Zeros and ones

Σύνοψη: Ένας Αμερικανός στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων που επιχειρεί στη Ρώμη ως μέρος κάποιας αντιτρομοκρατικής μονάδας, ξεκινά ένα ταξίδι για να αποκαλύψει έναν άγνωστο εχθρό που απειλεί ολόκληρο τον κόσμο.

Άποψη: Mε τα ονόματα των Abel Ferrara και Ethan Hawke στο τρέιλερ, η ταινία έδωσε μια υπόσχεση για κάτι δυνατό και διαφορετικό. Αυτό που τελικά παρακολουθήσαμε ήταν σαν ένα πειραματικό σκηνικό, θολό και με περίεργη διάθεση.

Γυρισμένη υπό συνθήκες lockdown στη Ρώμη και με λήψεις που έχουν πραγματοποιηθεί -κυρίως- τη νύχτα, η ταινία αυτή θα μπορούσε να είναι ένα θρίλερ γεμάτο δράση και ανατροπές, αν δεν έμοιαζε περισσότερο με ένα μπερδεμένο όνειρο που θα έβλεπε ο θεατής αφού έχει παρακολουθήσει ένα θρίλερ γεμάτο δράση και ανατροπές.

Ο Hawke υποδύεται τον Αμερικανό στρατιώτη J.J,  καθώς και τον δίδυμο αδερφό του, Justin, έναν ριζοσπάστη αριστερό επαναστάτη που κρατείται αιχμάλωτος και στρέφεται εναντίον των καταπιεστών του. Σε έναν άβολο πρόλογο και σε έναν ακόμα πιο άβολο επίλογο, ο Hawke εμφανίζεται ως ο εαυτός του που μας μιλάει για την ταινία, τον σκηνοθέτη και για το αν πρέπει να νιώθουμε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι για τη ζωή.

Στη συνέχεια, η κάμερα ακολουθεί τον Hawke, καθώς εκείνος μεταφέρεται από τη μια κρυφή συνάντηση στην άλλη και βιντεοσκοπεί την πρόοδό του. Κοντινά πλάνα τον δείχνουν να πίνει τσάι με μια μητέρα και το παιδί της, δίπλα σε έναν μουλά σε ένα τζαμί, να απασχολείται με τη συντροφιά ιερόδουλων και να κάνει σεξ με μια όμορφη Ρωσίδα, υπό την απειλή όπλου. Όλα αυτά με φόντο μια επικείμενη τρομοκρατική επίθεση στην πόλη.

Ο Ferrara, όπως τον έχουμε γνωρίσει από τη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, συνεχίζει να  προσπαθεί να ξετυλίξει ένα σκοτάδι τόσο κυριολεκτικό, όσο και ιδεολογικό.

Δυστυχώς, το όλο εγχείρημα, πέραν του ότι δεν προσφέρει τίποτα καινούριο στο είδος, μοιάζει πρόχειρο και είναι αποκαρδιωτικό, αν όχι εντελώς βαρετό. Οι σκηνές μένουν ασύνδετες και η εξέλιξη της πλοκής ανύπαρκτη. 

Ναι, η ταινία μπορεί να τεντώσει για τα  καλά την υπομονή του θεατή. Παρά την πρόθεση του δημιουργού να αναγνωρίσει και να κατανοήσει το άγχος της ζωής ενός κόσμου που στη δεδομένη χρονική στιγμή βρισκόταν σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση καραντίνας, η ταινία καταλήγει ασυνάρτητη και μπερδεύει ακόμα πιο πολύ την --ήδη μπερδεμένη- ζωή μας.