Flypaper

Ο κλέψας του κλέψαντος

Πρόκειται για μία τυπική αστυνομική κωμωδία τύπου «Βρες το δολοφόνο» που ρίχνει το κέντρο βάρους της στο μεγάλο της όνομα, το Ντέμπσεϊ, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει κανένας άλλος χαρακτήρας να αναπτυχθεί. Αν επρόκειτο για ταινίας δράσης, ίσως και να μην έδινε κάποιος πολλή σημασία, αλλά, εφόσον πρόκειται για ταινία (wannabe) ανάπτυξης χαρακτήρων, τότε αυτό είναι μάλλον πρόβλημα.

Ενώ τους κλείνει όλους μέσα σε ένα κτήριο, επικεντρώνεται στα όμορφα μάτια του πρωταγωνιστή και στις - αν τις δείτε πείτε τις και σε μένα - υποκριτικές του ικανότητες. Με ένα καθόλου πρωτότυπο σενάριο (αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δύο - και βάλε #spoiler alert - ληστείες λαμβάνουν χώρα στην ίδια τράπεζα ταυτόχρονα), το λιγότερο που περιμένεις για να ενδιαφερθείς είναι καλές ερμηνείες και κάποιο σχόλιο του σκηνοθέτη που θα σου γεννήσει ερωτήματα ή έστω θα σε οδηγήσει σε κάποιο νέο συμπέρασμα. Κάτι προσπαθεί να σου πει παρομοιάζοντας την τράπεζα με τρελοκομείο (όλοι οι υπάλληλοι παίρνουν ηρεμιστικά) κάνοντας μια νύξη γύρω από τη μικροαστική καθημερινότητα ενός τραπεζοϋπαλλήλου (πρωτότυπο ε;) αλλά το κάνει τόσο χλιαρά που δε συγκινεί καν.

Και ενώ όλοι ψάχνουν να βρουν τον υπαίτιο του σύστριγγλου που παρακολουθείς, στα μισά της ταινίας εσένα απλά παύει να σε νοιάζει ο δολοφόνος και ψάχνεις να βρεις τον υπαίτιο της κλοπής του χαμένου χρόνου σου. Το λες και #fail.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη