"You don't know me": Χαώνεται χωρίς λόγο

Σύνοψη: Όταν όλα τα στοιχεία τον ενοχοποιούν, ένας άντρας που κατηγορείται για φόνο χρησιμοποιεί την τελική επιχειρηματολογία για να μιλήσει για τη σχέση του με μια γυναίκα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Άποψη: Οι δίκες μπορεί να κρύβουν αναπάντεχες τροπές και κανείς να μην περιμένει ή πιστεύει τις εξελίξεις που δρομολογούνται.

Το είδαμε στην πραγματικότητα να συμβαίνει με τον Johnny Depp που προ δίκης τον είχαν όλοι ένοχο, μέχρι να ανατραπεί το κλίμα από τα στοιχεία της δίκης, ενώ από όλη την διαδικασία απεδείχθη περίτρανα ότι τα όρια μεταξύ θύματος και θύτη είναι πιο ρευστά από όσο νομίζουμε και κάποιος μπορεί να μην είναι ξεκάθαρα το ένα ή το άλλο.

Το Δεν με ξέρεις βασίζει όλη την ιστορία του, την οποία εξελίσσει σε τέσσερα σχεδόν ωριαία επεισόδια, στο κατά πόσο ο Ήρωας (Hero), όπως αναφέρεται στην σειρά, διέπραξε όντως τον φόνο του Τζαμίλ, όπως κατηγορείται με φαινομενικά αδιάσειστα στοιχεία, ακολουθώντας την λογική τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ή μήπως είναι όπως φαίνονται και ο πρωταγωνιστής με την συμπάθεια που μας προκαλεί μας ξεγελά ως προς αυτό;

Μόνο που το αφηγηματικό τέχνασμα που επιλέγεται δεν είναι εν τέλει και ό,τι καλύτερο. Ο δημιουργός της σειράς Sarmad Masud, που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Imran Mahmood, προκειμένου να βάλει τον ήρωά του να αναλύσει όλη την υπόθεση, σύμφωνα με την δική του οπτική, επιλέγει την εξής λύση: αντί να πει τα πάντα στην απολογία του, το οποίο νομικά δεν στέκει μιας και ο κατηγορούμενος δεν μονολογεί αλλά  απαντά σε ερωτήσεις, αποφασίζει να απολύσει τον δικηγόρο του, να υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του και έτσι όταν στο τέλος της δίκης ο/η δικηγόρος της κάθε πλευράς μονολογεί αναλύοντας στους ενόρκους την δική του/της οπτική, στην περίπτωση του Ήρωα, το κάνει μόνος του και έτσι επί τέσσερα επεισόδια έχουμε ένα φλύαρο voice over να περιγράφει τα όσα συνέβησαν, πηγαίνοντάς μας αρκετά πίσω.

Αποτέλεσμα: η υπόθεση να μην ξεκαθαρίζει στα μάτια του θεατή αλλά να χαώνεται με χαρακτήρες και υποϊστορίες που δεν απασχολούν άμεσα και στην τελική δεν ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα. Παρά τις φιλότιμες ερμηνευτικές προσπάθειες του Samuel Adewunmi, δεν φτάνεις ποτέ σε σημείο να υποστηρίξεις έντονα μια από τις δύο πλευρές.

Όπως μια μερίδα του βρετανικού τύπου έγραφε για το μυθιστόρημα της Agatha Christie, Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Άκροιντ, ότι τελικά και ποιον νοιάζει ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Άκροιντ, έτσι και εδώ το δεν με ξέρεις του κεντρικού χαρακτήρα, έχει ως απάντηση «δεν ήθελα ποτέ να σε γνωρίσω», μιας και αυτή την γνωριμία με τον χαρακτήρα δεν την επιτρέπει ούτε η ίδια η σειρά. Ίσως αντί για ένα τετράωρο υλικό, αν ήταν μια δίωρη ταινία να είχε καλύτερα αποτελέσματα, όπως και αν ο χαρακτήρας παρουσίαζε την πλευρά του μέσα από ερωτήσεις.

Τώρα απλώς ήταν σε μια δικαστική αίθουσα, και χωρίς ιδιαίτερες δικαστικές διαμάχες που πάντα αφηγηματικά πιάνουν τόπο, παρουσιάζει μονόπλευρα την θέση του με την μορφή flashback.

Όσον αφορά το τέλος, χωρίς να κάνουμε ιδιαίτερα spoiler, η λογική Cluedo (θα καταλάβετε όταν το δείτε και θυμηθείτε την ταινία που βασίστηκε στο επιτραπέζιο), είναι ενδιαφέρουσα μόνο την πρώτη φορά που γίνεται, αλλιώς γενικά είναι άστοχη.