Lost girls

Το Lost Girls είναι μια από αυτές τις ιστορίες που θα ευχόταν κανείς να μην είναι αληθινές. Το 2010 η Mari Gilbert (Amy Ryan) χάνει τα ίχνη της μεγαλύτερης κόρης της, Shannan Gilbert. Η Mari και οι άλλες δυο κόρες της τής τηλεφωνούν, κάνουν προσπάθεια να την εντοπίσουν και τελικά δηλώνουν την εξαφάνισή της στην αστυνομία. Ωστόσο, κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την υπόθεση της Shannan. H Mari αποφασίζει να πάρει στα χέρια της την υπόθεση και να βρει τι έχει συμβεί στην κόρη της.

Οι περισσότεροι σκηνοθέτες ίσως να είχαν προσεγγίσει την ιστορία με έναν πιο διαδικαστικό τρόπο: παράθεση των αποδείξεων, αντικρουόμενες δηλώσεις από τους εμπλεκόμενους, θεωρίες συνομωσίας και λεπτομέρειες για την υπόθεση.

Ωστόσο, η Liz Garbus, βραβευμένη και γνωστή σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ (υποψήφια δις για Όσκαρ για τα The Firm: Angola, USA/1998 & What happened miss Simone?/2015), παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική οπτική. Η Garbus βάζει στο στόχαστρο τις αρχές και την αστυνομία λόγω του ότι επέδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον για την υπόθεση της Shannan και αυτό γιατί ήταν ιερόδουλη.

Θέλοντας να κάνουν τη Mari Gilbert το επίκεντρο της ταινίας, προσπαθούν να διαμορφώσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα για την προσωπικότητά της και τη σχέση της με την Shannan και τα άλλα δυο παιδιά της.

Η απόφαση να τοποθετηθεί ένας χαρακτήρας στο επίκεντρο και ειδικά σε μια ιστορία που –δυστυχώς- το τέλος είναι γνωστό, θα περίμενε κανείς πλήρη έλλειψη του στοιχείου της αγωνίας που απαιτεί το είδος της ταινίας.

Παρόλα αυτά, η Garbus ανατρέπει τις προσδοκίες και καταφέρνει να δημιουργήσει σκηνές γεμάτες ένταση. Το κύριο συναίσθημα, όμως, της ταινίας είναι ο θυμός μιας μητέρας που δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την εξαφάνιση της κόρης της αλλά και την αδιαφορία εκείνων που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βοηθήσουν στην εξιχνίαση του εγκλήματος.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Garbus έχει καταφέρει με το Lost Girls να παρουσιάσει την τραγική ιστορία της Mari Gilbert με έναν πρωτότυπο τρόπο και να θίξει κοινωνικά ζητήματα τα οποία οδηγούν σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Το τέλος της ταινίας δεν χαρίζει «συναισθηματική πλήρωση» στον θεατή.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού