"I am a killer" season 1: Τι κρύβεται πίσω από το στερεότυπο του θανατοποινίτη;

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η παραγωγή του Netflix «Making a murderer» εμφανίζονται όλο και περισσότερα ντοκιμαντέρ με πραγματικές ιστορίες εγκλημάτων. Η πιο πρόσφατη ονομάζεται «I am a killer» και προβλήθηκε το 2018.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Το ντοκιμαντέρ έχει δέκα αυτοτελή επεισόδια, όπου το καθένα παρουσιάζει τη μοναδική ιστορία ενός θανατοποινίτη. Η ιστορία ξεκινά με τον εκάστοτε θανατοποινίτη να περιγράφει λεπτομερώς το έγκλημα που διέπραξε και τον οδήγησε στην φυλακή. Η περιγραφή ενός εγκλήματος είναι ανατριχιαστική ούτως ή άλλως και ειδικά όταν την αφηγείται ο ίδιος ο δράστης.

Ωστόσο το ντοκιμαντέρ δεν έχει ως στόχο την προσωποκεντρική προσέγγιση των γεγονότων. Αντίθετα, τη σκυτάλη παίρνουν και οι συγγενείς, οι αυτόπτες μάρτυρες ή οι συνεργοί των δραστών, οι οποίοι τις περισσότερες φορές παρουσιάζουν τα γεγονότα του εγκλήματος από τη δική τους οπτική γωνία.

Αν και τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ δεν είναι καινούρια, το I am a Killer επιχειρεί μια άκρως ιδιαίτερη προσέγγιση. Οι δημιουργοί δεν λαμβάνουν θέση ούτε καταλήγουν σε κάποιο συμπέρασμα. Οι θανατοποινίτες είναι ήδη καταδικασμένοι και κανείς δεν περιμένει από τους δημιουργούς ή από τους θεατές να τους δικάσουν. Αντιθέτως οι δημιουργοί θέλουν να παρουσιάσουν – και το κάνουν με μεγάλη επιτυχία- ότι οι θανατοποινίτες δεν είναι παρά απλοί άνθρωποι που σε μια κρίσιμη στιγμή διάλεξαν το λάθος δρόμο και έκαναν την λάθος επιλογή. Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι δεν εστίασαν μόνο σε γεγονότα αλλά έλαβαν υπόψη και την ψυχολογία των δραστών. Όλοι οι θανατοποινίτες –μηδενός εξαιρουμένου- είχαν κακοποιηθεί, είχαν βιώσει την απώλεια (είτε λόγω θανάτου είτε λόγω συνειδητής απουσίας) των γονιών τους σε πολύ μικρή ηλικία είτε ήταν εθισμένοι σε ουσίες.  

Στον αντίποδα βρίσκονται οι συγγενείς, όπου εκεί η «ποικιλία» είναι μεγαλύτερη. Η διαφορές μεταξύ τους όσον αφορά τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά τους απέναντι στον άνθρωπο που σκότωσε κάποιον δικό τους, θα μπορούσε κανείς να πει ότι εξαρτάται κυρίως από το στάδιο του πένθους στο οποίο βρίσκονται.

Δεν υπάρχει καμία πρόθεση αθώωσης ή αγιοποίησης των δραστών. Στόχος της σειράς είναι η προβολή μιας άλλης πλευράς αυτών των ανθρώπων, η οποία δεν είναι γνωστή στον κόσμο και κυρίως η διαπίστωση ότι πίσω από το στερεότυπο του θανατοποινίτη υπάρχει ένας άνθρωπος του οποίου η ζωή χαρακτηρίζεται όχι από το ποιος πραγματικά είναι -ή ποιος θα μπορούσε να είναι- αλλά από μια λάθος στιγμή.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού