Έλα Χαντ: "Μιούζικαλ, ζόμπι, Χριστούγεννα: Τέλεια!"

«Η Άννα και η Αποκάλυψη» βασίζεται στη βραβευμένη με BAFTA ταινία μικρού μήκους “Zombie Musical” του Ράιαν ΜακΧένρι (Ryan Gosling Won’t Eat His Cereal) και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Tην άποψή μας μπορείτε να θυμηθείτε εδώ.

Η πρωταγωνίστρια Έλα Χαντ (με προϋπηρεσία στην τηλεοπτική σειρά «Cold Feet») έδειξε αμέσως ενδιαφέρον για τον ρόλο: «Άκουσα για ένα μιούζικαλ με ζόμπι στην περίοδο των Χριστουγέννων και σκέφτηκα “Τέλεια!”. Ύστερα διάβασα το σενάριο και ένιωσα ότι παρά την τρέλα που επικρατεί και το χάος, η Άννα είναι ένας χαρακτήρας αυθεντικός και πολύπλοκος, αλλά και μια προσιτή νεαρή γυναίκα, παρ’όλη την τρέλα που την περιτριγυρίζει. Από όταν άρχισα να ασχολούμαι με την υποκριτική, γνώριζα συνειδητά πώς παρουσιάζονται οι νέοι στην οθόνη, και για αυτό έψαχνα συνειδητοποιημένα ρόλους που είναι προσιτοί, αληθινοί, και πολύπλευροι. Η Anna είναι όλα αυτά, και έτσι σκέφτηκα πως φυσικά και θα ήθελα αυτόν τον ρόλο!».

Η εμπειρία της στις οντισιόν ήταν εν μέρει πρωτόγνωρη («Δυσκολεύτηκα αρκετά με το να μάθω πώς να παλεύω. Δεν είχα ιδέα πως να ρίξω μία μπουνιά, και για αυτό όσο και αν μπορούσα να συσχετιστώ με τον χαρακτήρα της, έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά για να ταιριάξω την φυσική μου κατάσταση σε αυτήν της Anna»). Και άρα και η εκπαίδευση ιδιαίτερη («Η συντονίστρια πάλης μου είπε να σταθώ μπροστά από τον καθρέπτη μου και να ρίχνω μπουνιές στον εαυτό μου. Να πιστέψω πως μάχομαι για την επιβίωσή μου. Κατέληξα να αντλώ έμπνευση από τις γυναίκες γύρω μου. Ενώ συνήθως τα πλατώ έχουν μεγαλύτερο αριθμό ανδρών, το δικό μας ήταν ίσο. Η διευθυντής φωτογραφίας ήταν γυναίκα, υπήρχε η Emma Claire ως συντονίστρια πάλης, κάτι που θεωρώ πολύ κούλ, και η Sarah Squire επιμελήθηκε την χορογραφία. Όλες αυτές οι γυναίκες βρισκόντουσαν γύρω μου, και με ενθάρρυναν να γίνω η πιο kick-ass βερσιόν του εαυτού μου…».

Πως περιγράφει το φιλμ: «Πρόκειται για ένα εφηβικό μιούζικαλ διαφορετικό από τα άλλα, με ατόφιο συναίσθημα. Ένα μιούζικαλ με ζόμπι που λαμβάνει χώρα τα Χριστούγεννα, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μία coming-of-age ιστορία».

Την σχέση της με το τραγούδι: «Η μουσική αποτελεί τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, ήδη από μικρή ηλικία τραγουδούσα και έγραφα τραγούδια. Η ταινία συνδυάζει δύο μεγάλες μου αγάπες: τα ζόμπι και τα μιούζικαλ. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήρθε όταν έπρεπε να μάθω πώς έπρεπε να βάλω το συναίσθημα και την κίνηση σε κάθε τραγούδι. Στο τέλος, τραγουδώ και πολεμάω ταυτόχρονα και όταν κανείς πολεμά κάνει διάφορους ήχους και ανάσες, που δεν ανήκουν στην σκηνή. Ήταν διασκεδαστικά δύσκολο να συντονίσω την κίνηση, το τραγούδι και την ηθοποιΐα. Συνήθως θα είχα μία ώρα για να μάθω μια χορευτική ρουτίνα, ενώ συχνά έπρεπε να μαθαίνω μία σκηνή πάλης δέκα λεπτά πρίν τη γυρίσουμε…»

Και προφανώς και υπήρξε μια αστεία ιστορία να διηγηθεί από τα γυρίσματα: «Όσον αφορά εμένα είμαι γενικά πολύ άτσαλη, για αυτό και ήταν αστείο να συντονιστώ. Μία μέρα θα γυρίζαμε μία σκηνή, στην οποία η Anna είναι θυμωμένη, συγχυσμένη, κλαίει και σηκώνει στα χέρια της ένα ζαχαροκάλαμο για μία slow motion στιγμή ενώ περπατά με ζόμπι να την περιτριγυρίζουν. Είχα δέκα λεπτά για να μάθω τη δύσκολη χορογραφία. Όταν είχα την κάμερα μπροστά μου όμως δεν υπήρχαν ζόμπι, οπότε εγώ χτυπούσα με το καλάμι το κενό. Να πω εδώ πως είχαμε προβάρει την σκηνή μόνο μία φορά πριν κάνουμε τη λήψη. Όταν μου είπαν ότι είμαστε έτοιμοι για την λήψη συμπλήρωσαν πως θα μου ψεκάζουν αίμα από τα δεξιά και τα αριστερά μου και μάλλον δεν θα μπορώ να δω μπροστά μου. Στο πρώτο ψέκασμα στον ώμο μου είπα στον εαυτό μου «οκ, όλα καλά.» Όταν έφτασα στον τέταρτο χτύπημα, το αίμα πήγε κατευθείαν στα μάτια μου, και αντί να χτυπήσω τον στόχο μου (το ζόμπι), χτύπησα κατά λάθος την κάμερα. Υπάρχει ένα ωραίο blooper που μπορείτε να δείτε…»