"Immigration nation" season 1: Mακριά από ψευδαισθήσεις

Η πρωτότυπη σειρά του Netflix, μέσα σε έξι ωριαία επεισόδια, επιχειρεί να ξετυλίξει το κουβάρι του μεταναστευτικού ζητήματος στις ΗΠΑ, με τους δημιουργούς να επικεντρώνονται στις αλλαγές που επέφερε η νέα προεδρία. Συγκεκριμένα υπό το καθεστώς του Trump, οι επιχειρήσεις της ICE (Immigration Customs Enforcement) παύουν να θέτουν ως προτεραιότητα μετανάστες με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, κάτι που οδήγησε σε δραματική αύξηση του αριθμού των μεταναστών που απελαύνονται πλέον όλοι ανεξαίρετα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να αναδείξει διαφορετικές πτυχές του πολύπλευρου ζητήματος με την αφήγηση του να ακολουθεί ιστορίες μεταναστών, από τα κέντρα κράτησης, στις επιχειρήσεις στα σπίτια, στη δράση ανεξάρτητων ομάδων σε μικρές κοινότητες, στους εργολάβους που κερδοσκοπούν εις βάρος των απελπισμένων, και τέλος στην έρημο της Αριζόνα, όπου παίζεται και η τελευταία η πιο τραγική απ’ όλες τις άλλες, πράξη του δράματος.

Μεγάλη έμφαση δίνεται στην ίδια την ICE, και τους διάφορους μηχανισμούς της, που συχνά με παρατυπίες, αμφισβητήσιμες πρακτικές, ενίοτε εξόφθαλμες παρανομίες φέρουν εις πέρας τις αποστολές τους. Η ICE μάλιστα αντέδρασε στη τελική μορφή του ντοκιμαντέρ, ζητώντας την περικοπή σκηνών του, ενώ από την άλλη, πολλοί πράκτορες της, πρόθυμα μοιράζονται με την κάμερα, με μία αναμενόμενη ίσως επαγγελματική ψυχρότητα, τις προσωπικές απόψεις τους γύρω από το ζήτημα.

Ποιον πρέπει εξάλλου να κατηγορήσουμε όταν όλοι κάνουν τη δουλειά τους, απρόσωπα γρανάζια ενός δαιδαλώδους συστήματος, φαινομενικά δίκαιου και ουδέτερου, στην πράξη όμως ένα παιχνίδι στημένο με σκοπό να αποτρέψει, να αποθαρρύνει, να εξαντλήσει, που δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής;

Η σειρά επιλέγει να επικεντρωθεί σε προσωπικές, συχνά δακρύβρεχτες ιστορίες, από διαφορετική γκάμα περιστατικών: Ένας πατέρας που αναζητά την ανήλικη κόρη του, μία μητέρα να θρηνεί το γιο της, ένας πρώην πεζοναύτης που απελαύνεται, μερικοί εξαντλημένοι εργαζόμενοι που δεν έχουν πληρωθεί, μία κακοποιημένη γυναίκα που ζητάει προστασία. Ίσως για αυτό τα επεισόδια δίνουν συχνά την εντύπωση ότι επιχειρούν να χειραγωγήσει τα συναισθήματα των θεατών, χάνοντας έτσι την αίσθηση αντικειμενικότητας που ένα ντοκιμαντέρ οφείλει να έχει.

Ωστόσο, οι δημιουργοί κάνουν την ευφυέστατη επιλογή να αφήσουν τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες ανολοκλήρωτες, δεν μας χαρίζονται με τη ψευδαίσθηση ενός κλεισίματος, με τους ήρωες να παραμένουν βασανισμένα σύμβολα αναρίθμητων άλλων παρόμοιων περιπτώσεων, ιστοριών που δεν νοιάστηκε κανείς να διηγηθεί.

Έτσι σε τελική ανάλυση η σειρά, ίσως όχι όσο επαναστατική όσο περίμενε κανείς, δεν διαθέτει καμία μεγάλη αποκάλυψη, κανένα εξωφρενικό γεγονός που δεν θα περίμενε κανείς ότι έχει συμβεί, τίποτα παραπάνω από ιστορίες που γνωρίζουμε ότι εξελίσσονται γύρω μας και τις έχουμε ίσως αποδεχθεί ως μέρος κάποιας σκληρής αλήθειας, που εδώ απλά παίρνουν σάρκα και οστά.

Και αν το Immigration Nation, δεν λέει τίποτα καινούργιο, τίποτα που δεν είμασταν έτοιμοι να ακούσουμε, τουλάχιστον έχει τη ευαισθησία να σηκώσει το πέπλο της αφάνειας, να δείξει τα πρόσωπα πίσω από τους αριθμούς, τα πραγματικά θύματα πίσω από κάποιες πολιτικές και κάποιες ρητορείες.