Φεστιβάλ Δράμας 2021: Φεστιβαλικές πωλήσεις & διανομή. Πως λειτουργεί;
Festival Sales and Distribution - How does it work?” (Φεστιβαλικές πωλήσεις και διανομή – πώς λειτουργεί;), ήταν το θέμα που απασχόλησε το masterclass του Εκπαιδευτικού Προγράμματος του 44ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος».
ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στον κινηματογράφο Ίριδα
Για το θέμα μίλησαν οι Enrico Vannucci, προγραμματιστής στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ο Ben Vandendael, πράκτορας πωλήσεων (sales agent, radiator sales), καθώς και η Judith Wajsgruz διανομέας ταινιών στην Salaud Morisset, η οποία αναλαμβάνει τη διανομή αλλά και την παραγωγή ταινιών μικρού μήκους. Τη συζήτηση συντόνισε ο Γιώργος Ζώης, Σκηνοθέτης και Head Programmer του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος της 44ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Κατά τη διάρκεια του διαλόγου που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή του κοινού δόθηκαν ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε μία σειρά από σημαντικά ερωτήματα όπως είναι ο τρόπος προσέγγισης των παραπάνω ειδικοτήτων από την πλευρά των παραγωγών με τον κ. Ben Vandendael να σημειώνει πως η τεχνολογία έδωσε μια πολύ σημαντική ώθηση στον τομέα αυτό και είναι πλέον «σχετικά εύκολη η προσέγγιση».
Από την πλευρά του ο κ. Enrico Vannucci, αναφερόμενος στον τομέα δραστηριοποίησης του, επεσήμανε πως η επιλογή μίας ταινίας σε ένα διεθνές φεστιβάλ είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων, οι «οποίοι εξετάζονται κάτω από διάφορα πρίσματα μεταξύ των οποίων η ισορροπία στο πρόγραμμα, οι προοπτικές της ταινίας καθώς και το γενικότερο ύφος του φεστιβάλ στο οποίο θα προβληθεί».
Η κα Judith Wajsgruz μιλώντας για τις σχέσεις και τη συνεργασία που αναπτύσσεται πολλές φορές μεταξύ των ειδικοτήτων των τριών ομιλητών (διανομέας, programmer, sales agent) παρατήρησε πως «προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για την προώθηση και τη διανομή της ταινίας, καθώς δουλεύουμε μαζί και συνεργαζόμαστε».
Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.
Βαθύκοφτο (Ιωάννα Κρυωνά)
Παρούσες στο q&a ήταν η παραγωγός Ιωάννα Πετειναράκη, η ηθοποιός Κατερίνα Ζησούδη και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού. «Η ταινία γυρίστηκε εκτός έδρας, γεγονός που δυσκόλεψε την οργάνωση της παραγωγής, ιδιαίτερα λόγω covid, καθώς άλλαζαν συνεχώς τα μέτρα» εξήγησε η κ.Πετειναράκη, ενώ η Κ.Ζησούδη είπε πως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε ως ηθοποιός «ήταν οι διάλογοι, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα τους. Μέσα από την διαδικασία αυτή γίναμε τελικά φίλες με τη συμπρωταγωνίστριά μου, την Ηρώ Μπέζου. Η ταινία έχει μια κλιμακούμενη ένταση, υπάρχει μια διαφωνία μεταξύ των δύο κοριτσιών για το τί σημαίνει «βαθύκοφτο» η οποία καταλήγει σε έναν καβγά με την Ηρώ –και βλέποντας χθες την ταινία σκέφτηκα πως εγώ προσωπικά τέτοιους τσακωμούς ρίχνω μόνο με την αδερφή μου. Στο τέλος της ταινίας υπάρχει και μια δεύτερη έκρηξη για να έρθουν τελικά στη θέση τους τα πράγματα…».
Sea you (Γιάννης Βασιλώττος)
«Κάναμε την ταινία μαζί με τον Γιώργο Ημέρη, και ήταν η πρώτη μας σκηνοθετική απόπειρα. Ξεκινήσαμε μαζί από τη σχολή, κάναμε μια μουσικοθεατρική παράσταση, παντού μαζί. Αλλά δεν γνωρίζαμε πώς γράφεται ένα σενάριο, πώς στήνεται μια παραγωγή. Στην πορεία γράψαμε τελικά και το τραγούδι της ταινίας». Ο Γιώργος Ημέρης πρόσθεσε πως «η θάλασσα είναι ένας χαρακτήρας της ταινίας αυτής. Και η κοπέλα της ταινίας δρα όπως δρα, λόγω χαρακτήρα –κι ακριβώς όπως συμβαίνει με τη θάλασσα, δεν φταίει αυτή που είναι φουρτουνιασμένη… Το Sea you βασίζεται σε ένα πραγματικό βίωμα».
A summer place (Αλεξάνδρα Ματθαίου)
«Έκανα μια ταινία για την μετεξέλιξη της πόλης στην οποία μεγάλωσα, της Λεμεσού. Δείχνω τη μεταμόρφωσή της –υπάρχει μια τάση να γίνει κάτι σαν ένα νέο Κατάρ ή Ντουμπάϊ. Η πρωταγωνίστρια είναι μια κοπέλα, μια food stylist, που ασφυκτιά στο υπερφίαλο αυτό πλαίσιο, και η ζωή της τελικά νοηματοδοτείται μέσα από τη σχέση της με μια πολύ διαφορετική κοπέλα που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της. Θέλησα να αποτυπώσω την τεράστια οικοδομική έξαρση στη Λεμεσό, αυτήν την ανατυσσόμενη αγορά ακινήτων που απευθύνεται κυρίως σε ολιγάρχες οι οποίοι επενδύουν για να αποκτήσουν κυπριακό διαβατήριο –γιατί βέβαια οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτά τα ακίνητα…».
Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα (Βαγγελιώ Σουμέλη)
Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της στο τηλέφωνο, καθώς ετοιμάζονται να πάνε στην κηδεία της μητέρας τους. Την Μαριαλένα ενσαρκώνει η Ρομάννα Λόμπατς η οποία παρευρέθηκε στο q&a. “H Mαρίνα (Αργυρίδου) ήταν πράγματι στην Κύπρο, και το γυρίσαμε ως live call όλο αυτό», εξηγεί. «Θέλει ένα “συμπαίκτη” όλο αυτό το οικοδόμημα. Είναι η τέταρτη ταινία της Βαγγελιώς και γυρίστηκε σε μια μέρα. Υπάρχει μια κλιμακούμενη ένταση στην ταινία, η οποία βασίστηκε σε ένα προσωπικό βίωμα της σκηνοθέτριας».
Soul food (Νίκος Τσεμπερόπουλος)
«Με ενέπνευσε ένα μικρό διήγημα της Πέλας Σουλτάτου, που διάβασα στο Λονδίνο. Μια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ ενός εφήβου και μιας πολύ μεγαλύτερης γυναίκας, σχεδόν άστεγης, κι αυτή η σχέση, μαζί με το στοιχείο του μπούλινγκ απέναντι της από τα νεαρά παιδιά της περιοχής, με κέντρισε. Κάναμε street casting σε γειτονιές και πλατείες, και η διαδικασία να βρούμε τον έφηβο ήρωα (σ.σ τον ενσάρκωσε τελικά ο Απόλλωνας Σαρρής, ο οποίος ήταν παρών στη συζήτηση) ήταν δύσκολη. Είχα ήδη βρει την Έλενα Τοπαλίδου και βλέπαμε παιδιά παρέα. Ταίριαξαν αμέσως με τον Απόλλωνα». Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταινία –κι αυτό βοήθησε τον Απόλλωνα Σαρρή, ο οποίος ακούει πολύ Smith, να μπει στο κλίμα, αλλά και να δημιουργηθεί αυτή η οικειότητα ανάμεσά στους δύο πρωταγωνιστές. «Δεν ήθελα να είναι ερωτική η σχέση τους –αυτό θα περιόριζε τα πράγματα» εξήγησε ο Ν.Τσεμπερόπουλος, «γιατί η σχέση αυτή, στην πραγματικότητα καλύπτει το παιδί σε ο, τι του λείπει (μητέρα, φιλία)».
Όλα τα πλάσματα της νύκτας (Μέμη Κούπα)
«Ο ροζ κούνελος της ταινίας αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι διαφορετικοί και πέφτουν θύματα μιας υποτιθέμενης κανονικότητας. Είναι αυτός ο «άλλος» που λόγω διαφορετικότητας μας απειλεί, μας φοβίζει… Ταυτόχρονα όμως είναι κι ένα σύμβολο αθωότητας και τρυφερότητας. Η αίσθηση της άδειας πόλης υπήρξε καθοριστική για την ταινία και το λοκντάουν ήταν, υπό μια έννοια, ευλογία γιατί δεν απαιτήθηκε, σε επίπεδο παραγωγής, να κόβουμε την κίνηση για το γύρισμα και να αντιμετωπίζουμε όσα προκύπτουν για ένα τέτοιο γύρισμα στην πόλη υπό κανονικές συνθήκες. Από την άλλη οι extras ήταν διστακτικοί να έρθουν στο γύρισμα γιατί δεν γνώριζαν αν ήταν οκ η βεβαίωση κυκλοφορίας που είχαν σε τόσο βαθύ λοκντάουν. Η βοήθεια του Athens Film Office ήταν καθοριστική. Ήταν απελευθερωτικό πάντως να γυρίζεις σε μια πόλη που κυκλοφορούν μόνο περιπολικά και ντελιβερι…».
Τόλης live ή (Τορόντο) (Αλέξανδρος Ρέλλος), Ελλάδα
«Μια μέρα περπατούσα στην Θεσσαλονίκη κι έπεσα πάνω σε ένα κουρείο ονόματι «Τορόντο». “Ποιο να ήταν το όνειρό αυτού του ανθρώπου;”, αναρωτήθηκα. Ο Τόλης πάλι, ήταν γείτονάς μου, τον ήξερα μια ζωή, αλλά δεν ήξερα ότι τραγουδούσε, ότι είχε βγάλει δύο δίσκους. Όταν το έμαθα αποφάσισα να συνδυάσω αυτά τα δύο πράγματα σε μια ταινία. Η ιστορία του Τόλη βέβαια είναι διαφορετική, αλλά δουλεύει κι αυτός στην λαϊκή. Πήγαινα και τον συναντούσα εκεί, μιλούσαμε πολύ, και μια μέρα του πηγαίνω το σενάριο. Για μένα ήταν εξαρχής ξεκάθαρο πως ή αυτός θα έπαιζε τον ρόλο ή κανένας. Είναι μια πολύ προσωπική ταινία, για τα χαμένα όνειρα και πώς επιτέλους μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας και να πάμε παρακάτω».
Horsepower (Σπύρος Σκάνδαλος)
«Η ταινία μιλά για σκοτεινά και ανομολόγητα πράγματα που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Όμως θέλαμε να αποφύγουμε τους ευθείς συμβολισμούς. Το άλογο που βλέπουμε μέσα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολλιοπούλου, εκφράζει τον όγκο, την δύναμη αλλά και το παράλογο – η ύπαρξή του στο σπίτι της την κάνει να νοιώσει ότι έχει πράγματα μέσα της που πρέπει να επιλύσει. Ήταν πολύ δύσκολο, σχεδόν τρομακτικό να κάνεις πρόβες με ένα άλογο 700 κιλών. Οι επιρροές μας ήταν ο Καμύ, ο Μπέκετ οι πίνακες της πρώιμης αναγέννησης. Στόχος μας ήταν να εμπλέξουμε τον θεατή συναισθηματικά και σωματικά. Είναι πολύ χαρακτηριστική της γενιάς μου σε κάποιες παρέες, η κυνικότητα, η βία που τελικά δεν γίνεται βία, το σεξ που τελικά δεν γίνεται σεξ. Σαν να απαγορεύεται να δείξεις οποιαδήποτε συναισθηματική ένταση. Σαν να διψάς για δύναμη προσπαθώντας να μειώσεις τους άλλους».
Motorway 65 (Εύη Καλογηροπούλου)
«Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες, σε εποχή πανδημίας, με λοκντάουν στο Παρίσι, σε ένα πρόγραμμα με μικρού μήκους ταινίες. Καθώς οι ξένοι έχουν ταυτίσει την Ελλάδα περισσότερο με τις εικόνες των νησιών κλπ, τους ξενίζει κάπως η εικόνα του βιομηχανικού περιβάλλοντος που δείχνω. Η γέφυρα της ταινίας περισσότερο χωρίζει, σε ένα επίπεδο ιδεολογικό κυρίως, παρά ενώνει. Είχα μείνει μερικούς μήνες στην Ελευσίνα και κοιτάζοντας γύρω μου, με το που πρωτοπήγα εκεί, αναρωτήθηκα «Πού είμαι;». Ήταν λίγο «Μad max» αίσθηση. Εμφανίζονται πολλοί ερασιτέχνες, κάτοικοι της περιοχής, όπως δάσκαλοί μου στο kickboxing –γενικά μου αρέσει να συνδυάζω ερασιτέχνες και επαγγελματίες.
Brutalia, day of labour (Μανώλης Μαύρης)
«Είναι μια απλή σε πρώτο επίπεδο αλλά αρκετά σύνθετη στην υλοποίησή της ιδέα, και ήθελα να δίνει την εντύπωση του ψευδοντοκιμαντέρ για να έχει ο θεατής την αίσθηση πως είναι αληθινό. Η ιδέα (τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαμε τις μέλισσες με ανθρώπους;) ξεκίνησε από την στρατιωτική μου θητεία, εξ ου και οι κηφήνες, που προκύπτουν αυτούσιοι από την εμπειρία μου αυτή –κάπως έτσι είναι στο στρατό όταν δεν υπάρχει πόλεμος. Το γύρισμα έγινε στον Αυλώνα και στο στάδιο Καραϊσκάκη.. Έκανα έρευνα κυρίως με μελισσουργούς, και συνειδητοποίησα πως στο μελίσσι οι γυναίκες είναι ασύμμετρα πιο δυνατές από τους άντρες. Ήταν οικείο για μένα να δουλεύω με γυναίκες, ίσως γιατί μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Η σκηνή του σεξ των κηφήνων με τη Βασίλισσα γυρίστηκε στη λίμνη, Δεκέμβριο μήνα –είναι μια ακραία βίαιη, αποκρουστική σκηνή, σαν βιασμός, καθώς στη φύση είναι οι πιο δυνατοί κηφήνες αυτοί που τα καταφέρνουν –και κανείς δεν επιχειρεί να σώσει την Βασίλισσα, διότι είναι κάτι που πρέπει να κάνει για τη διαιώνιση του είδους: και τελικά το κάνει. Και τους σκοτώνει όλους. Οι άντρες στην ταινία είναι παντελώς άχρηστοι, οι εργάτριες δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και η Βασίλισσα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της γεννά ακατάπαυστα μωρά. Άρα είναι μισανθρωπικό όλο το περιβάλλον της ταινίας. Στο μυαλό μου δεν είχα το MeToo, αλλά το λιντσάρισμα του Ζακ: η εικόνα αυτής μιας ομάδας ανρθώπων να λιντσάρουν κάποιον αβοήθητο με ενέπνευσε για την σκηνή του λιθοβολισμού στην ταινία.
Αμυγδαλή (Μαρία Χατζάκου)
Η Μαρία Χατζάκου είναι παραγωγός μερικών από τις γνωστότερες ελληνικές ταινίες. Όπως εξήγησε, «μου ήρθε κάποια στιγμή αυτή η ιδέα για τον τσακωμό δύο αδερφών που η μια δεν αφήνει την άλλη να πάει σε ένα πάρτυ, και μου άρεσε πολύ. Αρχικά σκέφτηκα κάποιον άλλο σκηνοθέτη , αλλά τελικά το τόλμησα να τη γυρίσω εγώ την ταινία. Επίσης είχα ανέκαθεν μια αγάπη για το horror, το θρίλερ, και έβαλα και αυτό το στοιχείο μέσα –ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί στην Ελλάδα δεν γυρίζονται ταινίες genre (είδους). Δεν έχω αδερφή, δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτή η αγάπη των δύο ηρωϊδων. Η μία μικρότερη, η άλλη μεγαλύτερη, πιο κατασταλαγμένη, ερωτευμένη με μια άλλη κοπέλα. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ήταν acting coach στην ταινία –μια ειδικότητα που λείπει πολύ στην χώρα μας. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα σπίτι στη Νέα Μάκρη». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η μουσικός Μαριλένα Ορφανού, με την οποία έχουν μαζί με την σκηνοθέτρια ένα συγκρότημα. «Το στοιχείο του horror με οδήγησε σε έναν ηλεκτρονικό ήχο», είπε.
Last visit (Σπύρος Αλιδάκης)
«Έκανα μια ταινία-αποχαιρετισμό στον Λευτέρη Βογιατζή. Τον γνώρισα σε ένα γύρισμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου και τελικά έγινα βοηθός του. Για 10 χρόνια το θέατρό του έγινε το σπίτι μου. Όσοι έμπαιναν μέσα ένοιωθαν την παρουσία του. Σήμερα θεωρώ πως οι θεατρολόγοι δεν τον γνωρίζουν όπως θα έπρεπε –ο Κουν για παράδειγμα άφησε μαθητές. Ο Λευτέρης δεν είχε μέθοδο, είχε ωστόσο μόνιμους συνεργάτες, που καθένας τους έλεγε διαφορετικά πράγματα γι’ αυτόν. Το voice over είναι μια συρραφή από παραστάσεις του. Ο Λευτέρης λάτρευε τον κινηματογράφο και ήθελε πολύ να κάνει και ταινίες. Αυτό το στοιχείο υπάρχει στην ταινία, όπως και η σχέση μου μαζί του». Παρούσα στην παρουσίαση ήταν και η ηθοποιός Σμαράγδα Αδαμοπούλου.
Aντε ντε (Αριάδνη-Αγγελική, Θυφρονίτου-Λήτου) -Ελλάδα
Η σπουδαστική ταινία (Σχολή Κινηματογράφου, ΑΠΘ), που συμμετείχε στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα, «παρακολουθεί τρείς νέους ανθρώπους ένα Σάββατο βράδυ: έναν 17χρονο φοιτητή που πάει να σπουδάσει σε μια πόλη μακριά από τους γονείς του, και περιμένει ότι όλα θα είναι τέλεια αλλά δεν είναι, μια 25χρονη «κολλημένη με τους γονείς της», μια 30χρονη «χωρίς αποκλειστικότητες». Άνθρωποι σε μία μεταβατική φάση. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, από φίλους μου -γιατί εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα ούτε τα 25, κι ας ακούω τους μεγαλύτερους συνέχεια να μου λένε «τα 20 είναι η καλύτερη ηλικία».
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων