Zeroville

Σύνοψη: O Ike Jerome φτάνει το 1969 στο Hollywood, έχοντας παρατήσει την ιερατική σχολή αφού βρήκε το «θεό» στην τέχνη του κινηματογράφου. Ξεκινάει να δουλεύει στα studio της Paramount ως σχεδιαστής σκηνικών, αλλά γρήγορα υιοθετεί το ψευδώνυμο Vikar και γίνεται αναγνωρισμένος μοντέρ. Όμως ο έρωτάς του για την ηθοποιό Β’ διαλογής Soledad θα τον φέρει ένα βήμα πριν την τρέλα, καθώς θα τον οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός μυστικού που μπορεί να αλλάξει μια για πάντα το κινηματογραφικό τοπίο.

Γνώμη: Η προτελευταία σκηνοθετική προσπάθεια του Τζέιμς – τα κάνω όλα και συμφέρω – Φράνκο είδε τελικά φέτος το φως… του προβολέα, μετά από 4 χρόνια στο ράφι, καθώς η αρχική εταιρεία διανομής της βάρεσε κανόνι, λίγο αφότου απέκτησε τα δικαιώματα.

Θα ήταν όμως καλύτερα για όλους εάν είχε μείνει στο ράφι να μαζεύει σκόνη, καθώς αυτό το ερωτικό γράμμα του Φράνκο στη βιομηχανία παραγωγής ονείρων είναι ένα οριακά ασυνάρτητο φεστιβάλ επιδειξιομανίας, στο οποίο ο Φράνκο προσπαθεί διαρκώς να κάνει ένα ηχηρό statement: ότι το σινεμά είναι η ζωή του όλη!

Ο ήρωάς του είναι ένας κατεξοχήν μυστηριώδης loner, ο οποίο στο πίσω μέρος του ξυρισμένου του κρανίου έχει ένα τατουάζ του Μοντγκόμερι Κλιφτ και της Ελίζαμπεθ Τέιλορ από το «Μια θέση στον Ήλιο», την ταινία του 1955 που είχε σκηνοθετήσει ο Τζορτζ Στίβενς. Το να πει κανείς ότι ο Vikar έχει εμμονή με την ταινία αυτή είναι προφανώς understatement, κι αν δεν το καταλάβετε από το τεράστιο τατού, θα το νιώσετε για τα καλά όταν η συγκεκριμένη ταινία θα αναφερθεί για 15η φορά κατά τη διάρκεια του Zeroville ή παρακολουθώντας σκηνές της σε ένα κακοφορμισμένο μοντάζ που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τα όνειρα του Vikar.

Ο τρόπος με τον οποίο τον ερμηνεύει ο Φράνκο, αλλά και το σενάριο (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα και κριτικού κιν/φου Στιβ Έρικσον) αφήνουν να εννοηθεί ότι ο Vikar ίσως πάσχει από κάποια μορφή αυτισμού, καθώς επαναλαμβάνει συγκεκριμένες φράσεις και κάθε φορά που αναφέρει το όνομα ενός σκηνοθέτη, πρέπει οπωσδήποτε να παραθέσει μετά 2-3 ταινίες του, λες και λέει απέξω τη σελίδα του στο IMDB.

Α, και μιας και αναφέραμε τους σκηνοθέτες, στο Zeroville παρελαύνει όλος ο καλός ο κόσμος του New Hollywood, από τον Σπίλμπεργκ και τον Λούκας μέχρι τον Ντε Πάλμα και τον Κόπολα. Σε μια ανεξήγητη τροπή γεγονότων μάλιστα, ο Vikar καλείται σε κάποια στιγμή να πάει στις Φιλιππίνες για να αναλάβει το μοντάζ του «Αποκάλυψη, Τώρα», καθώς φαίνεται ότι στην πρώτη μισή ώρα της ταινίας κατάφερε να γίνει ΤΟΣΟ καλός μοντέρ που κανείς άλλος δεν μπορούσε μάλλον να κάνει τη δουλειά.

Γενικά, πολλά και ανεξήγητα συμβαίνουν στο Zeroville, αλλά του Φράνκο δεν φαίνεται να του καίγεται καρφί αν ο θεατής θα αποκομίσει κάτι από το δημιούργημά του, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι την ταινία την έκανε για την πάρτη του, επιστρατεύοντας τους εντιμότατους φίλους του (Γουίλ Φέρελ! Σεθ Ρόγκεν! Κρεγκ Ρόμπινσον! Ντάνι Μακ Μπράιντ!), οι οποίοι όμως – υπό τη σκηνοθετική του κατεύθυνση ή μάλλον λόγω έλλειψης αυτής – είναι σαν να παίζουν σε διαφορετικές ταινίες ο καθένας. Η δε Μέγκαν Φοξ, στον χαρακτήρα της οποίας ο Vikar βρίσκει τη δική του Ελίζαμπεθ Τέιλορ, δεν καταφέρνει να δώσει ούτε μισή νότα τραγικότητας στην τραγική ηρωίδα της.

Κλείνοντας, παραθέτω 5 ταινίες που αναφέρονται στο Zeroville, έτσι ώστε να δείτε μία από αυτές, και να μην χάσετε καθόλου χρόνο σε αυτό το παραλήρημα αυταρέσκειας του Φράνκο, το οποίο κατά τ’ άλλα συμπαθούμε, αλλά μάλλον θα πρέπει να αρκεστεί στο να παίζει σε ταινίες άλλων:

«Sunset Boulevard» του Μπίλι Γουάιλντερ

«Ο Τρίτος Άνθρωπος» του Κάρολ Ριντ

«Ο Ταξιτζής» και το «Οργισμένο Είδωλο» του Μάρτιν Σκορσέζε

«Eraserhead» του Ντέιβιντ Λιντς