"Beef" season 1: Η Α24 έκανε ξανά το θαύμα της

Σύνοψη: Ένα περιστατικό διαπληκτισμού μεταξύ δύο αγνώστων –ενός αποτυχημένου εργολάβου και μιας επιχειρηματία– πυροδοτεί μια κόντρα που βγάζει τα πιο σκοτεινά τους ένστικτα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Άποψη: Beef είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε για τον καβγά, την διαμάχη, τον διαπληκτισμό, σε μια κοινωνία, όπως η σημερινή, που βρίσκεται στα άκρα και στην τσίτα όλη μέρα, βουτηγμένη στο άγχος, στα νεύρα και στον πανικό, ανίκανοι οι περισσότεροι να τα διαχειριστούμε όπως πρέπει.

Για αυτό και το Beef είναι ό,τι καλύτερο έχει γίνει με τηλεοπτικούς όρους για την σύγχρονη κοινωνία αλλά και μια από τις καλύτερες σειρές του Netflix, ίσως επειδή δεν είναι μόνο Netflix αλλά και A24 και για την ακρίβεια περισσότερο A24.

Φέτος ήταν η τιμητική της συγκεκριμένης εταιρείας παραγωγής που βρίσκεται πίσω από τα Moonlight, Lady Bird, Hereditary και Uncut Gems . Στα φετινά Όσκαρ απέσπασε εννιά βραβεία για τις ταινίες Τα Πάντα Όλα και Φάλαινα και μάλιστα έκανε το ακατόρθωτο: κέρδισε βραβεία και στις τέσσερις ερμηνευτικές κατηγορίες, καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο.

Το Beef διαθέτει αυτή την φρεσκάδα της αύρας ανεξάρτητου σινεμά που έχει η A24, με μια σειρά που πετυχαίνει αυτό που για άλλους πέτυχε, για άλλους όχι το Τα Πάντα Όλα: μια μίξη ειδών με στόχο να φτάσει στα ενδόμυχα του ψυχισμού του σύγχρονου ανθρώπου έχοντας ως άξονα την ασιατική μειονότητα των ΗΠΑ.

Στο Beef πρωταγωνιστές είναι ένας κορεάτικης καταγωγής Αμερικανός και μία κινεζοαμερικανίδα παντρεμένη με ιαπωνικής καταγωγής Αμερικανό, όπου ένας στιγμιαίος εκνευρισμός σε μια παραλίγο σύγκρουση των αυτοκινήτων τους, θα οδηγήσει σε ένα ταξίδι οργής, εσωτερικευμένου θυμού και βαθιάς καταπίεσης. Πάνω από όλα η σειρά του Lee Sung Jin, με τον συνδυασμό κωμωδίας, υπαρξιακού δράματος, μυστηρίου, σάτιρας και θρίλερ, μιλάει για τις πιεσμένες ζωές που ζούμε, που δεν μας ευχαριστούν και προκαλούν συναισθήματα που δεν εκφράζουμε.

Οι δύο χαρακτήρες, παρότι διαφορετικής τάξης, μόρφωσης, βιοτικού επιπέδου, δεν είναι ικανοποιημένοι από όσα τους έρχονται ή δεν μπορούν να δεχτούν τις αλλαγές στα σχέδια τους. Αντί να αναπροσαρμόσουν τις ζωές τους, σκεπάζουν τον στιγμιαίο εκνευρισμό τους, την αυτοταπείνωση του εγωισμού τους και τις φιλοδοξίες τους και πάνε παρακάτω με αποτέλεσμα στην παραμικρή ένταση να είναι έτοιμη να προκαλέσουν τον μεγαλύτερο πανικό ή να εμμένουν πεισματικά σε τελματώδεις καταστάσεις.

Πόσες φορές δεν κυριεύει καθημερινά τόσους ανθρώπους ο θυμός για φαινομενικά ασήμαντα πράγματα, ακριβώς επειδή η ζωή τους είναι σε μια ανισορροπία με τις προσδοκίες τους και το Εγώ τους δεν μπορεί να ταυτιστεί με το θηριώδες Υπερεγώ που έχουν θρέψει.

Μια σειρά βαθιά φιλοσοφική στην βάση της, αλλά με απλό τρόπο στην έκφρασή της. Ακόμα και οι τίτλοι επεισοδίων με διαφορετικά γραφιστικά στο εκάστοτε επεισόδιο, βασίζεται σε ένα απόφθεγμα ή σκέψη ενός γνωστού προσώπου: από το Τα πουλιά δεν τραγουδούν, τσιρίζουν από πόνο του Werner Herzog στο 1ο επεισόδιο, στο Μέσα μου κατοικεί μια κραυγή της Σίλβια Πλαθ στο 3ο επεισόδιο, στο Ένα κλουβί βγήκε σε αναζήτηση πουλιού του Κάφκα στο 7ο επεισόδιο ή στο Δράμα της αρχικής επιλογής της Σιμόν ντε Μποβουάρ στο 8ο επεισόδιο. Οι τίτλοι και αυτά που εκφράζουν υπηρετούν την πλοκή και ερμηνεύουν τις κινήσεις των ηρώων που υποδύονται υποδειγματικά η Ali Wong και ο Steven Yeun που γνωρίσαμε στο Minari και στο Nope.

Χάρη στο μοντάζ, στην μικρή διάρκεια των 30λεπτων επεισοδίων, της εναλλαγής τόνων και του σουρεαλιστικού σε πολλά σημεία χιούμορ, το Beef κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους, θέλοντας να αγκαλιάσει τους δύο ήρωες, που ακόμα και αν δεν τους φέρει σε μια ομόνοια μεταξύ τους, τουλάχιστον ας έρθουν με την ψυχή τους.