13 lives

Σύνοψη: Τον Ιούνιο του 2018 δεκατρία μέλη μιας ομάδας ποδοσφαίρου εγκλωβίζονται στην δαιδαλώδη σπηλιά του Ταμ Λουάνγκ. Για την διάσωσή τους, συντονίζεται μία μεγάλη επιχείρηση άντλησης υδάτων ενώ σπεύδουν στο σημείο επαγγελματίες δύτες διασώστες, οι οποίοι θα πρέπει να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους για να τα προσεγγίσουν. Όταν τελικά το καταφέρνουν, συνειδητοποιούν ότι ο απεγκλώβισμός τους είναι η πραγματική πρόκληση.

Άποψη: Ίσως το να ξεκινήσει κανείς να αφηγείται μία ιστορία πολύ προβεβλημένη, που συντάραξε την παγκόσμια κοινότητα και η οποία καλύφθηκε τηλεοπτικά προβάλλοντας κάθε λεπτομέρεια της, θα ήταν καμένο χαρτί. Το γεγονός ότι γνωρίζεις εκ των προτέρων την τελική έκβαση ενώ παράλληλα έχεις γνώση και όλη της επιχείρησης δεν αφήνουν περιθώριο αγωνίας αλλά ούτε και έκπληξης.

Παρόλα αυτά, ο ικανός Ρον Χάουαρντ δεν φοβήθηκε να πλησιάσει την τραγωδία που έχουμε δει και σε ντοκιμαντέρ (“The Rescue”, “13 Lost”) και σε μίνι σειρά (“Thai Cave Rescue”) αλλά αυτή τη φορά από την κινηματογραφική σκοπιά και με Χολιγουντιανή λάμψη.

Πέρα από τον Γουίλιαμ Νίκολσον (“Gladiator”,”Les Miserables”) που διασκεύασε μία αληθινή ιστορία σε ένα σενάριο αγωνιώδες, ρεαλιστικό και χωρίς περιττές πληροφορίες, οι πρωταγωνιστές Βίγκο Μόρτενσεν και Κόλιν Φάρελ ξεχωρίζουν για τις προσγειωμένες τους ερμηνείες όπως και για τις επιδόσεις τους στα δύσκολα γυρίσματα που απαιτούσε η παραγωγή. Οι δυο τους, αν και θα μπορούσαν να είναι το επίκεντρο της ταινίας και να μονοπωλούν με την εμφάνισή τους, χειρίζονται τις σκηνές τους με την ταπεινότητα και τον επαγγελματισμό των πραγματικών ηρώων που υποδύονται.

Φυσικά, η σχολαστικότητα που έδειξε ο Χάουαρντ όσον αφορά την ακρίβεια της ταινίας ως προς τα γεγονότα, δεν απαιτούσε τίποτα λιγότερο από μία φυσική ερμηνεία, καταρρακωμένη βέβαια από την απόγνωση που φέρει το δύσκολο έργο της διάσωσης. Γιατί σε αυτό ποντάρει στις περισσότερες παραγωγές του ο Χάουαρντ. Στην σωτηρία λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή.

Αλλά πάντα καταφέρνει και το κάνει κομψά, χωρίς να ζορίζεται να βγάλει συναίσθημα. Έτσι και στο “Thirteen Lives” καθώς κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο της πρότερης γνώσης και παρόλα αυτά να προσφέρει αγωνία, καθώς διατήρησε ωραίο ρυθμό στην ιστορία του χωρίς να κουράζει, στο τέλος συγκίνησε με την αλληλεγγύη και και την αυτοθυσία που δείχνει ο άνθρωπος σε στιγμές που το απαιτούν.

Αυτό που μένει είναι μία αληθινή ιστορία κακουχίας που λέγεται σαν παραμύθι με ευτυχές τέλος, και όχι σαν ντοκιμαντέρ με απλή παράθεση αυτών που συνέβησαν. Η ικανότητα του Χάουαρντ πίσω από την κάμερα εναρμονίστηκε απόλυτα με τον Μόρτενσεν και τον Φάρελ και το αποτέλεσμα θα λέγαμε ότι δικαίωσε και τους τρεις.