Πανόραμα 18: "Ayka" - Κριτική

Δημοσίευση: 6 Δεκ. 2018, 20:30
Συντάκτης:

Σύνοψη: Η Ayka είναι μία γυναίκα από το Κιργιστάν, που προσπαθεί να επιβιώσει στην Μόσχα, χωρίς όμως να έχει χαρτιά για την παραμονή της. Η οικονομική της δυσχέρεια θα την αναγκάσει να εγκαταλείψει στο μαιευτήριο το νεογέννητο μωρό της, αδυνατώντας να το μεγαλώσει. Θα περάσει από διάφορα επαγγέλματα, προκειμένου να μπορέσει να ζήσει στο αφιλόξενο ρωσικό περιβάλλον, με την μητρότητα να μην την αφήνει ποτέ να ξεχάσει ότι έχει φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

<a href="/festival-panorama-eyropaikoy-kinimatografoy/panorama-eyropaikoy-kinimatografoy-18-ta-vraveia/59479">Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 18: Τα βραβεία</a>ΣΧΕΤΙΚΑΠανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 18: Τα βραβεία

Άποψη: Ο Καζάκος σκηνοθέτης Sergey Dvortsevoy επιστρέφει μετά από μία 10ετή απουσία, έπειτα από το «Tulpan» που κέρδισε στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ των Καννών, με την «Ayka» που προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στις τελευταίες Κάννες, αποσπώντας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την εξαιρετική Samal Yeslyamova που έπαιζε και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη. Η ταινία που αποτελεί την υποψηφιότητα του Καζακστάν για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας είναι περισσότερο ένας υποκριτικός μαραθώνιος, παρά μία σκηνοθετική σπουδή ή κατάθεση. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την πρωταγωνίστρια, χωρίς να υπάρχει ούτε μία σεκάνς που να μην την περιλαμβάνει. Η Yeslyamova καταφέρνει κάτι φοβερά δύσκολο, καθώς η χειροκίνητη κάμερα του σκηνοθέτη είναι καρφωμένη πάνω της, αδυνατώντας να της ξεφύγει και άρα να κλέψει ένα στιγμιότυπο που να μην είναι καλή. Η ηθοποιός είναι όλη την ώρα συγκλονιστική σε μία εξοντωτικού ρεαλισμού ερμηνεία, που ξεκινάει με το μαιευτήριο και την απάρνηση του μωρού της (μάλλον για το καλό του όμως, μιας και δεν μπορεί να το μεγαλώσει), πριν να κλείσει με μία από τις πιο ρεαλιστικές σκηνές θηλασμού που έχουν γίνει στην 7η τέχνη.

Ο Dvortsevoy ακολουθεί έναν απόλυτα ρεαλιστικό δρόμο στα χνάρια των Dardenne και της «Ροζέττας» τους, που παρά την καλή του πρόθεση, καταλήγει περισσότερο να κουράζει με το μονότονο ύφος της ταινίας. Σαν ο σκηνοθέτης να έχει αποφασίσει να μας δείξει μία απόλυτα καταδικασμένη ηρωίδα, που ούτε σε αρχαία τραγωδία δεν θα πέρναγε τόσα, χωρίς να διαφαίνεται ελπίδα, ή κάτι καλύτερο, παρά μόνο μία σειρά κακουχιών, για να έρθει η λύτρωση μόνο στο τέλος που θα ξαναγγίξει το μωρό της, χωρίς και πάλι να ξέρουμε τι θα επακολουθήσει και αν θα έχει ένα καλύτερο ή χειρότερο μέλλον. Η μητρότητα βέβαια είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί να διαφύγει η μητέρα, ακόμα και όταν εγκατέλειψε το παιδί της, διότι συνεχώς την ενοχλεί το στήθος της με το γάλα να πετρώνει και να πρέπει μόνη της να το αφαιρεί, σε σκηνές που μοιάζουν τόσο νατουραλιστικά επίπονες για την ίδια την ηθοποιό. Η φωτογραφία της Jolanta Dylewska με τα μουντά, κρύα χρώματα, απόλυτα ταιριαστή με τον ψυχισμό της ηρωίδας. Μία πολύ ενδιαφέρουσα ηρωίδα, αλλά μία ταινία πολύ εγκλωβισμένη σε αυτήν, που αρνείται να δει οτιδήποτε άλλο, όπως το να θίξει περισσότερο το ζήτημα της μετανάστευσης, ούσα από το Κιργιστάν.

5,5 / 10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos