Θεσσαλονίκη 2020: "Eden" - Κριτική

Η «Εδέμ» της Ágnes Kocsis από την Ουγγαρία, είναι η ιστορία της Εύας, μίας γυναίκας αλλεργικής σε χημικές ουσίες, στα μαγνητικά πεδία και την ατμοσφαιρική μόλυνση η οποία αναγκάζεται να ζει απομονωμένη σε ένα μεταλλικό σπίτι, με τη δυνατότητα να βγει στον έξω κόσμο μόνο σε στολή αστροναύτη.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Η ζωή της Εύα διαταράσσεται όταν αρχίζει συνεδρίες με έναν ψυχίατρο, ο οποίος έχει διοριστεί ως πραγματογνώμονας από το δικαστήριο, για να εξακριβώσει αν και σε τι βαθμό η ασθένεια της είναι ψυχοσωματική, στα πλαίσια μίας μήνυσης περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος που έχει ασκήσει.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο, με ελάχιστη κίνηση της κάμερας και αποστασιοποιημένα πλάνα ενός αποστειρωμένου, φουτουριστικού σκηνικού, που συμβολικά παρουσιάζεται ως προοίμιο κάποιας οικολογικής καταστροφής. Η σκηνοθέτης μας δίνει κάποιες σχεδόν κωμικές, σουρεάλ εικόνες μίας γυναίκας μέσα σε στολή αστροναύτη να περιφέρεται σε pet shops και σε σταθμούς του μετρό, αν και παράλληλα φροντίζει πάντα να προσεγγίζει με σοβαρότητα και ευαισθησία την κατάσταση της πρωταγωνίστριας.

Η «Εδέμ» είναι ωστόσο μία ταινία μεγάλη σε διάρκεια που μάλλον θα μπορούσε να επωφεληθεί από πιο ενδιαφέροντες διαλόγους. Πράγματι οι σκηνές που η Εύα είναι μόνη της παρουσιάζουν ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις συνεδρίες της, οι οποίες βασίζονται καμιά φορά σε κοινοτοπίες και επαναλαμβανόμενα μηνύματα.

Παρόλα αυτά, η ταινία παραμένει ένα καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό, ψυχιατρικό μυστήριο που σταδιακά μετατρέπεται σε μία σπουδή στην απρόσωπη πλευρά της επιστήμης και στις συνέπειες της απομόνωσης.

Με μία ιδιαίτερη επίκαιρη αίσθηση αποκλεισμού να περιβάλλει τις σκηνές της και μία σχεδόν Λανθιμική δίψα για ζωή και ελευθερία να φωτίζει το θλιβερό φινάλε της.

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικά διαμορφωμένο section του MOVE IT που ανανεώνεται καθημερινά.