4ο Evia Film Project - Αργύρης Παπδημητρόπουλος: "Η δουλειά μου είναι punk rock!"

Με μουσική, χορό και την προβολή της μεγάλης επιτυχίας Υπάρχω του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, στον κατάμεστο θερινό κινηματογράφο Απόλλων της Αιδηψού, παρουσία συντελεστών της ταινίας, ολοκληρώθηκε το 4ο Evia Film Project, η πράσινη δράση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στη Βόρεια Εύβοια.

ΣΧΕΤΙΚΑ4o Evia Film Project. Πως ένα φεστιβάλ ζωντανεύει μια περιοχή

Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος σχολίασε: «Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου από τη Βόρεια Εύβοια που έχουν έρθει και από τα γύρω χωριά, και φυσικά όλο το κοινό της Αιδηψού. Τονίζω το κοινό της Αιδηψού, γιατί εμείς οι κινηματογραφιστές είμαστε πλανόδιοι: πηγαίνουμε από φεστιβάλ σε φεστιβάλ και καθόμαστε συνήθως σε καρέκλες, παρακολουθώντας τις ταινίες των συναδέλφων. Το να είμαστε εδώ στη χαροκαμένη Βόρεια Εύβοια και να σας βλέπουμε να γεμίζετε τις αίθουσες των θερινών κινηματογράφων έχει πολύ μεγάλη σημασία για όλους μας. Το σινεμά πρέπει να το βλέπετε πρώτα στη μεγάλη οθόνη. Η μικρή είναι για επαναλήψεις.

Η ταινία Υπάρχω δεν είναι μόνο δουλειά ημών και του υπόλοιπου συνεργείου. Είναι και δουλειά όλων εκείνων που έγραψαν όλα αυτά τα σπουδαία τραγούδια. Στην ταινία που θα παρακολουθήσετε, σε παρασέρνει το ταλέντο στιχουργών και συνθετών, οι οποίοι έχουν γράψει αριστουργήματα που έχουν αντέξει 50 και 60 χρόνια και θα αντέξουν άλλα τόσα. Άνθρωποι που με πολύ λίγα λόγια επικοινωνούσαν με τον κόσμο και, όπως αποδείχθηκε μ’ αυτή την ταινία, επικοινωνούν ακόμα».

Φέτος, το Evia Film Project ετοίμασε μια μεγάλη μουσική γιορτή για τη λήξη του, με μια σειρά από ξεχωριστές εκδηλώσεις σε Αιδηψό και Λίμνη, γιορτάζοντας με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού και Ημέρα Μουσικής. Παράλληλα, διεξήχθη και το masterclass του σκηνοθέτη Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, στα Ψαχνά της Εύβοιας, για τους φοιτητές του Τμήματος Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Χαρακτήρισε τον τρόπο που δουλεύει «punk rock», σημειώνοντας ότι τον ενδιαφέρει να είναι τα πράγματα αυθόρμητα, να μην είναι προσχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ωστόσο, τόνισε ότι θα πρέπει να υπάρχουν πόλοι μέσα στην ταινία που να λειτουργούν τέλεια, ώστε να ξέρει κανείς ποιο είναι το α, το β και το γ. «Ανάμεσά τους μπορείς να στήσεις μια δική σου αλφάβητο. Αλλά αν ξέρεις από πού ξεκινάς και πού πας, αποκλείεται να χαθείς στην πορεία, όσο και να αυτοσχεδιάζεις» επισήμανε σχετικά.

Αναφερόμενος στην πορεία μιας ταινίας σημείωσε ότι η επιτυχία της δεν κρίνεται από το αν θα πάει σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ. «Φυσικά είναι υπέροχο το να σε αναγνωρίσει ένα μεγάλο φεστιβάλ, αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις» διευκρίνισε σχετικά. Μιλώντας για τη δική του διαδρομή, ανέφερε: «Έμαθα στην πορεία ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι τόσο πολύ, κάποια πράγματα γίνονται, κάποια δεν γίνονται ποτέ». Σημείωσε παράλληλα ότι αν κάνει κάποιος κάτι που αγαπάει πολύ, «αυτό θα βρει τον δρόμο του, ή μπορεί και να μη βρει τον δρόμο του, ή μπορεί να μη χωράει ο κόσμος τόσους σκηνοθέτες, αλλά να μπορεί να καταλήξετε να κάτι κάτι άλλο πολύ ωραίο, να γίνετε για παράδειγμα ένας φανταστικός μοντέρ/μια φανταστική μοντέζ». Επιπλέον, υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στο γύρισμα που να είναι περιττός. Όσο για την επιλογή συνεργατών, εξήγησε ότι κανείς δουλεύει με τις προσωπικότητες, και όχι μόνο με το ταλέντο ή με το showreel του κάθε συνεργάτη. «Αυτός είναι πολύ σημαντικό, και για να το μάθεις θα πρέπει να έχεις συνεργαστεί πρώτα με διαφορετικούς ανθρώπους, και να αποφασίσεις στη συνέχεια με ποιον προτιμάς να δουλεύεις» συμπλήρωσε χαρακτηριστικά.

«Το να μην πάρεις ρίσκο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο. Το να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι όπως το έκαναν οι άλλοι είναι σχεδόν βέβαιη αποτυχία, ή είναι ένας δρόμος που θα σε οδηγήσει σε κάτι απόλυτα μέτριο. Αν σε ικανοποιεί αυτό, κάν’ το, ακολούθησε ακριβώς τα βήματα που έκανε κάποιος άλλος και προσπάθησε να κολυμπήσεις περίπου στα ίδια νερά. Αλλά αποκλείεται να έχει πλάκα, αποκλείεται να το ευχαριστηθείς» είπε, και πρόσθεσε απευθυνόμενος στους φοιτητές: «Εσείς έχετε πάει σε μια σχολή κινηματογράφου, έχετε ήδη λοιπόν πάρει ένα ρίσκο. Δεν έχετε πάει σε μια σχολή όπου θα σπουδάσετε κάτι που ξέρετε ότι θα σας κάνει περιζήτητους στην αγορά εργασίας. Επομένως, ξεκινάτε με αυτό το ρίσκο. Στην πορεία μιας ταινίας, από την ιδέα μέχρι την πρώτη της προβολή, η καρδιά σου θα τσαλακωθεί και θα ποδοπατηθεί εκατό φορές. Θα έχεις άγχος για τα πάντα, οικονομικό άγχος, δημιουργικό άγχος, θα γίνουν χίλια δύο πράγματα. Είναι μια σκέτη κόλαση αν δεν έχεις σοβαρό λόγο να το κάνεις. Αν είναι λοιπόν να πας να το κάνεις απλώς για να το κάνεις, ή για να το κάνεις όπως το έκανε κάποιος άλλος, δεν έχει νόημα να περάσεις όλη αυτή τη διαδικασία» κατέληξε.