Melancholia

Κλασσικός, συναρπαστικός, Τρίερ

Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας για τη φύση του Κακού, όπως το αντιλαμβάνεται τουλάχιστον ο βασικός χαρακτήρας του, το ανθρώπινο είδος μοιάζει εγκατελειμένο στη μοίρα του μπροστά σε μια επικείμενη καταστροφή. Η Τζαστίν ως ο χαρακτήρας εκείνος που διαθέτει αυτή τη γνώση πριν τους άλλους θα περάσει μια σειρά μεταμορφώσεων για να καταλήξει στην αποδοχή του Τέλους αλλά ακόμα και τότε θα προκρίνει το μύθο (όπως συνέβει στο τέλος των Big fish & Pan's Labyrinth) για να το κάνει πιο ανεκτό.

Το πρώτο μέρος του επεισοδιακού γάμου, που θα θύμιζε την Οικογενειακή Γιορτή του Βίντεμπεργκ αν εκείνη δεν έπαιρνε τόσο σοβαρά τον εαυτό της, επιδεικνυεί μια άψογη και ακραία διασκεδαστική πινακοθήκη χαρακτήρων: μια σεληνιασμένη και χολερική Σάρλοτ Ράμπλινγκ, μια νύφη που δε θα 'θελε να είναι εκεί, ένας πατέρας που συμπεριφέρεται λες και λείπει, ο γαμπρός της νύφης που ενδιαφέρεται για την αύρα αλλά όχι για τον ίδιο το γάμο και μια αδελφή που προσπάθει να συμμαζέψει το σκηνικό αποσύνθεσης. Στο δεύτερο μέρος, όπου η καταστροφή γίνεται πραγματικότητα, οι ισορροπίες ανατρέπονται για να δώσει ο ορθολογισμός τη θέση του στη δειλία και να αποδειχθεί ότι ο υποτιθέμενα αδύναμος χαρακτήρας είναι ο ικανότερος να πάρει τους άλλους πάνω του.

Κλασικός πολυεπίπεδος Τρίερ δηλαδή, απαισιόδοξος και συναρπαστικός, εκστατικός στα πλάνα του όταν θέλει να αφήσει εντυπώσεις, ζοφερά κωμικός και φιλοσοφικά ανάλαφρος, με στιλιστικά δάνεια από το Πέρυσι στο Μαρίενμπάντ, μορφικά ανήσυχος και μετρημένα ασαφής, σε σημείο που ούτε ο ίδιος είναι σίγουρος για τη σπουδαιότητα της τελευταίας του δουλειάς.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης