Drinking buddies

Αυθεντική κομεντί με στοχευμένο χιούμορ

Μια εξαιρετική ταινία που στην Ελλάδα έφτασε ‘λοβοτομημένη’ υπό τον άθλιο τίτλο ‘Ποτέ μη λες ποτά’ και επιπλέον δεν πήρε την ευκαιρία που της άξιζε στη μεγάλη οθόνη, παρά διοχετεύθηκε straight to dvd..

Μια γυναίκα και ένας άνδρας που εργάζονται σε μια ζυθοποιία και θέλουν να θεωρούνται ‘φίλοι’, ενώ την ίδια στιγμή φλερτάρουν ακατάπαυστα και πίνουν μπύρες, αποφασίζουν να πάρουν ο καθένας το ταίρι τους και ως κολλητοί να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή… Εκεί, θα καταλάβουν ότι η κατάσταση είναι κάπως ‘complicated’, αλλά όχι έτσι όπως το νομίζεις..

Και εκεί ακριβώς είναι το σημείο του ενδιαφέροντος της ταινίας. Η ταινία, ανεξάρτητη, μη επιτηδευμένη, ανθρωποκεντρική και, κυρίως, ‘από καρδιάς’ πραγματεύεται το αιώνιο ζήτημα των σχέσεων και της φιλίας μεταξύ άνδρα και γυναίκας, με μια ‘mumblecore’ προσέγγιση (χαμηλός προϋπολογισμός, φυσικοί διάλογοι των ηθοποιών), όπως το έχει θέσει ο ίδιος ο Σουάνμπεργκ.

Ο σκηνοθέτης, προκειμένου να αποφύγει τις κλισεδιάρικες στημένες καταστάσεις –τύπου ‘My best friend’s wedding’ -άφησε στην κυριολεξία τους ηθοποιούς να κάνουν τα δικά τους.. Σενάριο ουσιαστικά δεν υπήρχε και οι ηθοποιοί πήγαιναν στα γυρίσματα ‘στα τυφλά’ για να καταλήξουν ‘τύφλα’ από τις μπύρες. Ακόμα και τα ονόματα των χαρακτήρων ήταν επιλογές των ιδίων των ηθοποιών που τους ερμήνευαν.

Το ‘feeling’ που εισπράττει ο θεατής, ή τουλάχιστον εγώ προσωπικά, θυμίζει κάτι από το υπέροχο ‘Sideways’ του Αλεξάντερ Πέιν, με την Κέιτ και τον Λούκ του ‘Drinking buddies’ ως άλλους Μάιλς και Τζάκ (Πόλ Τζιαμάτι, Τόμας Χέιντεν Τσερτς). Στοχευμένο χιούμορ, γλυκόπικρο συναίσθημα και αυθεντικότητα. Και κυρίως ρεαλιστικές ερμηνείες από όλο το καστ που σε αγγίζουν!

ΥΓ: Φέρτε μου μια μπύρα τώρα..

Eιρήνη Κατσαρά