"The peripheral" season 1: Ένα ξεφάντωμα του exposition

Σύνοψη: Η Φλιν (Κλόε Γκρέις Μόρετζ) και ο Μπάρτον (Τζακ Ρέινορ) είναι δύο αδέλφια που ζουν μαζί με την άρρωστη μητέρα σε μια μικρή, ορεινή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Βρισκόμαστε στο 2032, η εικονική πραγματικότητα είναι πλέον καθημερινότητα, κι από αυτό ζει ο Μπάρτον, καθώς πληρώνεται για να τεστάρει διάφορα simulations. Η Φλιν συμμετέχει κι αυτή σποραδικά, όταν όμως ένα μυστηριώδες νέο sim θα την στείλει στο Λονδίνο του 2099, το παρόν και το μέλλον θα μπλεχτούν επικίνδυνα.

Γνώμη: Τα γραπτά του Γουίλιαμ Γκίμπσον, του πατέρα του λογοτεχνικού είδους του cyberpunk, μπορεί να έχουν επηρεάσει μια σειρά από sci-fi κινηματογραφικές δημιουργίες, με πιο τρανό παράδειγμα αυτό του “The Matrix”, όμως κανένα έργο του δεν είχε μεταφερθεί αυτούσιο στο σινεμά ή την τηλεόραση μέχρι το “The Peripheral”.

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του, η νέα σειρά του Amazon Prime είχε δημιουργήσει ένα σεβαστό hype πριν το πρώτο επεισόδιό της ανέβει στην streaming πλατφόρμα, λόγω ενός αξιοπρεπούς trailer, του ονόματος του Γκίμπσον και αυτά των Τζόναθαν Νόλαν (αδερφού του σκηνοθέτη Κρίστοφερ Νόλαν) και Λίσα Τζόι (“Westworld”), τους οποίους συναντάμε σε θέσεις εκτελεστικών παραγωγών.

Κι αν η αναφορά του “Westworld” σάς προξένησε συναισθήματα ενθουσιασμού, τότε πιθανότατα αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο “The Peripheral”. Αν πάλι σας γέμισε με ένα αίσθημα ανείπωτης βαρεμάρας, τότε καλύτερα να το σκιπάρετε, καθώς η σειρά, στα τρία πρώτα επεισόδια που έχουν γίνει διαθέσιμα μέχρι στιγμής, φαίνεται να διαθέτει πολλά από τα προβλήματα της πάλαι ποτέ συναρπαστικής σειράς του HBO και σχεδόν καμία από τις αρετές της.

Γι’ αρχή, εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ξεφάντωμα του exposition! Κοινώς, το χτίσιμο των δύο κόσμων μέσα στους οποίους κινούνται οι ήρωες, του παρόντος και του μέλλοντος, δεν γίνεται με μια ισορροπημένη μίξη ανάμεσα στο “show” και το “tell” κομμάτι, αλλά βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά και εξουθενωτικά στο δεύτερο. Μιλάμε για σκηνές επί σκηνών, όπου οι χαρακτήρες μιλάνε μεταξύ τους και παρουσιάζουν τις πτυχές των δύο συμπάντων, χωρίς η πλοκή να οδηγείται κάπου ουσιαστικά και με τη δράση να περιορίζεται στο ελάχιστο.

Παρότι το “The Peripheral” είναι γεμάτο από ενδιαφέρουσες ιδέες, αυτές είναι τόσες πολλές και ενίοτε τόσο δυσνόητες που δύσκολα βγάζεις άκρη. Δεν βοηθάει βέβαια και το ότι γνωρίζουμε συνέχεια νέους χαρακτήρες, χωρίς να έχουμε προλάβει να γνωρίσουμε καλά καλά αυτούς που θα μας απασχολήσουν περισσότερο. Κι αυτοί είναι το δίδυμο της Κλόι Γκρέις Μόρετζ (Kickass”) και του Τζακ Ρέινορ (“Midsommar”), οι οποίοι οριακά περιφέρονται μεταξύ παρόντος και μέλλοντος, χωρίς να έχουν από κάπου να πιαστούν για να δώσουν βάθος στους ρόλους τους.

Σίγουρα έχει ένα ενδιαφέρον να δει κανείς προς το πού θα κινηθούν τα υπόλοιπα επεισόδια του κύκλου, όμως αυτό προϋποθέτει να αντέξει κανείς τον αργό ρυθμό της σειράς σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια κάθε επεισοδίου (πάνω από μία ώρα) και τη μίξη μιας σειράς στερεοτυπικών καταστάσεων (π.χ. σκιώδης και παντοδύναμος οργανισμός, καρτουνιστικη villains) και τεχνολογικών concept.