Out of blue

Σύνοψη: Στην Νέα Ορλεάνη η ντετέκτιβ Mike Hoolihan καλείται να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας μιας αστροφυσικού, της Jennifer Rockwell. Παλέυοντας με τους δικούς της δαίμονες, η Mike θα βρεί τον εαυτό της να επηρεάζεται πολύ παραπάνω από όσο θα περίμενε κανείς.

Άποψη: Οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε εξ’αρχής πως η ταινία είναι ένας αχταρμάς και το αποτέλεσμά της δεν είναι άξιο σημασίας. Πρόκειται για ένα αντισυμβατικό neo-noir, και λέμε αντισυμβατικό γιατί δεν έχουμε παρακολουθήσει ποτέ ξανά μια ταινία, της οποίας η βάση του σεναρίου αποτελείται από ένα αστυνομικό μυστήριο το οποίο διανθίζεται από θεωρίες αστροφυσικής, φιλοσοφίας, ψυχολογίας, serial-killers, οικογενειακές τραγωδίες και μια έμφαση στην αισθητική της δεκαετίας του ’50.

Το “Out Of Blue” δεν χάνει χρόνο. Μας συστήνει την αστροφυσικό Dr. Rockwell (Μamie Gummer, η κόρη της Meryl Streep), μια γυναίκα που παρ’όλο που θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα της, την παρακολουθούμε να δίνει μια ομιλία κατά την οποία χρησιμοποιεί διάφορες τετριμμένες εκφράσεις όπως «είμαστε όλοι φτιαγμένοι από αστέρια», μόνο για να μας δείξει αργότερα πως κάποιος την δολοφόνησε.

Εδώ εισάγεται ο χαρακτήρας της ντετέκτιβ Hoolihan (Patricia Clarkson), η οποία υποτίθεται πως είναι η καλύτερη ντετέκτιβ δολοφονιών στην περιοχή. Και όμως η Hoolihan αποσυντονίζεται εντελώς με αυτή την υπόθεση και μαζί της αποδιοργανώνεται και ο θεατής, ο οποίος πλέον δεν ξέρει αν κάποια από τα αντικείμενα που βλέπει είναι αληθινά, αν ανήκουν σε κάποια άλλη διάσταση, ή ακόμα και αν συγκεκριμένοι χαρακτήρες πράγματι υπάρχουν.

Η λογική της ντετέκτιβ πλέον δεν λειτουργεί, η ίδια παρασύρεται από τραυματικές αναμνήσεις που έχει απωθήσει, και τελικά η έμπνευση της για να ξεδιαλύνει την υπόθεση προέρχεται από κάτι που είπε κάποιος άλλος χαρακτήρας, για να δούμε την Patricia Clarkson σε άλλη μια τετριμμένη στιγμή τύπου «Περιίμενε, μπορείς να επαναλάβεις αυτό που μόλις είπες;»

Λίγες είναι οι φορές που μια χαρισματική ηθοποιός όπως η Clarkson χαραμίζεται μπροστά στα μάτια μας. Για να μην αναφερθούμε και στην αγαπημένη Jacki Weaver ως η μητέρα της Jeniffer, Miriam, η οποία παραδίδει μια ασυνάρτητη και πραγματικά creepy ερμηνεία που μας έκανε να αισθανθούμε άβολα. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και τον πατέρα της Jennifer, τον σκοτεινό συνταγματάρχη Tom Rockwell (James Caan), το ύποπτο αφεντικό της Ian (Toby Jones) και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που περιέχει ανούσιους, μονοδιάστατους χαρακτήρες. Κάθε ένας από αυτούς μπορεί να έχει σκοτώσει την Jennifer, αλλά το “Out Of Blue” δεν κάνει αρκετά για να παρατείνει την αγωνία, ή έστω να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου.

Οι απωθημένες αναμνήσεις της ντετέκτιβ, η ζωή της Jennifer, τα αντικείμενα-στοιχεία που εμφανίζονται και εξαφανίζονται, οι ανεξήγητες θεωρίες φυσικής, δεν παρακινούν το ενδιαφέρον μας. Αντιθέτως, μετά την προβολή της ταινίας καταλάβαμε γιατί το παράδοξο της γάτας του Σρέντιγκερ αναφέρθηκε τόσο πολύ κατά τη διάρκειά της: το “Out Of Blue” είναι ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα και πολύ κακή ταινία. Εκτός και αν η Jennifer είναι σαν τη γάτα: ζωντανή και ταυτόχρονα πεθαμένη.