The walking dead season 2

Tα ζόμπια έχουν τα... ψυχολογικά τους

Το είχα τουιτάρει και στο www.moveit.gr και στον λογαριασμό μας στο facebook: η δεύτερη σεζόν του Walking Dead, της τηλεοπτικής μεταφοράς του ομώνυμου βραβευμένου κόμικ Ρόμπερτ Κέρκμαν και Τόνυ Μουρ (που κυκλοφορεί κάθε μήνα από το 2003 στις ΗΠΑ), ήταν απογοητευτική. Τουλάχιστον μέχρι το 6ο επεισόδιο. Η ομάδα των ανθρώπων που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν της πανδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι, είχαν βρει ένα καταφύγιο σε μια ξεχασμένη φάρμα (μην ανησυχείς, δεν είναι spoiler, συμβαίνει πάρα πολύ νωρίς), της οποίας ο πατέρας-πατριάρχης είναι φιλειρηνιστής και κατασκηνώνουν απ’έξω.

Στα πρώτα έξι επεισόδια λοιπόν (όσα είχε διαρκέσει ολόκληρη η πρώτη σειρά του Αμερικανικού καλωδιακού δικτύου AMC...), αποχαιρετάς την δράση, τις εξελίξεις, μέχρι και την σκηνοθετική σφραγίδα του Φρανκ Ντάραμποντ -«Shawsank Redemption», The Mist»- ( ο οποίος άλλωστε είχε δηλώσει ότι δεν θα ασχοληθεί και πολύ): Μιλάμε για ένα κοινωνικό sitcom, με την συνοχή (και την αρχηγία) της κοινωνικής ομάδας να δοκιμάζεται από διάφορες ιδιοτροπίες, κρυμμένα πάθη, εφηβοέρωτες και αμπελοφιλοσοφίες σχετικά με την αξία της ζωής και την ανακάλυψη μιας νέας πατρίδας. Όσον αφορά στα ζόμπι, οι εμφανίσεις τους σε κάθε επεισόδιο είναι σπάνιες, γραφικές και σχετικά σύντομες.

Εκεί λοιπόν που αναρωτιέσαι «Τι κάθομαι και το βλέπω, χάνω τον χρόνο μου, τόσες σειρές υπάρχουν στο κάτω κάτω της γραφής», σαν να σε άκουσαν οι σεναριογράφοι, οι οποίοι προφανώς το σκέφτηκαν διαφορετικά (προφανώς τα άκουσαν και από την παραγωγή διότι η τηλεθέαση δεν σηκωνόταν ούτε με Viagra) και είπαν να ανατρέψουν την κατάσταση.

Όλα λοιπόν ξυπνούν σταδιακά από τον λήθαργο, οι καταστάσεις επιταχύνονται, το μοντάζ αποκτά ρόλο και νόημα, το μαλ...σμένο το κοριτσάκι που ψάχνουν στο μισό σίριαλ ας πούμε ότι το βρίσκουν (ούτε και αυτό είναι επί της ουσίας, spoiler), τα ζόμπια επιτέλους παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και αρχίζει ξανά το road movie αγωνίας και τρόμου που μας άρεσε, από τον καναπέ σηκώνεσαι ολοένα και λιγότερο, με κορύφωση ένα comic twist (αλά Game of Thrones) και έναν υπαινιγμό που οδηγεί σαφώς σε season 3.

Ε, λοιπόν, καλοδεχούμενη!

Απόστολος Κίτσος