I used to be famous

Σύνοψη: Μετά την διάλυση της εφηβικής μπάντας στην οποία ήταν μέλος, ο Βινς βρίσκει τον εαυτό του να παλεύει, με τα λιγοστά εφόδια που έχει, να ενταχθεί ξανά στην μουσική βιομηχανία.

Με αναπάντεχο τρόπο, θα γνωρίσει τον Στιβι, έναν έφηβο που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και έχει τρομερές ικανότητες στα ντραμς. Οι δυο τους θα αναπτύξουν εξαιρετική χημεία που θα τους βοηθήσει στη νέα τους πραγματικότητα.

Άποψη: Η μουσική ως γλώσσα επικοινωνίας έχει πολλούς κανόνες αλλά κυρίως έχει τεράστια δύναμη και κατορθώνει να ενώνει τους ανθρώπους με μοναδικό τρόπο και τρομερά αποτελέσματα (μία συναυλία θα σας πείσει).

Στο “I Used to Be Famous”, η κλίμακα δεν είναι τόσο μεγάλη ούτε τόσο τα αποτελέσματα τόσο εκθαμβωτικά όμως αυτό που συμβαίνει είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ένα μικρό θαύμα. Και συμβαίνει, μάλιστα, για δεύτερη φορά καθώς η επιτυχία της αντίστοιχης μικρού μήκους ταινίας που βγήκε το 2015, οδήγησε τον σκηνοθέτη της, Έντι Στέρνμπεργκ, να την επανεφεύρει με μεγαλύτερη άνεση στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του σε ταινία μεγάλου μήκους.

H απόφαση του βγήκε σε καλό αφού η ταινία τσεκάρει όλα τα κουτάκια μιας feel good παραγωγής με την καλή πλευρά και την κακή, όμως ο πρωταγωνιστής της κρύβει μία ευγένεια και ένα φιλότιμο που σε κάνουν να τον υποστηρίζεις μέχρι το τέλος. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Έντι Σκρέιν που τον έχουμε δει σε μικρούς ρόλους σε “Game of Thrones” και “Deadpool” αλλά εδώ, με διαφορετικό παρουσιαστικό και έναν ρόλο που τον αποδίδει στα μέγιστα, τραβάει φανερά τα βλέμματα και συγκινεί.

Έχοντας να αντιμετωπίσει ένα πολύ δύσκολο παρελθόν (πέρα από το γεγονός ότι ήταν σε boy band τύπου *Nsync) γνωρίζει τον Στίβι, ο οποίος με την σειρά του έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ δύσκολο μέλλον. Η συνεργασία τους θα είναι μία άτυπη ψυχοθεραπεία, μία ευκαιρία να σπάσουν τα δεσμά τους και να βρεθούν, και οι δύο για πρώτη φορά χωρίς φόβο, μπροστά στην πιθανότητα μιας πραγματικά ευτυχισμένης ζωής.

Ακόμα και αν ακούγεται γλυκανάλατο, δεν είναι. Ή μάλλον η προσέγγιση του δεν το αφήνει να γίνει τόσο γλυκανάλατο γιατί πολύ απλά είναι όλο το concept πολύ συμπαθητικό και ειλικρινές και παίρνει μορφή στο ιδιοσυγκρασιακό Πέκαμ του Λονδίνου όπου η κοινότητα είναι πιο πολυ-πολιτισμική, και προσθέτει ξεχωριστούς χαρακτήρες στο καστ.

Λίγο με το βρετανικό στοιχείο, λίγο με τον Σκρέιν που σε σκλαβώνει με τις προθέσεις του, λίγο με τον Λίο Λονγκ που ενσαρκώνει με ευαισθησία τον έφηβο Στίβι (ουσιαστικά τον εαυτό του), το “I Used to Be Famous” ξεπερνά τα όρια μιας απλά καλής ταινίας.

Γίνεται ένα εμψυχωτικό μήνυμα, ένας ύμνος στην μουσική που μας ενώανει και μία υπενθύμιση ότι η αλληλεγγύη είναι η λύση. Αναμφίβολα, κάτι που αξίζει να στριμάρετε.