All good things

Ημι-παρανοϊκός γιος ενός Νεοϋορκέζου μεγαλομεσίτη παντρεύεται μια απλή κοπέλα, γεγονός που δεν αρέσει στην οικογένειά του. Σταδιακά η κρίση στο ζευγάρι μεγαλώνει και ξεσπά. Όταν η κοπέλα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τι έχει συμβεί...

Αλλού πατά και αλλού βρίσκεται

Kλασσικό παράδειγμα ταινίας που απδεικνύει πόσο διαφορετικά πράγματα αποτελούν μια ταινία μυθοπλασίας και ένα ντοκιμαντέρ και παράλληλα ένα καλό μάθημα σε όσους θεωρούν ότι το ντοκιμαντέρ είναι κινηματογράφος. Που δεν είναι.

O Άντριου Τζαρέκι ήταν υποψήφιος προ επταετίας με το "Capturing the Fridman's" για Όσκαρ ντοκιμαντέρ, ενώ πήρε και το βραβείο κοινού στο Sundance (μεταξύ άλλων).
Mε το "All good things" επιχειρεί για πρώτη φορά να δώσει μια ταινία μυθοπλασίας αλλά νοιώθει εμφανώς πιο κοντά στα νερά του, αν η ιστορία βασίζεται σε μια πραγματική και προσπαθεί ουσιαστικά να την χειριστεί σαν ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.

Εδώ όμως, στα ερωτήματα πρέπει να δώσει απαντήσεις και δεν το κάνει ποτέ. Τι απέγινε η αγνοούμενη Κάθι; Πως ο Ντέιβιντ αρχίζει ξαφνικά και δολοφονεί κατά συρροή; Πως ήταν αυτά τα "φοβερά και τρομερά" εφηβικά του χρόνια που τον οδήγησαν σε αυτή την καρικατούρα του Ψυχώ και ποτέ δεν τα βλέπουμε;

Ο Τζαρέκι δεν εστιάζει πουθενά, δεν μας βοηθά να παρακολουθήσουμε μια ταινία που τελεί συνεχώς υπό καθεστώς σύγχυσης, παρά μπερδεύει την κατάσταση με συνεχή χωροχρονικά άλματα -άσχημα μονταρισμένα- και καταλήγει σε ένα απροσδιόριστο θρίλερ που τελικά βασίζεται στις νόρμες ενός ντοκιμαντέρ, αλλά αποτυγχάνει πλήρως να εξυπηρετήσει τις δομές μιας ταινίας μυθοπλασίας, παρά την ατμόσφαιρα μυστηρίου (που από ένα σημείο και έπειτα απλά πρέπει να υποστούμε) και έναν Γκόσλινγκ που προσπαθεί, αλλά είναι εμφανώς λάθος καθοδηγημένος.

Απόστολος Κίτσος