"The Handmaid's tale" season 3: Πόση δυστοπία να αντέξουμε ακόμα;

Πόση δυστοπία, καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, τελετουργικούς βιασμούς και εκτελέσεις μπορεί να αντέξει ακόμα ο μέσος θεατής του The Handmaid’s Tale, της σειράς που ξεκίνησε ως φαινόμενο και έφτασε να δοκιμάζει την υπομονή μας;

Οι δημιουργοί και παραγωγοί της σειράς μάλλον θεωρούν ότι όσα φρικαλέα παρακολουθήσαμε στις δύο πρώτες σεζόν δεν ήταν αρκετά κι έτσι αποφάσισαν να μας χαρίσουν μια τρίτη που είναι κυριολεκτικά μία από τα ίδια!

Ξεκινώντας δευτερόλεπτα μετά το τέλος του φινάλε της προηγούμενης σεζόν, με την June (Ελίζαμπεθ Μος) να έχει μόλις παραδώσει τη δεύτερη κόρη της στην Emily (Alexis Bledel), ώστε να αποδράσουν στον Καναδά, και με την ίδια να έχει αποφασίσει να παραμείνει στην επίγεια κόλαση της Gilead για να σώσει την μεγαλύτερη κόρη της, η σεζόν κυλάει στο γνωστό πλέον μοτίβο: η June προσπαθεί να βρει συμμάχους που θα την βοηθήσουν να σώσει το παιδί και τον εαυτό της, η June αποτυγχάνει, η June κοντεύει να χάσει τα λογικά της, η June μας λέει τα ίδια και τα ίδια πλέον σε αυτό το voice-over που έχει καταντήσει κουραστικό, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα στέκει βουβή και ανίκανη να δώσει ένα τέλος σε μια θεοκρατική δικτατορία, η οποία χρησιμοποιεί γυναίκες σαν ανθρώπινες αγελάδες.

Το Handmaid’s Tale ήταν μια πραγματικά επαναστατική σειρά, ειδικά στην πρώτη του σεζόν, τόσο λόγω του timing, με τις ΗΠΑ να κυβερνούνται από έναν άνθρωπο που ο «σεβασμός» του για το γυναικείο φύλο και την αυτοδιάθεση των σωμάτων είναι πασίγνωστος, αλλά και λόγω της καλλιτεχνικής αρτιότητάς του, των ερμηνειών του συνόλου του καστ του και τον τρόπο που είχε να σε εξοργίζει με όσα έβλεπες να συμβαίνουν, να σου μεταφέρει την κλειστοφοβική καθημερινότητα των ηρώων του και εν τέλει να σε αφυπνίζει.

Η δεύτερη σεζόν επίσης λειτούργησε με το να εστιάσει στον χαρακτήρα της Serena Joy (Υβόν Στραχόφσκι), της γυναίκας του Commander Waterford (Τζόζεφ Φάινς), η οποία άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η ελευθερία και η δύναμη που νόμιζε ότι της αναλογούσαν λόγω της προνομιούχας θέσης της ήταν στην ουσία μια αυταπάτη, ενώ η σχέση γάτας-ποντικιού με την June και το ερμηνευτικό ping pong ανάμεσα σε Στραχόφσκι και Μος ήταν απολαυστικό.

Όμως ήρθε η στιγμή η σειρά να ξεκολλήσει από τη συνταγή που την έκανε αρχικά τόσο επιτυχημένη και να πάει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα. Το φινάλε αυτής της σεζόν δίνει αυτή την υπόσχεση, αφήνοντας μας με ένα semi-προβλέψιμο cliffhanger και πραγματικά δεν ξέρω τι λαγούς θα βγάλουν οι σεναριογράφοι από τα καπέλα τους για να μπορέσουν να μας εκπλήξουν ευχάριστα στη συνέχεια.

Είναι πραγματικά κρίμα να παρακολουθείς μια σπουδαία σειρά να χάνει τη δυναμική της, κάτι που συνέβη δυστυχώς και στο Big Little Lies. Ίσως, δεν έπρεπε ποτέ το Handmaid’s Tale να συνεχιστεί, αφού εξάντλησε το υλικό του αριστουργηματικού βιβλίου της Μάργκαρετ Άτγουντ και να είχε αρκεστεί σε μια και μόνο αριστουργηματική πρώτη σεζόν. Το σίγουρο είναι ότι στην επόμενη σεζόν του θα χρειαστεί ένα θαύμα για να ανακάμψει!