Ο Τόσιο, ένας συμβατικός βιοπαλαιστής οικογενειάρχης, είναι παντρεμένος με την Άκιε κι έχουν μία κόρη, την Χόταρου, που προετοιμάζεται για την πρώτη της επίδειξη με το ωδείο στο αρμόνιο. Μια μέρα, τον επισκέπτεται ο Γιάκασα, ένας άρτι αποφυλακισθείς παλιός του γνώριμος, τον οποίον  και αποφασίζει να προσλάβει στο εργαστήριό του, δίχως να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις στη γυναίκα του σχετικά με το ποιος ακριβώς είναι και πώς γνωρίζονται.

Από εκείνη τη στιγμή, οι ζωές και των τεσσάρων θα αλλάξουν για πάντα.

Βραβευμένο από την Επιτροπή των Καννών το 2016 στην κατηγορία «Ένα Κάποιο Βλέμμα» (στο section δηλαδή όπου βραβεύτηκε κι ο «Κυνόδοντας» το 2009 και δίνει διεθνή ορατότητα σε «μη παραδοσιακές ιστορίες και ασυνήθιστα στυλ»), το «Harmonium» του Koji Fukada αποτελεί ένα πολυθεματικό, σπαρακτικό δράμα, το οποίο αναβιώνει τη γνώριμη από την αρχαία τραγωδία διαλεκτική της ύβρης και της νέμεσης.

Στις δύο περίπου ώρες της διάρκειάς του, καταπιάνεται με πολλές και διαφορετικές ιδέες και αρχετυπικά σχήματα (αυτονόητη συλλογιστική προέκταση το τελευταίο για μία ταινία της οποίας η πλοκή ανακαλεί, όπως προαναφέραμε, κάτι από τον αμείλικτο χαρακτήρα αρχαίου δράματος).

Μεταξύ άλλων, θεματοποιεί την «αμαρτία» που επιφέρει την -ετεροχρονισμένη ή και όχι- τιμωρία αυτού που την διέπραξε, τη θυσία ενός γονιού για το παιδί του και το ακριβώς αντίστροφο («αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα») αλλά και τη διαφορετική ανά άτομο νοηματοδότηση «δύσκολων» εννοιών, όπως η εκδίκηση, η αυτοδικία ή η ένοχη συνείδηση κι η διασταύρωση αυτής με την θρησκευτικότητα καθενός που την φέρει.

Αναμφίβολα, συνιστά μια ταινία πολλαπλών προεκτάσεων και (ευδιάκριτων συνήθως) συμβολισμών, ίσως ελαφρώς περισσότερων από όσους μπορεί να μεταβολίσει ουσιαστικά αλλά που σίγουρα «κουβαλάει» ο θεατής και μετά τους τίτλους τέλους, σε μεγάλο βαθμό και λόγω του μεγάλου τους δραματικού βάρους.

Ως προς το τελευταίο, βέβαια, η αλήθεια είναι πως το «Harmonium» φλερτάρει αρκετά με το μελόδραμα, με το φινάλε του μάλιστα να επιτείνει αρκετά αυτήν την αίσθηση.

Αν από κάτι απαλύνεται, αυτό είναι το μη «κούφιο» και ρηχό του σεναρίου και των χαρακτήρων, καθώς στους τελευταίους συναντάται εκπροσώπηση όλου του φάσματος της αθωότητας και της ηθικής, του καλού και του κακού, οπότε κερδίζονται «πόντοι» μιας σκηνοθετικής ματιάς ευαίσθητης στις «αποχρώσεις». Κι η τελευταία ακριβώς είναι αυτή που (με όλες τις παραπάνω ενστάσεις) σε μεγάλο βαθμό «ψηλώνει» το πληθωρικό αυτό σε ιδέες φιλμ, κινηματογραφώντας με σχεδόν κλινικές τομές την κάθοδο προς την κόλαση.

Πρώτη δημοσίευση: 15 Μαΐου 2022, 15:46
Ενημέρωση: 15 Μαΐου 2022, 15:49
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Harmonium
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
120
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos