"Dear white people" season 3: Εξελίσσεται και ωριμάζει

Σύνοψη: Η Sam White όπως και οι υπόλοιποι βασικοί χαρακτήρες, βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο όπου γνωρίζουν ποιοί είναι αλλά αγνοούν το ποιοί θέλουν να γίνουν. Η Sam παραιτήθηκε από το talk show της, ο Reggie έχει αφοσιωθεί στον νέο του μέντορα Moses Brown, ο Lionel ψάχνει την αγάπη αλλά και τη θέση του στο gay community, ενώ η Coco είναι τόσο απασχολημένη με την παγκόσμια κυριαρχία που παραμελεί τον εαυτό της σε σημείο παραισθήσεων.

Άποψη: Η σεζόν αυτή αρχίζει με τον Giancarlo Esposito, ο οποίος ήταν ο αφηγητής των προηγούμενων δύο σεζόν και μέλος του μυστήριου Order of X (ένα secret society αποτελούμενο εξ’ολοκλήρου από Αφροαμερικανούς), να προστάζει την Sam και τον Lionel να σκοτώσουν τον αφηγητή. Σαφώς, με αυτή του την προτροπή δεν εννοεί να σκοτώσουν τον ίδιο, αλλά να ακολουθήσουν την διαίσθησή τους και να βρούν τη φωνή τους. Ο Justin Simien από την άλλη, ο δημιουργός της σειράς, εφαρμόζει κυριολεκτικά αυτή την τακτική, και αφαιρεί το voiceover του Esposito από κάθε επεισόδιο. Αλλάζοντας τη δομή της αφήγησης, η σειρά πλέον δεν επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα ανά επεισόδιο, αλλά εξετάζει τις ζωές όλων ταυτόχρονα μέσα από διάφορα γεγονότα που τους ενώνουν.

Καθ’όλη τη διάρκεια της σειράς πολλοί χαρακτήρες κάνουν νύξη σε αυτήν την αλλαγή λέγοντας πως «αν δεν υπάρχει αλλάγη, τότε η ζωή θα έμοιαζε με μια τρίτη σεζόν κάποιας σειράς στο Netflix, είναι βαρετή και προβλέψιμη». Ο Simien προσπαθώντας να μας κάνει να αποφύγουμε την πλήξη λοιπόν, υϊοθετεί μια συλλογική προσέγγιση, η οποία αποφέρει τα μέγιστα αποτελέσματα μέσα στο πολιτικο-κοινωνικό πλαίσιο της σειράς. Και ενώ όλοι οι χαρακτήρες ψάχνουν να βρουν το σκοπό τους, η σειρά βρίσκει χώρο να αφιερωθεί σε χαρακτήρες που είχαν λιγότερο screen time στις προηγούμενες σεζόν: ο Reggie προσπαθεί να ξεπεράσει την πολύ κοντινή του εμπειρία με τον θάνατο από το χέρι ενός αστυνομικού, η Coco προσπαθεί να ανελιχθεί ακαδημαϊκά, ενώ ο Troy προσπαθεί να βρει την κατάλληλη πλατφόρμα για το χιούμορ του.

Το πολιτικό πλαίσιο σαφώς δεν λείπει και από αυτή τη σεζόν, ενώ η σειρά κάνει νύξη σε σκάνδαλα Αφροαμερικανών, όπως αυτά των Michael Jackson, Bill Cosby, ή ακόμα και O.J. Simpson, χωρίς όμως να παραλληλίζει τα συμβάντα αυτών. Ο Simien εξετάζει μέσω της διαλεκτικής το πώς κάποια μέλη της Αφροαμερικανικής κοινότητας είναι διστακτικά να καταδικάσουν τα είδωλά τους όταν έρχονται στην επιφάνεια εμπεριστατωμένοι ή μή ισχυρισμοί. Ο δημιουργός και οι σεναριογράφοι όμως έχουν και άλλες ιδέες, περισσότερο κωμικές για να περάσουν το πολιτικό τους μήνυμα. Στη σεζόν παρακολουθούμε τους φοιτητές να βλέπουν μια σειρά ονόματι “The Nursemaid Diaries” (η οποία είναι ξεκάθαρα το “Handmaid’s Tale”) και να σχολιάζουν περί λευκού φεμινιμού. Σε μια άλλη περίπτωση, η Sam εκφράζει την αντίθεσή της για μια άλλη δημοφιλή σειρά, το “Mista Griggins”, γιατί θεωρεί πως ο δημιουργός της προσβάλει τους Αφροαμερικανούς με τον τρόπο που τους αναπαριστά, ακόμα και αν πολλοί Αφροαμερικανοί τον δοξάζουν.

Από την άλλη, στο δέκατο επεισόδιο παρακολουθούμε για λίγα λεπτά μια ανεστραμμένη πραγματικότητα μεταξύ της σχέσης λευκών και μαύρων που είναι δυσνόητη και πραγματικά δυστοπική. Μπορεί ο Simien να εξετάζει για άλλη μια φορά τον παραγκωνισμό της Αφροαμερικανικής κοινότητας, αλλα επιτρέπει στους χαρακτήρες του να εξελιχθούν και να ωριμάσουν μέσα από τις αναγκαίες αλλαγές όχι μόνο του σεναρίου, αλλά και της πραγματικότητας. Για εμάς, οι αλλαγές στη σειρά επέφεραν αποτελέσματα, αν και θα θέλαμε να δούμε τη τέταρτη σεζόν με τους χαρακτήρες της να είναι πιο σίγουροι για τον εαυτό τους.