See you yesterday

Σύνοψη: Με μέντορα τον Spike Lee, ο Stefon Bristol κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του στο Netflix με το “See You Yesterday” με πρωταγωνιστές την Eden Duncan-Smith ως CJ και τον Dante Crichlow ως Sebastian. Η CJ και ο Sebastian πέρα από καλύτεροι φίλοι, είναι και οι πιο έξυπνοι μαθητές του λυκείου τους, κάτι που επιβεβαιώνει ο καθηγητής φυσικής τους, Mr. Lockhart (ο οποίος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα από τον Michael J. Fox του “Back To the Future”). Οι δυό τους προσπαθούν να τελειοποιήσουν την εφεύρεσή τους για να την παρουσιάσουν σε έναν σχολικό διαγωνισμό: το ταξίδι στον χρόνο. Όταν καταφέρνουν να γυρίσουν πίσω το χρόνο για μια μέρα, ο ενθουσιασμός τους κόβεται απότομα, αφού λίγες μέρες μετά ο αδερφός της CJ, Calvin, πυροβολείται θανάσιμα από έναν αστυνομικό. Ο σκοπός της CJ πλέον είναι να σώσει τον αδερφό της.

Άποψη: Η ταινία μας παρούσιαζεται στην αρχή ως μια όμορφη, ξεχωριστή και ανάλαφρη coming-of-age ιστορία, ενώ μετέπειτα εξελίσσεται σε δράμα. Αν και ζούμε σε μια διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα από αυτή της Αμερικής, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο έγχρωμος πληθυσμός της αντιμετωπίζεται ακόμα ως μειονότητα, ενώ είναι αμέτρητα τα συμβάντα της αστυνομικής βίας. Έτσι, το “See You Yesterday”, είναι από μόνο του μια ωδή στο κίνημα Black Lives Matter, και το δράμα που παρακολουθούμε (αν εξαιρέσουμε το ταξίδι στον χρόνο) είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν πολλές οικογένειες. Εξίσου σημαντική είναι και η αναπαράσταση των νέων Αφροαμερικανών, για αυτό και οι πρωταγωνιστές μας είναι δύο διάνοιες από το Brooklyn, οι οποίοι τελικά εφαρμόζουν την θεωρία του Einstein για το ταξίδι στον χρόνο.

Το γεγονός πως ο Bristol αντιστρέφει τα στερεότυπα είναι ακόμα ένα σημάδι της ιδιοφυΐας του, αφού η CJ είναι ευέξαπτη και με τσαμπουκά, ενώ ο Sebastian είναι η φωνή της λογικής.

Η σκηνοθεσία του Bristol είναι εξαιρετική. Πέραν του ότι βλέπουμε ένα καλοκαιρινό Brooklyn γεμάτο χρώματα, με φιλικούς υπαλλήλους mini market και γειτονιές να διοργανώνουν μπάρμπεκιου, η αισθητική των 90’s είναι πανταχού παρούσα. Είναι προφανές πως ο Bristol δεν πτοήθηκε από το περιορισμένο budget, αφού δημιούργησε μια ταινία που οπτικά δεν στερείται τίποτα από άλλες του Χόλλυγουντ. Η σκηνοθεσία είναι επίσης έξυπνη, αφού στο ύστατο συμβάν (ο φόνος του Calvin), ο Bristol επιλέγει να μην μας το δείξει. Όχι για να μην μας σοκάρει, αλλά γιατί οι ρατσιστικές δολοφονίες Αφροαμερικανών είναι πλέον κάτι τόσο γνώριμο, που δεν χρίζει ιδιαίτερης προσοχής (στη συγκεκριμένη ταινία). Ο θεατής γνωρίζει αυτήν την πραγματικότητα, είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

Αναφορικά με την υπόθεση του ταξιδιού στον χωροχρόνο, η επιστήμη είναι σίγουρα λανθασμένη, αλλά δεν μας ενοχλεί, αφού το duo CJ και Sebastian καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να διορθώσει τα λάθη του. Δυστυχώς, το τέλος της ταινίας είναι απότομο και ασαφές, και τελικά ο θεατής μένει με αναπάντητα ερωτήματα. Παρ’όλα αυτά, ελπίζουμε πως ο Bristol θα μάθει από το λάθος του, και ανυπομονούμε να δούμε τις μελλοντικές του προσπάθειες στην μεγάλη οθόνη.