"Pistol": Χωρίς βρωμιά και τόλμη, έτοιμο για κατανάλωση

Σύνοψη: Η άνοδος και η πτώση των Sex Pistols, της μπάντας που έγινε συνώνυμη του punk κινήματος, παρά τη σύντομη διάρκειά της.

ΣΧΕΤΙΚΑΑυτό είναι το καστ για το "28 years later"

Γνώμη: Στο βιβλίο του με τίτλο “England’s Dreaming”, ο Τζον Σάβατζ αναρωτιέται το εξής: «Το κεντρικό πρόβλημα παραμένει για όσους θέλουν να αμφισβητήσουν τη δομή της κοινωνίας: πώς αποφεύγεις να γίνεις κομμάτι αυτού για το οποίο διαμαρτύρεσαι; Εάν όλα υπάρχουν στα μίντια, κι εσύ απορρίπτεις τα μίντια, τότε πώς υπάρχεις;»

Το ερώτημά του αφορά τους Sex Pistols, μια μπάντα που ακόμα κι όταν τα ραδιόφωνα αρνούνταν να παίξουν τα τραγούδια της, είχε γίνει ήδη κομμάτι ενός μιντιακού τσίρκου, άψογα ενορχηστρωμένου από τον τότε μάνατζέρ τους, τον διαβόητο Μάλκολμ ΜακΛάρεν. Με λίγα λόγια, οι Sex Pistols, από την εμφάνισή τους και μέχρι σήμερα, έχουν γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας, ένα προϊόν το οποίο πλασάρεται πια ως σουβενίρ επαναστατικότητας.

Ήταν αναγκαία, λοιπόν, μια μίνι σειρά αφιερωμένη στα πιο γνωστά κωλόπαιδα του αγγλικού punk; Μάλλον όχι. Έχει φάση το “Pistol”; Έχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η σειρά δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω, πέρα από το να μας δείξει, σε χρονολογική σειρά, τα γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της μπάντας.

Στα θετικά της σειράς είναι, φυσικά, η σκηνοθεσία του Ντάνι Μπόιλ (Trainspotting), του ανθρώπου που ξέρει πώς να κάνει μια κινούμενη εικόνα να αναδίδει βρετανίλα απ’ άκρη σ’ άκρη. Το υπερκινητικό του στυλ ταιριάζει στην ιλιγγιώδη τροχιά που διέγραψαν οι Pistols και όλα, από τα σάπια δόντια του Τζόνι Ρότεν μέχρι την τελευταία παραμάνα που πουλούσε το SEX –η μπουτίκ της Βίβιεν Γουέστγουντ– είναι προσεγμένα στην εντέλεια. Ο τρόπος, επίσης, που κινηματογραφεί τις live εμφανίσεις είναι ξεσηκωτικός, σε σημείο που πιάνεις τον εαυτό σου να θυμάσαι αυτή την καύλα που μπορείς να ένιωσες ως έφηβος στις πρώτες νότες του “Anarchy in the UK”.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι το “Pistol” δεν είναι ένα προϊόν, κομμένο και ραμμένο για να καταναλωθεί από το σημερινό τηλεοπτικό κοινό. Έτσι, του λείπει κάτι βασικό: η βρωμιά και η έλλειψη τόλμης. Και όχι, δεν είναι τολμηρό να δίνεις περιστασιακά λίγο περισσότερο screen time στις γυναίκες του περίγυρου της μπάντας, είτε πρόκειται για την Γουέστγουντ είτε για την Κρίσι Χάιντ (μετέπειτα τραγουδίστρια των Pretenders), βάζοντάς τις απλά και μόνο να απαγγέλουν φεμινιστικά τσιτάτα. Εάν θες να πεις ότι το punk π.χ. συνέβαλε στη γυναικεία χειραφέτηση, μπορείς να το δείξεις και με πιο ευφάνταστο τρόπο. Εξαίρεση στο treatment των γυναικών από τη σειρά, είναι ο σχεδόν τρυφερός τρόπος που αντιμετωπίζει τη Νάνσι Σπάνγκεν, τη σύντροφό του Σιντ Βίσιους, η οποία βρέθηκε αργότερα νεκρή, χωρίς ακόμα και σήμερα να γνωρίζουμε σίγουρα αν αυτό συνέβη από τα χέρια του μπασίστα των Sex Pistols.

Σε ό,τι αφορά τα τέσσερα αγόρια που σήκωσαν κωλοδάχτυλο στο βρετανικό κατεστημένο, το κάστινγκ είναι εξαιρετικό, αλλά την παράσταση εδώ κλέβει ο Τόμας Μπρόντι-Σάνγκστερ στον ρόλο του ΜακΛάρεν. Το μικρό αγόρι του “Love, Actually”, που είδαμε μετέπειτα στο “Game of Thrones” και το “Queen’s Gambit”, είναι σαρωτικός! Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον ρόλο του ΜακΛάρεν, ο οποίος εδώ είναι ένας πανούργος villain, ένας άνθρωπος που το παίζει πατρική φιγούρα για να χειραγωγήσει και να φτιάξει τους Pistols σύμφωνα με το δικό του όραμα. Το ότι φτάνεις στο σημείο να θες να μπεις μέσα στην οθόνη και να τον δείρεις λέει πολλά για την ερμηνεία του Μπρόντι-Σάνγκστερ.

Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Στιβ Τζόουνς, του ιδρυτή και κιθαρίστα των Pistols, η σειρά προσπαθεί να πει πολλά για την κοινωνία που γέννησε αυτή τη μπάντα και για το τι τελικά αυτή προσέφερε σε όσους ένιωθαν ότι είναι στο περιθώριο. Όμως, καταλήγει να μοιάζει με μια εικονογραφημένη βερσιόν του λήμματος της Wikipedia για τους Sex Pistols.