"Freud" season 1: Εντός κλίματος, εκτός πνεύματος

Σύνοψη: Ο Sigmund Freud, ο γνωστός Αυστριακός γιατρός του 19ου αιώνα και πατέρας της ψυχανάλυσης, βρίσκεται στην Βιέννη το 1886, όπου με την βοήθεια της αστυνομίας αλλά και ενός μέντιουμ, της Fleur Salome, προσπαθεί με τις δικές του ανορθόδοξες μεθόδους να λύσει μια σειρά από μυστήρια, όπως δολοφονίες.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Άποψη: Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια ρεβιζιονιστική προσέγγιση της ιστορίας.

Το έχει κάνει ο μέγας ρεβιζιονίστας του σινεμά, Quentin Tarantino, και μάλιστα τρείς φορές σε μία άτυπη τριλογία επαναπροσέγγισης της ιστορίας (Inglorious Basterds, Django Unchained, Once upon a time in Hollywood), θυμόμαστε κάτι αντίστοιχο με αυτό που γίνεται στην γερμανική σειρά Freud του Netflix, στην  ταινία Abraham Lincoln: Vampire Hunter του Timur Bekmambetov όπου μια ιστορική προσωπικότητα της ίδιας περίπου εποχής αναλαμβάνει υποθέσεις, αυτή την φορά όχι δολοφονίας αλλά με βαμπίρ ή ακόμα και το Pride and Prejudice and Zombies (2016) το οποίο δεν αναφέρεται σε ιστορικά πρόσωπα αλλά στις ηρωίδες της Jane Austen αλλάζοντας όμως μια εποχή, που είναι και πάλι ο 19ος αιώνας.

Στην σειρά του Netflix όμως των Marvin Kren, Stefan Brunner και Benjamin Hessler γίνεται με τον χειρότερο τρόπο. Ο Freud σαν ένας όμορφος νεαρός, για να αρέσει και στο κοινό που θα την παρακολουθήσει, τον οποίον υποδύεται συμπαθητικά ο Robert Finster χωρίς ποτέ να σε πείθει ότι είναι ο Freud, παρά κάποιος γόης της εποχής, που προσπαθεί με την ύπνωση και με συνεδρίες να μάθει πράγματα για τα όσα  μυστηριώδη συμβαίνουν στην Βιέννη.

Χωρίς ποτέ να βγάζει ιδιαίτερο νόημα η σειρά και με αρκετό ανδρικό και γυναικείο γυμνό ώστε να έχεις και κάτι αν βλέπεις αν αδυνατείς να παρακολουθείς την σειρά, επιχειρεί να επαναπροσεγγίσει την περσόνα του Freud αλλά με λάθος τρόπο.

Ενώ για παράδειγμα η Coppola κατόρθωσε να το κάνει με την Μαρία Αντουανέτα ή ο Tarantino στις ταινίες του διότι αυτό που έκαναν είναι να μεταφράσουν την εποχή σε μια πιο ποπ και πιο σύγχρονη εκδοχή, η σειρά Freud αποτυγχάνει γιατί μπλέκει τον χαρακτήρα σε καταστάσεις που εν τέλει δεν οδηγούν πουθενά και στην τελική θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε και όχι ο γνωστός Freud.

Προσπαθεί να βγάλει κάτι το απόκοσμο και το περίεργο, με σκηνές που καμιά φορά φέρνουν στο νου ακόμα και το εξαιρετικό Under the Skin του Jonathan Glazer, μόνο που εν τέλει αυτό που απομένει είναι μια ανά στιγμές γκροτέσκα, ανά στιγμές ανιαρή και άνευ νοήματος, πάντοτε μέσα στο πνεύμα της εποχής όσον αφορά τα κοστούμια και τα εσωτερικά σπιτιών αλλά ποτέ στο πνεύμα του Freud.

Τι και αν τα επεισόδια έχουν ονόματα από θεωρίες και μελέτες του ψυχαναλυτή, όπως Υστερία, Τοτέμ και Ταμπού, Υπνοβασία ή Παλινδρόμηση. Δεν αρκεί.