Berlinale 2022: "Klondike" - Κριτική
Η Irka κι ο Tolik, ένα ζευγάρι Ουκρανών που περιμένει το πρώτο του παιδί, κατοικούν σε μια αγροτική περιοχή στα σύνορα με τη Ρωσία, η οποία τον Ιούλιο του 2014 ήδη έχει αρχίσει να περιέρχεται υπό τον έλεγχο των αυτονομιστών.
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale: "Οι ταινίες μπορούν να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων"
Καθώς η ημερομηνία τοκετού της Irka πλησιάζει, οι φωνές προτροπής προς αυτήν να εγκαταλείψει το σπίτι της, μετοικώντας κάπου ασφαλέστερα, πυκνώνουν. Η ίδια, ωστόσο, θα εμμείνει πεισματικά στην απόφασή της να μην αφήσει πίσω της τον τόπο και την περιουσία της…
Κινηματογραφημένο ως επί το πλείστον σε ένα α λα Burning λυκόφως, που ντύνει με την αμφισημία του την εικόνα αλλά και τους ήρωες, το Klondike της βραβευμένης στο Sundance Maryna Er Gorbach είναι μια βραδυφλεγής σκιαγράφηση του πόσο απρόσμενα και βίαια διαπλέκεται ένας πόλεμος με την προσωπική ιστορία των απλών ανθρώπων που βρίσκει στο διάβα του.
Ουκρανοί στην καταγωγή αλλά αίφνης βρισκόμενοι σε μια επικράτεια που το σώφρον επιτάσσει τον φαινομενικό ενστερνισμό φιλορωσικών αισθημάτων (αν δε θέλουν να εκτελεστούν επί τόπου), το ζευγάρι θα βρεθεί σε μια γκρίζα ηθική ζώνη σύγκρουσης αξιών.Κι αν η στάση του τρίτου βασικού χαρακτήρα, του αδερφού της Irka, είναι ξεκάθαρη κι αδιαπραγμάτευτη, ο μετεωρισμός των άλλων δύο ανάμεσα στις διαθέσιμες για αυτούς επιλογές υπογραμμίζει με ειλικρίνεια πόσο μη μονοσήμαντη γίνεται κάθε απόφαση σε συμφραζόμενα πολέμου.
Έτσι, η διαφορετική ανταπόκριση καθενός από τους τρεις στη συγκρουσιακή αυτή συνθήκη οδηγεί σε μια αυθεντική απεικόνιση του πώς γεννιέται ο ενδοοικογενειακός εμφύλιος.Κι απεικονίζεται δίχως φίλτρο, νατουραλιστικά, με μια απόλυτα συμβατή με τη θεματική της ταινίας φόρμα, cinema verité αποχρώσεων, παρά την φροντισμένη και σε στιγμές καλλιγραφική διεύθυνση φωτογραφίας.
Με έναν τρόπο είναι σα να συνυπάρχει στην εικόνα το στίγμα της ασχήμιας που αφήνει μια κατάρριψη αεροσκάφους ή ένας βομβαρδισμός με την ομορφιά της σοβιετικής φύσης στο φυσικό φως.Σα να προσπαθεί η τελευταία να εξαγνίσει τα ίχνη της πρώτης, πράγμα που καθιστά το φιλμ οπτικά αξιοπρόσεκτο ήδη από το διαφημιστικό του poster.
Ενδεχομένως γίνεται κάπως αργόσυρτο κατά διαστήματα, δίχως εξάρσεις, όμως αυτό το βραδύκαυστο ντοκιμαντερίστικο στιλ προσδίδει στο στόρι την απαιτούμενη αληθοφάνεια.
Λιτό μες τη φωτογένειά του, το Klondike αφηγείται δωρικά αλλά αποτελεσματικά μια δυνατή ιστορία και στο τέλος αφιερώνεται στα μόνα πρόσωπα που μπορούν να εξισορροπήσουν τον θάνατο ενός πολέμου με τη ζωή, στις απανταχού μητέρες.
Νόρα Μαυρίδη
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων