Θεσσαλονίκη 13: "The strange colour of your body's tears" - REVIEW

Απόλυτη σινεφίλ φαντασίωση

7,5/10

Για το Amer/2009, το ντεμπούτο του κινηματογραφικού διδύμου (και ζευγαριού στην αληθινή ζωή) Ελέν Κατέτ και Μπρούνο Φορζάνι σας είχαμε μιλήσει παλαιότερα στην έντυπη έκδοσή μας. Με το νέο τους φιλμ για το οποίο έχει γίνει πολύς λόγος ήδη από την προβολή του στο φεστιβάλ του Τορόντο έρχονται να παγιώσουν τη φήμη τους ως σύγχρονοι μετρ της giallo εικονογραφίας και του πειραματικού σινεμά.

Αυτές είναι και οι δύο κύριες επιρροές τους, όπως διαβεβαίωσαν ένα ενθουσιώδες κοινό που παρέμεινε στην αίθουσα για το Q&A που ακολούθησε την προβολή του φιλμ. Πολύπλοκο με λαβυρινθική αφηγηματικότητα διαθέτει μια πολύ αμφίβολη πλοκή με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν άντρα που αναζητά το δολοφόνο της γυναίκας του σε ένα περίεργο αρτ νουβό κτίριο όπου βρίσκεται και το διαμέρισμά του. Περίτεχνο φωτογραφικά αλλά και ηχητικά, με αντίστοιχα μοντάζ που φανερώνουν ατελείωτες ώρες στο post-production αλλά και με σχολαστική λεπτομέρεια στη σύνθεση του πλάνου, το L' etrange couleur des larmes de ton corps όπως είναι ο γαλλικός τίτλος,αποτελεί σχεδόν μοναδικό παράδειγμα arthouse κατασκευάσματος, τέτοιο που σπάνια κανείς συναντά στη σημερινή εποχή και που συνδυάζει ιδανικά το σινεμά του Ντέρεκ Τζάρμαν με το φετιχισμό των ιταλικών ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 1970.

Στόχος μια επίθεση στις αισθήσεις, ένα υπνωτικό ταξίδι στο φρικτό και το ερωτικό που απορροφά στην παρανοική του παρουσίαση με ακραία κοντινά πλάνα, ρηχό focus, ευρηματικά κοψίματα και εικαστική διάθεση στο καδράρισμα. Δεν είναι για όλους και δεν είναι φυσικά ένα έργο που κανείς απολαμβάνει με τη λογική. Πρόκειται για πραγματική αισθητική εμπειρία που συνοδεύεται από εξίσου εξαιρετικό soundtrack, επιλογές από τις μουσικές αγαπημένων vintage ταινιών των σκηνοθετών και που περιλαμβάνουν συνθέτες όπως ο Ένιο Μορικόνε, Μπρούνο Νικολάι, Αλεσάντρο Αλεσαντρόνι, την αφρόκρεμα δηλαδή της πολισχιδούς ιταλικής σχολής.

Δεν είναι ακόμα ταινία για βίντεο, ούτε για μια ήσυχη βραδιά στον καναπέ. Είναι απόλυτη σινεφίλ φαντασίωση που μόνο στη σκοτεινή αίθουσα μπορεί να αναπαραχθεί. Στα όρια του ψυχεδελικου τρόμου, κουραστικό μόνο για όσους θέλουν το σινεμά τους μασημένη τροφή, απευθύνεται κυρίως στους φανς αλλά και σ' εκείνους που αναζητούν φιλμ με φαντασία και πέρα...