First we take Berlin: O «άσημος» Pattinson, o Corbijn, οι «παράνομες» και τα ντολμαδάκια του Kreutzberg

«Μα καλά, ποιόν περιμένουν όλοι αυτοί μαζεμένοι;” με ρώτησε η φίλη μου η Χριστίνα φτάνοντας στο κόκκινο χαλί της Potzdammer Platz για να παραλάβουμε τα εισιτήρια της Berlinale για το «Anton Corbijn Inside Out”. Τον Robert Pattinson, θα μας πει μια κοπέλα δείχνοντας περίτρανα το αυτόγραφο στο μπράτσο της. Και ποιος είναι ο Pattinson, θα ρωτήσει η άσχετη φίλη μου, για να ειπράξει την κατακραυγή του θηλυκού πλήθους, που κατά πάσα πιθανότητα έχει στηθεί μπροστά στο κόκκινο χαλί από το προηγούμενο βράδυ. «She doesn’t know Robert Pattinson, omg. Ο.Μ.G.».

Πάμε, της λέω πριν μας λυντσάρουν εδω πέρα και μας πάνε για δημόσιο λιθοβολισμό στην Alexander Platz, ενώ όταν αργότερα σκεφτόμουν ότι ο "βρυκόλακας" έσκασε μύτη στο κόκκινο χαλί με την Ούμα Θέρμαν και τα πιτσιρίκια περίμεναν αυτόγραφο από εκείνον αντί να ορμήξουν στη θεά, με έπιασε κατάθλιψη για το «χάσμα» των γενεών που μας διαχωρίζει.

Achtung, babe

Το Filmhaus έπεφτε και λίγο μακρυά οπότε πήγαμε να πάρουμε το μετρό, όπου και συναντήσαμε την πρώτη Γκεστάπω περιπτερού στο Βερολίνο, που μας πέταξε τα ψιλά και με αυστηρό ύφος γιατί της δώσαμε κατά λάθος 10 λεπτά λιγότερα για τον καπνό, είπε «Vierundfunfzig» (τεσσεράμισι –ευρώ-), αφήνοντας για πάντα ψυχολογικό τραύμα στη φίλη μου. Σημειωτέον ότι, τόσες μέρες, εισιτήριο στο U δεν έπαιζε να πάρουμε. Πάντα πετυχαίναμε το τρένο στο τσάκ, οπότε και δεν βγάζαμε, με κίνδυνο κάθε φορά να περάσουμε το Express του Μεσονυχτίου από τη Γερμανική Polizei. Ε, τη μία και μοναδική φορά που βγάλαμε εισιτήριο, να σου οι ελεγκτές... Δεν το πίστευα.. Αλήθεια.

Το σινεμά ένα κομψοτέχνημα, avant garde, ενώ η ταινία «Anton Corbijn Inside Out» για τη ζωή και τα έργα του φωτογράφου και σκηνοθετη και λατρεμένου μου Anton Corbijn ( δεν είναι και λίγο να έχεις φωτογραφήσει Miles Davis, Johnny Cash και Willem Dafoe, να έχεις κάνει το Control αλλά και τα βίντεο κλίπ του Personal Jesus των Depeche Mode και του Heart Shaped Box των Nirvana). 8,5 / 10.

Berlinale uber alles

Η ταινία πολύ καλογυρισμένη, εκμεταλλευόμενη περίτεχνα την εξαιρετική δουλειά του Corbijn, ενώ βλέποντας τα κάδρα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφήσεις του θυμήθηκα μια ιστορία για αυτόν που μου είχε πεί ένας κορυφαίος φωτογράφος σε κάποια σεμινάρια που μου έκανε στο παρελθόν.

Προσπαθούσε λέει πολλά χρόνια να πετύχει αυτό το «παλιακό», την ώχρα που έχουν οι δουλειές του Corbijn αλλά δεν μπορούσε με τίποτα να το βγάλει. Αποφάσισε λοιπόν να στείλει ένα γράμμα στον ίδιο, μιας και δεν είχε να χάσει κάτι. Ο Anton όχι μόνο απάντησε, αλλά του είπε ότι το μυστικό του ήταν ένα καρκινογόνο οξύ με το οποίο περνάει το χαρτί της εκτύπωσης και του δίνει έτσι μια αίσθηση «αντικέ», και μάλιστα, του έστειλε ένα μικρό δείγμα από το υλικό για να το δοκιμάσει. Βλέποντας λοιπόν τα πλάνα από την ταινία και παράλληλα τις δουλειές του, σκεφτόμουν ότι όταν είσαι μεγάλος σε αυτό που κάνεις, δεν έχεις κόμπλεξ και μυστικά και στεγανά γενικότερα...αντίθετα μοιράζεσαι ακόμα και τα μεγαλύτερα «μυστικά» σου, χωρίς ίχνος ενδοιασμού.

Εν τέλει, Corbijn δεν είδαμε επί σκηνής μετά το τέλος της ταινίας, αφού ήταν μέλος της επιτροπής της Berlinale και εκείνη την ώρα έβγαζαν τα τελικά αποτελέσματα, παρά μόνο τη σκηνοθέτιδα, Klaartje Quirijns, η οποία και μίλησε για την ταινία της, αλλά και για το πώς γνώρισε τον Corbijn, πώς δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική πριν από αυτήν, δεν ήξερε καν τους μουσικούς εκείνους που στη συνέχεια εμφανίστηκαν στην ταινία, αλλά και για το πώς την κάλεσε ο Anton στη λιμουζίνα του, όταν ήταν στο φεστιβάλ στο Τορόντο... (οk, das ist genug, που λένε και οι Γερμανοί, καταλάβαμε τί παίζει...)

Απενοχοποιημένες επενδύσεις στα μαγαζάκια του Prenzlauer Berg...

Η επόμενη μέρα, προφανώς είχε ακόμα πολλές εκπλήξεις για μας, αφού κατ’αρχήν είχαν απεργία τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ναι συμβαίνει και στη Γερμανία) με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να πάρουμε ταξί για να πάμε στα flea markets της πόλης. Ενδιαφέρουσα αγορά, κυρίως για αντίκες, πήρα και καναδυό τρεις, τέσσερις τέλως πάντων δίσκους, αλλά μή φανταστείτε και τίποτα το ιδιαίτερο. Η διαδρομή του γυρισμού όμως, από το Tiergarden μέχρι τον Ζωολογικό κήπο, μέσα στο πράσινο και στις παγωμένες λίμνες είναι αν μη τι άλλο απολαυστική (“έτσουζε” βέβαια, απ’ το κρύο και την υγρασία). Τα μαγαζιά του Βερολίνου και ιδίως της γειτονιάς μεταξύ Hackescher Markt και Prenzlauer Berg είναι πραγματικό «χάσιμο», αφού πραγματικά μπορείς να βρείς θησαυρούς από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι βινύλια, σε καλές σχετικά τιμές, ενώ στα second hand μαγαζιά που είναι κρυμμένα στη γύρω περιοχή όλο και κάποια βιντατζιά θα σου χτυπήσει το καμπανάκι. Εμείς, αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε έκαστος από μια Βερολινέζικη «επένδυση» οπότε και απενοχοποιήθηκε αυτόματα το καταναλωτικό μας δαιμόνιο.

“Ich bin ein Berliner”

Τα events και οι εκθέσες στο Βερολίνο είναι πολυδιάστατα και αμέτρητα και την τελευταία μέρα, αφού και η Berlinale είχε ανακοινώσει τους νικητές, είπαμε να την δούμε πιο alternative και να διασκεδάσουμε σαν true berliners. Μας πρότεινε λοιπόν, ένας φίλος που ζεί χρόνια στο Βερολίνο (σημειωτέον ότι ο συγκεκριμένος έχει παίξει σε ταινία του Tim Burton και συγκεκριμένα στο Charlie and the Chocolate Factory) να πάμε σε μια έκθεση τύπου the cinema of transgression με τίτλο “you killed me first”. Ένας υπέροχος χώρος, με πολλά δωματιάκια και black lights και παράλληλες προβολές ταινιών μικρού μήκους. Διαφορετικό και με προσωπικότητα το φεστιβαλάκι. Άρρωστο όμως, πολύ και ανώμαλο αν λάβει υπόψην κανείς το περιεχόμενο των ταινιών. Μου άρεσε. Στην υπόλοιπη παρέα, όχι τόσο. Το βρήκαν αποκρουστικό. Οι ιθύνοντες του cult φέστιβαλ εδώ, θα την «άκουγαν» σίγουρα.

Η τελευταία βραδιά μας συνεχίστηκε σε ένα πάρτυ ενός artistic περιοδικού που γράφει μια φίλη από το Βερολίνο, να μιλάμε με μια μεθυμένη ζωγράφο και έναν γλύπτη λίγο «γειά σου», στη συνέχεια στο διάσημο Newton Bar δίπλα στα μπαρμπάδια να προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε τί είναι το «Manhattan» cocktail, ενώ λίγο πριν πάρω το δρόμο προς το Schoenefeld και έχοντας απορρίψει την ιδέα του White Trash για μια ακόμη φορά, είπαμε να στανιάρουμε λίγο σε ένα μαγαζάκι τύπου Μαρακές, με τσάι και ναργιλέ. Ο δρόμος για το αεροδρόμιο και ειδικά με hangover είναι δύσκολος, πραγματικά. Δύσκολη ώρα για να πετάς, το ξημέρωμα.... Πάντα μου άρεσε όμως..

Φιλική συμβουλή: Να πάς Kreutzberg. Όπωσδήποτε. Αλλά όχι στην τύχη. Ρώτα κάποιον πριν το κάνεις. Έναν ντόπιο. Εμείς πήγαμε χύμα, περάσαμε από δύο κολλάδικα που ξεγελούσαν απ’εξω... ενώ καταλήξαμε να τρώμε ντολμαδάκια, τζατζίκι (δοκίμασα πρώτη φορά στη ζωή μου τζατζίκι και ήταν στο Βερολίνο..) αγγινάρες, ελιές και πατατοσαλάτα σε υποτιθέμενο μαγαζί με «tapas». Μάπας, θα έλεγα καλύτερα. Λάφυρο της βραδιάς: ραβασάκι-τηλέφωνο από (όμορφο ομολογουμένως) Γερμανό ταρίφα.

Eιρήνη Κατσαρά