Θα το βρείτε: Cosmote TV
Σύνοψη: Μετά τις σοκαριστικές επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο τον Σεπτέμβρη του 2001, ο μεγαλοδικηγόρος και επιτυχημένος διαμεσολαβητής Kenneth Feinberg (Michael Keaton) αναλαμβάνει, με τις ευχές του Κογκρέσου, την καυτή πατάτα: το Κονδύλιο Αποζημίωσης Θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου. Μαζί με την συνεργάτιδά του Camille Biros (Amy Ryan) προσπαθούν να καθορίσουν με βάση την εμπειρία τους και την «λογική» την χρηματική αξία των απωλειών που βίωσε ο κάθε επιζήσας και να τους αποζημιώσουν ανάλογα. Μπορείς όμως να κοστολογήσεις τη ζωή και την απώλειά της;
Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα που εξερευνά η ταινία της Sara Colangelo (“The Kindergarten Teacher”) μέσα από την ιστορία της οικονομικής και γραφειοκρατικής προσέγγισης ενός τόσο τραυματικού και ανθρώπινου γεγονότος.
Άποψη: Το “9/11 Victim Compensation Fund” δημιουργήθηκε από το Κογκρέσο σε μια προσπάθεια να προσφέρει ανακούφιση και βοήθεια σε αυτούς που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα στην επίθεση και βέβαια να αποφύγει πιθανές μηνύσεις στις αεροπορικές εταιρείες στις οποίες έγιναν οι αεροπειρατείες. Το δικηγορικό γραφείο του Ken Feinberg ανέλαβε να υπολογίσει τον τρόπο με τον οποίο θα αποζημιωνόταν ο κάθε ένας από τους χιλιάδες δικαιούχους, μέσω μιας φόρμουλας κριτηρίων, κατά βάση (πλοτ τουιστ) οικονομικών, και φυσικά να εξασφαλίσει την υπογραφή του 80% των ενδιαφερόμενων μέσα σε μια διετή προθεσμία για την πληρωμή.
Η εμφανής αδικία αυτού του εγχειρήματος γίνεται αντικείμενο αντίδρασης από τους πολίτες, οι οποίοι φυσικά αρνούνται να συμμετάσχουν, και κυρίως από τον Charles Wolf (Stanley Tucci), έναν άνδρα που έχασε την σύζυγό του στη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης και ξεκίνησε δυναμικά το "FixtheFund.org" ώστε να οργανώσει τις διαφωνίες και τα αιτήματά του σχετικά με την αποζημίωση. Ο χαρακτήρας του Wolf είναι η ανθρώπινη πλευρά, το αντίπαλο δέος στην έλλειψη συναισθηματισμού του Feinberg (ικανοποιητικότατος Michael Keaton με μια προφορά που δεν καταλαβαίνουμε) που μετατρέπει σταδιακά τον κυνισμό και την αντικειμενικότητα της συνθήκης σε κατανόηση, αναγνώριση, ουσία.
Σε γενικές γραμμές, η ταινία της Colangelo, σε σενάριο του Max Borenstein (“Godzilla”) , ακολουθεί μια γνωστή αφηγηματική πορεία, την αλλαγή του ήρωά της (που μας σερβίρεται κάπως άτσαλα), προσπαθώντας όμως να την καταστήσει περισσότερο κοινοτική και ευρεία. Δεν θέλει να οικοδομήσει μια ιστορία για τον Feinberg και αυτό που κατάφερε τελικά αλλά με αφορμή αυτόν, να μιλήσει για το πώς μια τραγωδία τέτοιου μεγέθους δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με μια άκαμπτη κρατική πολιτική που δεν λαμβάνει υπόψη τις πολλαπλές ατομικότητες που αγγίζει. Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας άλλωστε είναι αυτές που ακούμε τους ανθρώπους να εξιστορούν τις επίπονες εμπειρίες τους, δίνοντάς μας να καταλάβουμε πόσο σημαντικά συλλογικό και ταυτόχρονα βαθιά προσωπικό ήταν αυτό που συνέβη.
Η μεγαλύτερη ίσως αδυναμία της ταινίας, πέρα από τις βιαστικές, θολές και crowd-pleasing εξελίξεις του τέλους της, είναι το ότι δεν καταφέρνει να απαντήσει στα ερωτήματα τα οποία θέτει ξεκάθαρα στην αρχή της. Μπορεί να κοστολογηθεί όντως η απώλεια; Αξίζει παραπάνω, οικονομικά πάντα, η ζωή ενός εταιρικού CEO από μιας καθαρίστριας; Οι ήρωες της ταινίας υιοθετούν ένα ειλικρινές αλλά συγκαταβατικό «θα κάνω ότι μπορώ» και απ’ την στιγμή που δεν μαθαίνουμε τελικά πώς αποζημιώθηκε ο καθένας, αυτό μένει κάπως μετέωρο και βέβαια οι ταξικές-κοινωνικές-εξουσιαστικές πρακτικές και συνθήκες που θίγονται αφήνονται επίσης στο κενό.
Σε κάθε περίπτωση, το “Worth” λειτουργεί, ακριβώς γιατί έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει και προτιμά να την πει εστιάζοντας συνειδητά στην πολλαπλότητα. Διστάζει σημαντικά να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα την στάση του, αυξάνοντας τις επιδράσεις, παραλείπει πολλά πράγματα, βιάζεται σε άλλα, όμως ακόμα κι έτσι, βλέπεται με ενδιαφέρον.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων