French exit

Σύνοψη: «Το σχέδιό μου ήταν να πεθάνω πριν εξαντληθούν τα χρήματα», λέει η 60χρονη κυρία της υψηλής κοινωνίας του Μανχάταν, Frances Price, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε προγραμματίσει.

Ο σύζυγός της Franklin είναι νεκρός για 12 χρόνια και με την τεράστια κληρονομιά του να έχει πλέον χαθεί, εξαργυρώνει την τελευταία της περιουσία και αποφασίζει να ζήσει ανώνυμα σε ένα δανεικό διαμέρισμα στο Παρίσι, συνοδευόμενη από τον γιο της, Malcolm και μια γάτα με το όνομα Small Frank -  η οποία ενδέχεται και να ενσαρκώσει το πνεύμα του νεκρού της συζύγου.

Άποψη: Το «French Exit» προβάλλεται ως μια πικρή κωμωδία, γεμάτη νοσταλγία για τα «περασμένα μεγαλεία». Κάτι όμως δεν πάει καλά σε αυτή την αλλόκοτη ταινία του Azazel Jacobs και αυτό είναι το σενάριο του Patrick DeWitt, που έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο του ίδιου. Όταν ο κεντρικός αφηγηματικός άξονας μιας ταινίας είναι οι quirky χαρακτήρες της και τα άβολα περιστατικά, τότε θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο πως παρουσιάζονται αυτοί οι χαρακτήρες, ενώ οι διάλογοι οφείλουν να είναι το «ζουμί» της υπόθεσης. Κάτι τέτοιο όμως, δεν συμβαίνει στο «French Exit» και το αποτέλεσμα είναι όντως άβολο, για τους λάθος όμως λόγους.

Ταυτόχρονα, ο Azazel Jacobs έχει να ξεπεράσει και ένα επιπλέον εμπόδιο. Πρέπει να κερδίσει την συμπάθεια των θεατών, για μια πρωταγωνίστρια που χάνει τα πλούτη της και αναγκάζεται να ζήσει σε ένα πολύ άνετο και ευρύχωρο διαμέρισμα στο Παρίσι. Η Michelle Pfeiffer, ως Frances Price, παίζει τον ρόλο της «Τι μου έτυχε, της πελούσιας;» που μέσα από την συμφορά της και τα μελαγχολικά της χαρακτηριστικά, καλείται να βγάλει το χιούμορ και τα δραματικά στοιχεία της ταινίας. Προσπαθεί να χαλάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τα λίγα χρήματα που της έχουν απομείνει, προκειμένου να φτάσει στον τελικό της προορισμό. Την αυτοκτονία. Δυστυχώς όμως δεν καταφέρνει να κερδίσει και ιδιαίτερα την εύνοια και την συμπόνια των θεατών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μέχρι και σκηνές που απλώς δίνει χρήματα σε άστεγους (ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τα χαλάσει σε μια ακριβή σαμπάνια) προκειμένου να καταλάβουν όλοι πόσο καλός άνθρωπος είναι κατά βάθος.

Η πραγματική καταστροφή όμως, έρχεται όταν ξαφνικά αρχίζουν να πετάγονται στην ταινία διάφοροι νέοι χαρακτήρες, με ρόλο ελαφρώς σημαντικότερο από αυτόν της γλάστρας. Ο γιος της Frances, Malcolm (Lucas Hedges), η πρώην αρραβωνιαστικιά του Susan (Imogen Poots), ο νέος της φίλος (Daniel di Tomasso), μια μάγισσα (Danielle Macdonald), ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ (Isaach De Bankolé) και η ιδιοκτήτρια του σπιτιού (Susan Coyne), δεν αποκτούν την παραμικρή ανάπτυξη ως χαρακτήρες και λειτουργούν απλώς ως props που ανά περιόδους θα πουν και μια ατάκα. Οι μόνοι που σώζουν την κατάσταση, ελαφρώς, είναι η νέα φίλη της Frances, κυρία Reynard (Valerie Mahaffey) και ο γάτος Small Frank, που έχουν έναν λόγο ύπαρξης και τον υποστηρίζουν μέχρι το τέλος.

Δυστυχώς, παρακολουθώντας την ταινία, είναι αδύνατον να μην σκεφτεί κανείς ότι το «French Exit» μοιάζει με ένα αντί-The Royal Tenenbaums και έναν κακό μιμητή των ηρώων του κινηματογραφικού κόσμου του Wes Andersson. Αυτός ο συνωστισμός ανούσιων χαρακτήρων σε έναν κλειστό χώρο και η χωρίς λόγο μεγάλη διάρκεια της ταινίας (1 ώρα και 53 λεπτά), την καθιστούν ιδιαίτερα κουραστική.

Όταν ο outsider/«κακός» της υπόθεσης, καινούργιος φίλος της Susan, φωνάζει σε μια τέτοια ταινία «Δεν μου αρέσει κανείς από εσάς» και εσύ συμφωνείς μαζί του, τότε πράγματι κάτι έχει πάει στραβά.

Γιώργος Τόγιας