"Τhe man in the high castle" - s02 - Κριτική

Να ξεκινήσουμε ξεκαθαρίζοντας πως η 2η σεζόν του ιδιαίτερα ατμοσφαιρικού, νουαρίζον κοινωνικοπολιτικού θρίλερ περιόδου “The Man in the High Castle” (που, μην ξεχνάμε, βασίζεται σε μυθιστόρημα του Φίλιπ Κ. Ντικ), είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από την 1η για πολλούς και διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι και το γεγονός πως επιτέλους γνωρίζουμε (που λέει ο λόγος...) τον μυστηριώδη τύπο του τίτλου. Κάτι, ωστόσο, που όχι μόνο δεν απλοποιεί τα πράγματα, αλλά τα κάνει ακόμη πιο περίπλοκα, δημιουργώντας (μας) ακόμη περισσότερες απορίες σχετικά με την προέλευση των “παράνομων” ταινιών που, όπως είδαμε και στην 1η σεζόν, παρουσιάζουν ποικίλες εναλλακτικές (παράλληλες;) πραγματικότητες από αυτές στην οποία ζουν οι ήρωές μας, προκαλώντας την οργή του Αδόλφου (ένας είναι ο Αδόλφος), που πασχίζει να τις εξαφανίσει από προσώπου γης, θεωρώντας τες από προσβλητικές έως και εξαιρετικά επικίνδυνες.

Σε μία από αυτές τις πραγματικότητες, η οποία είναι, ουσιαστικά, και η... πραγματική (τα πρώιμα ψυχροπολεμικά 60s με την κρίση των πυραύλων στην Κούβα), βρίσκουμε τον -σταθερά συμπαθή- Ιάπωνα Υπουργό Εμπορίου Νομπουσούκε Ταγκόμι, ο οποίος διαθέτει, ως φαίνεται, την ικανότητα να “ταξιδεύει” ανάμεσά τους, να απολαμβάνει ορισμένες πολύτιμες στιγμές γαλήνης δίπλα στη σύζυγο, τον γιο και την – πολύ γνωστή μας(...) – νύφη του. Στιγμές οι οποίες λειτουργούν αποφορτιστικά και για τους ίδιους τους θεατές, καθώς οι υπόλοιποι βασικοί ήρωες της σειράς (μαζί με ορισμένους αρκετά ενδιαφέροντες καινούργιους) βυθίζονται όλο και βαθύτερα στις δυσοίωνες καταστάσεις που συνιστούν την καθημερινότητά τους, με την απειλή του πυρηνικού ολέθρου να κρέμεται πλέον πάνω από τα κεφάλια τους.

Φυσικά οι πάντες, ή σχεδόν οι πάντες, εξακολουθούν να κινούνται μέσα στις γκρίζες ζώνες που χωρίζουν τους “καλούς” από τους “κακούς”, με την Τζουλιάνα Κρέιν, καταζητούμενη πλέον εξίσου από τους Ιάπωνες και την Αντίσταση, να βρίσκει άσυλο στο σπίτι του δολοπλόκου Αμερικανού αρχι-Ναζί Τζον Σμιθ, ο οποίος, από την πλευρά του, αναγκάζεται να προβεί σε ακραίες λύσεις, προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του. Ο Φρανκ, εξάλλου, θεωρώντας πως έχει χάσει πια τα πάντα, δρα πλέον ενστικτωδώς βλέποντας παντού εχθρούς, ενώ ο βλοσυρός επικεφαλής της Κεμπετάι, επιθεωρητής Τακέσι Κίντο, δεν διστάζει ακόμη και να συμμαχήσει μυστικά με τον εχθρό, προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της πατρίδας του.

Τα πιο συνταρακτικά πράγματα, ωστόσο, συμβαίνουν κατά Βερολίνο μεριά, με τον Τζο Μπλέικ να αποφασίζει να υπηρετήσει τη Γερμανία στο πλευρό του πατέρα του, υψηλόβαθμου στελέχους της κυβέρνησης, ο οποίος, όσο μετανιωμένος και υποχωρητικός δείχνει απέναντί του, τόσο... παρανοϊκός και μεγαλομανής θα αποδειχτεί στη συνέχεια. Αναμενόμενα, όλες αυτές οι επιμέρους πλοκές, αν και λίγο-πολύ συνδέονται μεταξύ τους, δυσχεραίνουν ως ένα σημείο την παρακολούθηση της σειράς σε νοηματικό επίπεδο, διόλου, όμως, δεν μειώνουν το... χιτσκοκικό σασπένς της, κάτι που οφείλεται κατά μεγάλο μέρος και στον εξαιρετικά (υπερ)ρεαλιστικό κόσμο που έχουν “πλάσει” οι παραγωγοί της.

Και μπορεί η δύναμη της προπαγάνδας να είναι ένα από τα ουσιώδη στοιχεία της σειράς, η 2η αυτή σεζόν, ωστόσο, φροντίζει να “υπογραμμίσει” ποικιλοτρόπως την αίσθηση της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον για το οποίο πάντα θα υπάρχουν κάποιοι πρόθυμοι να θυσιαστούν...