The tax collector

Συνοψη: Λατίνος μπλεγμένος μέχρι το λαιμό με 'μπουμπούκια΄ της νύχτας, μαζεύει φόρους με τον ημίτρελο κολλητό του ,αλλα εμφανίζεται ανταγωνιστής με σκοπό να τους στείλει στο ταμείο ανεργίας.

Γνώμη: Μετά το πέρας μιας δύσκολης μέρας,βάζεις ταινιούλα με σκοπό να σε κρατήσει χωρίς να κοιμηθείς και καταλήγεις να είσαι τσιτωμένος με το one man show του Denzel Washington και συνοδοιπόρο τον Ethan Hawke σε μια Ήμέρα εκπαίδευσης΄ με πατημένο το γκάζι.

Τέτοιο θα ήθελε να είναι ο David Ayer τo Τax Collector. Άλλωστε και στις 2 ταινίες έχει γραψει το σενάριο, εδώ σκηνοθετεί κιόλας.

Το συγκεκριμένο είδος του αστυνομικού δράματος θα λέγαμε οτι το κατέχει.Έχει παρουσιάσει αξιοπρεπείς δουλειές με το Street Kings και το Harsh Times, εώς πολύ καλές με το End of Watch. Δυστυχώς εδώ φαίνεται κουρασμένος ακόμα και στο γράψιμο που είναι το φόρτε του, ύστερα απο το ανελέητο θάψιμο που έφαγε με το Suicide Squad του. Ενώ ξεκινάει δυναμικά η ταινία και λες ώπα, ξεφουσκώνει αργά και σταθερά προς το κλείσιμο, πριν την ωρα της.

Στο πρωταγωνιστικό ρόλο ο Bobby Soto (αγνώστων λοιπών στοιχείων), μας τρόμαξε στην αρχή πιστεύοντας οτι θα δούμε ήρωα απο λάτιν σαπουνόπερα, το σώζει λίγο και απλά περνάει αδιάφορος.

Το δυνατό στοιχείο του έργου αποτελεί ο Shia LaBeouf, σε χαρακτήρα με μάτι που γυαλίζει, σιωπηλό και άλλες φορες φωνακλά, τον τύπο που αν δεν πληρώσεις τους φόρους σου, το πρόστιμο θα είναι τουλαχιστον διαμελισμός. Κανείς δε κατάλαβε γιατι ο Ayer τον χρησιμοποιεί σαν δευτεραγωνιστή, ενώ σε όλες τις σκηνές 'κεντάει΄. Ξέρω, πολλοί θα με βρίζετε, αλλά για τον υπογράφοντα ο LaBeouf είναι παρεξηγημένος ηθοποιός από την εποχή των Τransformers, όπου μέχρι και ο Optimus Prime έπαιζε καλύτερα απ'αυτόν. Σύμφωνοι. Όμως ποιος από εμάς δεν θα τα είχε χαμένα μέσα σε μια παρέλαση εκατομμυρίων, αμέτρητων εφέ και κυνηγητού της Megan Fox; Τιμιότατος όπου τον έχω δει (Fury, Eagle Eye, Α guide to recognizing your saints), πάντα προσεγγίζει τους ρόλους με σεβασμό και έχω ακούσει τα καλύτερα για το περυσινό "Τhe Peanut Butter Falcon".

Στη πρώτη μισή ώρα υπάρχει ένταση στο φιλμ, ενώ μια βόλτα στις κακόφημες γειτονιές, παρόλο που την έχουμε δει άλλες 170 φορέςν δεν τη βαριόμαστε. Όσο προχωράει η ταινία ξεμένει φανερά απο καύσιμα, δεν νοιάζεσαι στη κυριολεξία για τη τύχη κανενός, ενώ και η ύπαρξη του αντίζηλου μάλλον κακό κάνει, καθώς νομίζεις ότι βγήκε απο βιντεοκασέτα του συμπαθέστατου Jean Claude Van Damme.

Περνάει η ώρα αλλα μέχρι εκεί.....

Mίλτος Παπατριανταφύλλου