Έρχονται κλασικά ιαπωνικά αριστουργήματα στα θερινά

Η New Star παρουσιάζει για το καλοκαίρι το 2024 ιαπωνικές ταινίες μεγάλων δημιουργών που άφησαν εποχή στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ακίρα Κουροσάβα, Σοσέι Ιμαμούρα, Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουχίρο Όζου, Κον Ιτσικάουα, Κιγιόσι Κουροσάουα, Τακάσι Μίικε και Μασάκι Κομπαγιάσι, σε ένα καλοκαίρι-αφιέρωμα στους Ιαπωνικούς κινηματογραφικούς θησαυρούς, σε ψηφιακά αποκατεστημένες 4k επανεκδόσεις. 

Ρασομόν

Ο "Ρασομόν", η ταινία που η ιαπωνική κριτική περιφρόνησε, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 1951 και συνέβαλε στη διεθνή αναγνώριση του Ακίρα Κουροσάβα. Πέρα από τον ανατολίτικο εξωτισμό της, πρόκειται για μια μοντέρνα σε σύλληψη ταινία, όπου κάθε αφήγηση έχει το δικό της στιλ και τη δική της γοητεία. Η μουσική στηρίζεται σε μια ιαπωνική ενορχήστρωση του "Μπολερό" του Ραβέλ, και επαναλαμβάνεται σε τέσσερις παραλλαγές, όπως ακριβώς είναι τα τέσσερα αφηγήματα της ταινίας. Είναι επίσης το έργο που γνώρισε σε όλο τον κόσμο την εμβληματική φιγούρα του Τοσίρο Μιφούνε, που έμελλε να γίνει σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης κινηματογραφίας.

Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας

Χρυσός Λέοντας φεστιβάλ Βενετίας

Γυναίκα στους αμμόλοφους (1964)

Μια από τις μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής δημιουργίας στη δεκαετία του ‘60 και η μεγάλη αποκάλυψη στη Δύση της σουρεαλιστικής, ιδιοσυγκρασιακής θεώρησης του κόσμου από τον Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Ένας άντρας και μια γυναίκα μοιράζονται το ίδιο καθήκον. Δεν μπορούν να του ξεφύγουν. Από αυτούς εξαρτάται όλη η κοινότητα και κατά συνέπεια ο κόσμος ολόκληρος.

Οι ταινίες του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα μπορούν να ιδωθούν σαν παραβολές για την ανθρώπινη ύπαρξη, οι Καφκικοί ήρωες (και ηρωίδες) υπό τη συνεχή απειλή ενός (συχνά αδιόρατου) κινδύνου, μέσα σε μια αινιγματική, οφιοειδή πλοκή, βουτηγμένοι στον απίστευτης εικαστικής δυναμικής ασπρόμαυρο κόσμο της κάμερας του Σεγάουα, βάζοντας στο επίκεντρο του επιστημονικού διαλόγου ενός κόσμου που έψαχνε απαντήσεις στα ερωτήματα, σχετικά με την ταυτότητα, την ανθρώπινη ύπαρξη και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου στην αστική κοινωνία.

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και ξενόγλωσσης ταινίας1966

Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1966

Ειδικό βραβείο κριτικής επιτροπής 1964 - φεστιβάλ Καννών

Ουγκέτσου Μονογκατάρι

Ήταν τα Cahiers du Cinema, με πρώτους τον Γκοντάρ και τον Ρομέρ, με την πρώτη προβολή του "Ουγκέτσου Μονογκατάρι" ανακάλυψαν έναν ομότιμο του Ντράγιερ, του Μπέργκμαν, του Γκρίφιθ, έναν κλασσικό της τέχνης του σινεμά. Πλέον, σήμερα, δεκάδες είναι οι δημιουργοί που τον κατατάσσουν αβίαστα στις άμεσες επιρροές τους, από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως τον Μπέλα Ταρ, από τον Αντρέι Ταρκόφσκι ως τον Βίκτορ Ερίθε. Με τον Κέντζι Μιζογκούτσι αρχίζει ουσιαστικά ο Ιαπωνικός κινηματογράφος.

Το "Ουγκέτσου Μονογκατάρι" κατά λέξη "Η ιστορία της υγρής, θολής σελήνης". Αναγνωρίζεται ως η επιτομή του έργου του, το φιλμ που συγκεντρώνει την αισθητική του θέση απέναντι στον κινηματογράφο, κατά πολλούς μια βασανισμένη αυτοβιογραφία, για όλους, μια από τις ομορφότερες στιγμές της Ιστορίας του παγκόσμιου σινεμά. Το "Ουγκέτσου" θέτει αρχές και όρια στην κινηματογραφική γλώσσα, παραμένοντας μέσα στις δεκαετίες ένα αξεπέραστο όριο κινηματογραφικής δημιουργίας και συνδιαλλαγής με τον χώρο, την κίνηση, τον χρόνο, το σώμα.

Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας

Αργυρός Λέων φεστιβάλ Βενετίας

Επιστάτης Σάνσο (1954)

Στη μεσαιωνική Ιαπωνία ένας κυβερνήτης, με καλό χαρακτήρα, πράος και φιλεύσπλαχνος με τους ανθρώπους, εξορίζεται. Η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά, ο γιος του και η κόρη του, αποφασίζουν να τον επισκεφθούν. Στο δρόμο θα τους επιτεθούν ληστές. Η μητέρα τους πουλιέται σαν πόρνη και τα δύο παιδιά σα σκλάβοι στον παντοδύναμο και αυταρχικό επιστάτη Σάνσο. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και, μετά από πολλά χρόνια, θα καταφέρουν να δραπετεύσουν, αφού ο γιος θα κερδίσει βαθμιαία την εύνοια του Σάνσο. Θα ψάξουν να βρουν τη μητέρα τους και όλοι μαζί θα αποτίσουν φόρο τιμής στον πατέρα τους. Υπογράφει ο Κεντζι Μιζογκούτσι.

Αργυρός Λέων Φεστιβάλ Βενετίας

Η πύλη της κολάσεως

Εν μέσω επικής, βίαιης ίντριγκας στην Ιαπωνία του 12ου αιώνα, ένας αυτοκρατορικός πολεμιστής ερωτεύεται μια κυρία σε αναμονή. Αφού ανακαλύπτει ότι είναι παντρεμένη, γίνεται φρενήρης στις προσπάθειές του να κερδίσει τον έρωτά της. Η ταινία του Τεΐνοσουκε Κινούγκασα, ένας πρώιμος θρίαμβος της έγχρωμης κινηματογραφίας στην Ιαπωνία, είναι μια τραγική ιστορία εμμονής και ανεκπλήρωτου πάθους.

Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας

Όσκαρ καλύτερων κουστουμιών

Kwaidan (1964)

Το "Kwaidan" αποτελεί ταινία του 1964 και σκηνοθετήθηκε από τον Μασάκι Κομπαγιάσι. Το "Kwaidan" χωρίζεται σε τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από μία συλλογή λαϊκών παραμυθιών του Lefcadio Hearn. Παίρνοντας ως βάση τις συλλογές ιαπωνικών θρύλων του γεννημένου στην Ελλάδα συγγραφέα, Λευκάδιου Χερν και δανειζόμενος τον τίτλο του έργου από μία από αυτές, ο Μασάκι Κομπαγιάσι γύρισε την έγχρωμη ανθολογία τρόμου, "Kwaidan" (που μεταφράζεται ως "Ιστορίες φαντασμάτων") το 1964, γνωρίζοντας επιτυχία τόσο στην Ιαπωνία, όσο και διεθνώς. Η ταινία συμπεριλαμβάνει μερικές από τις διασημότερες ιστορίες φαντασμάτων από την ιαπωνική παράδοση, όπως εκείνη της "Γιούκι-Όννα" (της "γυναίκας του χιονιού") και του "Μίμι-Νάσι-Χόιτσι", παραπέμποντας άλλοτε σε όνειρο και άλλοτε σε εφιάλτη.

Ο Μασάκι Κομπαγιάσι ήταν Μαρξιστής Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Είναι γνωστός για την κοινωνική κριτική που άσκησε στην φεουδαρχική Ιαπωνική κοινωνία, καθώς και σε όλα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την Ιαπωνία, όπως η αριστοκρατία, ο μιλιταρισμός, η τυπολατρία, τα παρωχημένα πρότυπα ηθικής ακεραιότητας και οι Ιαπωνικές παραδόσεις.

Υποψήφια για Oσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας

Special Jury Price 1965 Cannes Film Festival

Κυματιστά σύννεφα

Ένα από τα έγχρωμα αριστουργήματα του Γιασουχίρο Όζου. Ο Κοματζούρο, ένας καλλιτέχνης του θεάτρου, προσπαθεί να δεθεί με τον γιο του που πιστεύει ότι ο Κοματζούρο είναι θείος του. Η Sumiko, η πρωταγωνίστρια του θιάσου και η κοπέλα του Komajuro, ζηλεύει τη σχέση τους.

Fires on the Plain

Ένα αγωνιώδες πορτρέτο των Ιάπωνων στρατιωτών που έχουν εγκλωβιστεί σε μια παράξενη γη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το "Fires on the Plain" του Κον Ιτσικάουα είναι μια κατάβαση στην ψυχολογική και σωματική λήθη. Αρνούμενος τη νοσοκομειακή περίθαλψη για φυματίωση και διωγμένος στο άγνωστο, ο στρατιώτης Ταμούρα ταξιδεύει σε ένα άγνωστο τοπίο των Φιλιππίνων, συναντώντας μια ολοένα και πιο εξευτελισμένη διατομή στρατιωτών του Αυτοκρατορικού Στρατού, που τελικά ενδίδουν στην πιο τρομακτική λαχτάρα όλων.

Cure

Ο ντετέκτιβ Takabe (Koji Yakusho) παρακολουθεί μια σειρά από πανομοιότυπες δολοφονίες, που διαπράττονται κάτω από τις ίδιες περίεργες συνθήκες. Τίποτα δεν φαίνεται να συνδέει τους φόνους και ο Τακάμπε απογοητεύεται όλο και περισσότερο.

Η ταινία στήνει ένα τηλεπαθητικό παιχνίδι ανάμεσα σ’ ένα νευρωτικό αστυνομικό κι ένα κατά συρροή δολοφόνο χωρίς μνήμη και ακτινογραφεί μ’ αυτό τον τρόπο μια ερημωμένη Ιαπωνία, λεία μιας βουβής παράνοιας. Ανταγωνιστής των Αμερικανών στο πεδίο των αστυνομικών ταινιών τρόμου, των οποίων το πιο διάσημο παράδειγμα είναι το "Seven", αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετες αισθητικές επιλογές, ο Κίγιοσι Κουροσάουα, με το "Cure", φαίνεται να παρουσιάζει την πιο ολοκληρωμένη μορφή του είδους, με φιλοδοξίες που δεν θα του αναγνώριζε κανείς ως τότε.

Rainy dog

Η αγάπη του Τακάσι Μίικε για την Ταϊβαν οδηγεί σε μια ξέφρενη κούρσα στα σοκάκια της. Ακολουθώντας έναν δολοφόνο της Yakuza, βρισκόμαστε στο άδειο διαμέρισμά του, όπου μια γυναίκα του αφήνει ένα παιδί λέγοντας πως είναι ο γιος του. Η μίνιμαλ πλοκή ολοκληρώνεται από τους ταϊβανέζους ηθοποιούς χαρακτήρων και δεν σταματάει να βρέχει.