέτη των 3 πρώτων επεισοδίων τον Danny Boyle, ο οποίος ξανασυναντιέται με τον Beaufoy, μετά το «Slumdog Millionaire» και το «127 Hours». Ίσως η σειρά να ήταν και ο λόγος αυτής της τόσο βιαστικής αντικατάστασης, προκειμένου να μην κυκλοφορήσει η ταινία ταυτόχρονα ή μετά την σειρά, με τυχόν συνέπειες στο box office, που ούτως ή άλλως δεν τα πήγε και τόσο καλά. Και ήταν σοφή επιλογή του Scott, γιατί αν θέλαμε να τα συγκρίνουμε, κάτι που είναι αναπόφευκτο, η σειρά είναι σαφώς καλύτερη.

Αυτό οφείλεται αφενός στο ότι σε 10 σχεδόν 50λεπτα επεισόδια μπορεί να αναλυθεί εκτενέστερα η ιστορία, αφετέρου στο καλύτερο καστ. Χωρίς να αμφισβητείται ο εξαιρετικός τρόπος που ερμήνευσε ο Plummer τον Getty, ο Donald Sutherland που υποδύεται τον ίδιο ρόλο είναι απλά απολαυστικός. Περιφέρεται στην τεράστια έπαυλή του έτοιμος να εκστομίσει ανά πάσα στιγμή μία κυνική και ειρωνική ατάκα, ενώ με τον αέρα που έχει ενός γερασμένου πλέον Δον Ζουάν σε συνδυασμό με έναν ακόμα κραταιό Βασιλιά Ληρ, σίγουρα πείθει ως ο τσιγκούνης και παράξενος κροίσος. Επίσης, η Hilary Swank, έχοντας καιρό να απασχολήσει κινηματογραφικά, αποδεικνύει ότι είναι δίκαια τα δύο Όσκαρ που έχει κερδίσει, ενώ έκπληξη αποτελεί ο Brendan Fraser, στον ρόλο που υποδύθηκε ο Mark Wahlberg στην ταινία, ο οποίος δείχνει ότι αν έχει κάποιον καλό σκηνοθέτη  να τον κατευθύνει, μπορεί τελικά να παίξει καλά.

Τα τρία πρώτα επεισόδια σε σκηνοθεσία του Danny Boyle είναι και τα καλύτερα της σεζόν, καθώς έχουν μία πιο ποπ αισθητική, που ταιριάζει τόσο στην ατμόσφαιρα της σειράς και των προσώπων που αναφέρονται, όσο και εν γένει στις σειρές του Fox, και ιδίως του Ryan Murphy, με τις οποίες είναι συγγενική. Στην συνέχεια οι υπόλοιποι σκηνοθέτες αλλάζουν λίγο κλίμα, χωρίς όμως μεγάλες διαφορές. Ένα σκηνοθετικό μοτίβο που δεν αλλάζει είναι η πλάγια οπτική σε πολλές σκηνές, φέρνοντας στο μυαλό τον «Κομφορμίστα» του Bertolucci, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τονίσει την μετέωρη κατάσταση των πραγμάτων, που οδεύουν όμως προς μία πτώση, από την οποία προσπαθούν να κρατηθούν και να ξεφύγουν. Είναι λογικό μέσα σε 10 επεισόδια μία υπόθεση που είναι ήδη γνωστή, είτε από την πραγματικότητα, είτε από την ταινία που προηγήθηκε, να ξεφουσκώνει προς το τέλος. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μισό της σεζόν είναι πιο δυνατό, ενώ στο τέλος χάνει την ενέργειά της. Όπως και να χει αποτελεί μία ενδελεχή και κομψή παρουσίαση της τόσο διάσημης απαγωγής.