The water diviner

Ένας Αυστραλός αγρότης ταξιδεύει στην Ανατολία των αρχών του '20 για να βρεί και να μεταφέρει πίσω στο σπίτι τις σωρούς των τριών γιών του που σκοτώθηκαν στη μάχη της Καλλίπολης. Το ταξίδι του όμως του επιφυλάσσει ανατροπές, ενώ θα γνωρίσει τα γεγονότα από την αντίθετη σκοπιά και θα αναπτύξει ένα ειδύλλιο με μια νεαρή Τουρκάλα της οποίας ο σύζυγος επίσης αγνοείται.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Ράσελ Κρόου μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ελληνο-αυστραλού Άντριου Αναστάσιος (ο οποίος υπέγραψε και το σενάριο). Η ιστορία του τοποθετείται λίγα χρόνια μετά την εξτρατεία των συμμαχικών στρατευμάτων στην Καλλίπολη το 1915, όπου συμμετείχαν και δυνάμεις Αυστραλών και Νεο-ζηλανδών, εναντίον του στρατού της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτά για την ιστορία.

 Ο κεντρικός χαρακτήρας του Ράσελ Κρόου, στην προσπάθειά του να βρεί τα ίχνη των τριών γιών του που κατα πάσα πιθανότητα είναι νεκροί, περιηγείται στα τοπία των μαχών, συνομιλεί με Τούρκους αξιωματούχους, μαθαίνει τα γεγονότα από την πλευρά των "αντιπάλων", έρχεται κοντά με τους ανθρώπους παραβλέποντας τα "στρατόπεδα". Καλά ως εδώ.

Η αντιπολεμική πρόθεση σκηνοθέτη και σεναριογράφου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Το σφάλμα στο οποίο πέφτουν όμως είναι η σχηματικότητα και η αφέλεια με την οποία μπολιάζουν τους χαρακτήρες και την ιστορία, μόνο και μόνο για να περάσει το αντιπολεμικό μήνυμα. Οι ήρωες είναι είτε καλοί είτε κακοί, είτε συμπαθείς, είτε αντιπαθείς, πάντως χαρακτήρες με σάρκα και οστά δεν τους λες (περισσότερο συντηρούν το μοντέλο "θύτες-θύματα", αν και μια σοβαρή αντιπολεμική ταινία θα επένδυε στον σκεπτικισμό της ακριβώς πάνω σ'αυτό).

Κάπου εκεί η ταινία πέφτει και σε ιστορικές ανακρίβειες που μάλιστα προκάλεσαν έντονο θυμό στην ελληνική κοινότητα της Αυστραλίας, καθώς οι ιθαγενείς πληθυσμοί Ελλήνων και Αρμενίων της Ανατολίας παρουσιάζονται ως βάρβαρος στρατός που λεηλατεί και καίει χωριά. Ανακρίβειες που τονίζουν τη σχηματικότητα και το μονοδιάστατο των ηρώων που λέγαμε.

Σαν συνέπεια, τα διακυβεύματα της ιστορίας χάνονται σταδιακά, το love story εξελίσσεται άνευρα, οι ατάκες είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες και αυτό που μένει να σε "κρατήσει" ως το τέλος είναι μια αξιοπρεπής, συγκρατημένα ευαίσθητη ερμηνεία από τον Κρόου, η καρτ-ποσταλική αποτύπωση της Κωνσταντινούπολης του '20, καλοί ηθοποιοί (σε ρόλους χωρίς ψωμί,βέβαια), κάποια ωραία πλάνα και μια φωτογραφία με γοητευτική χρωματική γκάμα. Άν έχω κάποια-επιπλέον- ένσταση, είναι ότι η σκηνοθεσία σε στιγμές ολισθαίνει προς την αισθητική τουριστικού σποτ (με αναίτια slow motion και παράθεση όμορφων oriental εικόνων, σαν σε διαφήμιση).

Συμπέρασμα: ο Ράσελ Κρόου πήγαινε για μυθιστορηματικό δράμα με κάτι από "Στρατιώτη Ράιαν" και του προέκυψε-στην καλύτερη περίπτωση- "Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι" σε Αυστραλο-τουρκική βερσιόν.

Ξανθή Σπανού