Η πρώτη σεζόν του Wormwood αξίζει!

Τις πρωινές ώρες της 28^ης Νοέμβριου 1953, ο Frank Olson, ένας επιστήμονας του Αμερικανικού στρατού που εργαζόταν στο τμήμα του βιολογικού πολέμου (biological warfare), αλλά και στη C.I.A., πήδηξε από το παράθυρο του δωματίου του που βρισκόταν στον 13^ο όροφο στο ξενοδοχείο Statler της Νέας Υόρκης. Ήταν ατύχημα ή δολοφονία;

Αυτή την ερώτηση ερευνά η σειρά του Netflix “Wormwood:” τον πιθανό φόνο του Frank Olson και την συνωμοσία για την κάλυψη του φόνου αυτού. Με σκηνοθέτη τον βραβευμένο Errol Morris, η σειρά είναι μια αναπαράσταση αληθινών και υποθετικών γεγονότων, που μπλέκονται σε ένα καταπληκτικό εγχείρημα που παντρεύει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ. Ο ίδιος ο Morris παρομοιάζει το Wormwood με τις Ρώσσικες κούκλες, τις μπαμπούσκες: ιστορίες μέσα σε ιστορίες, μέσα σε άλλες ιστορίες. Η ιστορία αρχίζει με την αναφορά σε ένα απόρρητο πρόγραμμα/πείραμα της C.I.A. το MK-Ultra, το οποίο έτρεχε τις δεκατίες του ’50 και ’60, στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν ναρκωτικά ως τακτικές ανάκρισης και βασανιστηρίου με σκοπό να αποδυναμώσουν τα υποκείμενα για να αποσπάσουν πληροφορίες και ομολογίες.

Κατά την διάρκεια των έξι επεισοδίων παρακολουθούμε στιγμιότυπα από πραγματικά παρελθοντικά συμβάντα, τα οποία μπορεί να είναι υπό μορφή συνεντεύξεων πραγματικών στελεχών της C.I.A., αποκόμματα εφημερίδων, δελτία τύπου, παροντικές συνεντεύξεις ανθρώπων που εμπλέκονταν στην υπόθεση, όπως τον γίο του Frank Olson, Eric Olson, ή τους δικηγόρους της οικογένειας και τέλος, την αναπαράσταστη αυτών των γεγονότων με τους Peter Sarsgaard ως Frank Olson, Molly Parker ως την γυναίκα του Alice, Scott Shepherd ως τον υπολοχαγό συνταγματάρχη Vin Ruwet, Christian Camargo ως τον χημικό Dr. Robert Lashbrook, Tim Blake Nelson ως τον “spymaster” Sidney Gottlieb, και Bob Balaban ως τον ψυχαναλυτή Harold Abramson.

Η σειρά είναι εξαιρετική καθώς, τελικά, είναι και αυτή μια ιστορία για την εξιστόρηση. Είναι γεμάτη με διαφορετικές ματιές, κρύβει αλλά και αναζητά την αλήθεια, είναι ένα ντοκιμαντέρ αλλά και ένα ιστορικό δράμα. Όπως είπαμε παραπάνω, η σειρά αυτή μας αρέσει γιατί η μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ πλέκονται μαζί για να δημιουργήσουν αυτή την εξαιρετική ιστορία, της οποίας η τέχνη μας θυμίζει τα πιο ωραία παραμύθια. Μπορεί η θεματολογία να μην είναι κατάλληλη για ένα παραμυθί, αλλά ο Morris αυτό καταφέρνει και κάνει: δημιουργεί την δική του ιστορία μέσα από τις ιστορίες άλλων. Δεν είναι τυχαίο εξ’αλλου και το όνομα “Wormwood,” το οποίο απαντάται και στην Βίβλο αλλά και στο Σαιξπιρικό Άμλετ, το οποίο και αναφέρει ο Eric Olson όταν παρομοιάζει τον εαυτό του με τον Άμλετ.

Στον Άμλετ η λέξη “wormwood” αναφέρεται για να αποδώσει την πικρία που βρήκε την οικογένεια. Ο ίδιος τίτλος στην σειρά λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αντιστοίχως, το δηλητήριο στον Άμλετ παρομοιάζεται από τον Morris με το LSD το οποίο κατανάλωσε ο ανυποψίαστος Frank Olson χωρίς την θέλησή του. Επίσης, δεν είναι τυχαίο που ο Morris χρησιμοποιεί ένα κλιπάκι του Άμλετ από την βραβευμένη με όσκαρ ταινία του 1948 του Laurence Olivier και όχι κάποιας πιο πρόσφατης. Ίσως ένας νεότερος Frank Olson να είχε δεί την συγκεκριμένη ταινία. Αυτά είναι ορισμένα στοιχεία που μαρτυρούν το επίπεδο προσοχής που έδωσε ο Morris. Τέλος, να προειδοποιήσουμε πως πολλές φορές δεν κόβεται μόνο η αφήγηση ή η εξιστόρηση, αλλά αλλοιώνεται επίτηδες και το ίδιο το πλάνο που παρακολουθούμε. Όταν αυτό γίνεται ένα μωσαϊκό από άλλα μικρότερα πλάνα, δεν είναι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αποδώσει μέσω της εικόνας το εσωτερικό του μυαλού του Eric Olson. Σαν να ζωγραφίζει ένα πορτραίτο, ο Morris κόβει και ράβει την εικόνα έτσι ώστε να τη φέρει στα ανάλογα μέτρα της ψυχής του Eric. Είναι απλά φανταστικό.

Φανή Βασιλοπούλου