Night of the Kings

Σύνοψη: Ένας νεαρός άνδρας στέλνεται στη “La Maca”, μια φυλακή χτισμένη μέσα στο δάσος της Ακτής Ελεφαντοστού η οποία διοικείται από τους κρατουμένους της.

Σύμφωνα με την παράδοση, με τον ερχομό του κόκκινου φεγγαριού, το “Αφεντικό” τον χρίζει νέο “Ρωμαίο” και του ζητά να πει μια ιστορία στους υπόλοιπους φυλακισμένους.

Μαθαίνοντας τη μοίρα που τον περιμένει, αρχίζει να διηγείται τη μυσταγωγική ζωή του θρυλικού εγκληματία με το όνομα “Βασιλιάς της Ζάμα”. Πρέπει όμως η ιστορία να κρατήσει μέχρι την αυγή.

Άποψη: Στο The Fall (2006), ένα παραγνωρισμένο δράμα φαντασίας του Tarsem (The Cell, Mirror Mirror), ένας κασκαντέρ και μια κοπέλα που την λένε Alexandria, συναντώνται ως ασθενείς σε ένα νοσοκομείο στο οποίο είναι κλεισμένοι και για να περάσει η ώρα εκείνος της διηγείται ιστορίες του συνονόματού της, Μεγάλου Αλεξάνδρου, τις οποίες βλέπουμε να δραματοποιούνται. Το ρεαλιστικό δράμα των δύο ανθρώπων σε κατάσταση εγκλεισμού δένει αρμονικά με την φαντασία.

Στον κόσμο των φυλακών και σε κατάσταση επίσης αναγκαστικού εγκλεισμού εντάσσει τους δικούς του ήρωες ο Phillippe Lacote, σε ένα μαγικό, σχεδόν παραμυθένιο δράμα σκληρότητας και αγνότητας ταυτόχρονα.

Οι φυλακές La Maca είναι πραγματικές, αυτοδιοικούνται και ενώ φτιάχτηκαν για 1500 κρατούμενους, φιλοξενούν πέντε χιλιάδες. Βρίσκονται στην Ακτή Ελεφαντοστού, μια αφρικάνικη χώρα πλούσιας ομορφιάς αλλά και έκρυθμης πολιτικοκοινωνικής κατάστασης, συνεχώς μεταβαλλόμενης, λουσμένης στην βία και την ένταση.

Ο Ιβοριανός σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να χτίσει ένα δράμα εντός των πλαισίων μιας φυλακής, αλλά μέσω της απομόνωσης να τονίσει όσα πραγματοποιούνται στην χώρα, αλληγορικά και μεταφυσικά σχεδόν. Ο Ρωμαίος, που δεν λέγεται Ρωμαίος στα γαλλικά αλλά Roman, που σημαίνει μυθιστόρημα, είναι ένας προϊστορικός αφηγητής, σαν εκείνους την εποχή προ της γραφής που εξιστορούσαν ιστορίες που άντεχαν ανά τους αιώνες μέσω της προφορικής παράδοσης. Έτσι και εκείνος αρχίζει να ιστορεί τον μύθο του βασιλιά της Ζάμα, συνδέοντάς τον με τα δικά του βιώματα και μετατρέποντάς τον σε ένα διαχρονικό και άχρονο παραμύθι.

Θέματα εξουσίας και ελευθερίας, τέχνης και ζωής τίθενται έντονα, όμως χωρίς καμία πρόθεση να μιλήσει για την ίδια την ζωή στις φυλακές.

Σε αντίθεση με την ταινία των Ταβιάνι, που ίσως εύκολα μπορεί κάποιος να φέρει στο μυαλό μιας και συνδέει φυλακές και αφήγηση (αλλά την θεατρική σε εκείνη την περίπτωση), όπου οι Ιταλοί σκηνοθέτες μιλούσαν για την δύναμη της τέχνης και την αξία της ελευθερίας που τα και τα δύο συνοψίζονται στην τελευταία, πολύ δυνατή, φράση της ταινίας, ο Lacotte στήνει ένα σκηνικό μιας χώρας σε ελεύθερη πτώση, με τα πάντα να καταρρέουν και με την μαγεία της αφήγησης ή την αφηγηματικότητα της ίδιας της μαγείας της ζωής να είναι ο τελευταίος πυρήνας σωτηρίας.

Δύο ήρωες έχουν τρομερό ενδιαφέρον, ο Ρωμαίος και ένας κρατούμενος που ντυμένος γυναίκα προσφέρει το κορμί του σε συγκρατούμενούς του. Δυστυχώς ο δεύτερος χαρακτήρας αναπτύσσεται ελλιπώς και θα θέλαμε να δούμε πολλά παραπάνω από την δική του ιστορία.

Στην ταινία συμμετέχει ο αγνώριστος και πάντα ιδιόρρυθμος στις υποκριτικές του επιλογές, Denis Lavant, σε έναν ρόλο που θα ζήλευε και ο Leos Carax.

Η Νύχτα των Βασιλιάδων παρότι αφιερώνει μεγάλο μέρος στην αφήγηση της ιστορίας και στην δραματικοποίησή της, και ίσως κάποια στιγμή ξεχειλώνει, στερώντας χρόνο από το να δομηθούν οι σχέσεις των κρατουμένων, ωστόσο είναι μια τόσο μαγευτική ιστορία και είναι τόσο όμορφο που υπάρχει ακόμα χώρος στο σινεμά για να διηγούνται απλές, συμβολικές, εν είδη παραβολής ιστορίες που εν τέλει μένει μια πολύ όμορφη γεύση από μια τόσο ωραία και καλοκάγαθη ταινία, σκληρή στον ρεαλισμό της και υπερβατική στην μαγεία της.