Νύχτες Πρεμιέρας-Πέμπτη 22/9: Το MOVE IT ήταν εκεί
To ΜΟVE IT βρέθηκε και χθες στις Νύχτες Πρεμιέρας και ο λόγος που οι συνεργάτες του μοναδικού μηνιαίου κινηματογραφικού free press περιοδικού παρακολούθησαν «μόλις» 4 ταινίες, είναι απλός: διότι τα En terrains connus, Αμνηστία, Rundskop, Bellflower τα είχαμε γράψει στα προηγούμενα σημείωματα. Κάνε έναν κόπο να αναζητήσεις τις κριτικές...
Μην ξεχνάς τους διαγωνισμούς του MOVE IT για Catechism Cataclysm και Cutter’s way που τρέχουν ΕΔΩ
Το πρόγραμμα των προβολών μπορείς να το κατεβάσεις σε PDF από ΕΔΩ.
Το επίσημο site της διοργάνωσης, μπορείς να το βρεις ΕΔΩ.
ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΧΘΕΣ
Kalevet (Λύσσα) (7/10)
Σκηνοθεσία: Ναβότ Ραπουσάντο, Άαρον Κεσάλες
Παίζουν: Λιόρ Ασκενάζι, Άνια Μπουκστάιν, Μενάσε Νόι
Τι σκεφτόμουν χθες κατά τις 12 παρά, να πάω, να μην πάω στο μεταμεσονύχτιο Kalevet. «Ποιος τραβιέται τώρα Κλαυθμώνος ρεεε, άραξε εδώ, καλά είσαι». Τελικά δεν άκουσα την φωνή της λογικής και δικαιώθηκα. Η πρώτη Ισραηλινή ταινία τρόμου λοιπόν είναι εδώ και πρόκειται για ένα έξυπνο horror-comedy (κατά κάποια έννοια...) που σε αποζημιώνει με αυθεντικές στιγμές τινάγματος από την θέση σου (γι’αυτό πλήρωσες άλλωστε) συνδυασμένες με ευπρόσδεκτο χιούμορ, παράμετρος που αν την καλοσκεφτείς, δεν ήταν και αναπάντεχη, δεδομένης της πορείας τους ισραηλινού κινηματογράφου εσχάτως.
Το πρωτοεμφανιζόμενο δίδυμο των σκηνοθετών παίρνει τύπους ντυμένους τενίστες, κορίτσια με κοντές μίνι φούστες, δύο σαδιστές αστυνομικούς και τον κλασσικό ψυχοπαθή, ξεχύνονται στο δάσος και όποιον πάρει ο χάρος! Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο σας τα περιγράφω, παίζουν αρκετά twists, ενώ οι περισσότεροι φόνοι συμβαίνουν εκεί που δεν τους περιμένεις. Περισσότερα δεν θα αποκαλύψω, διότι σε τέτοιου είδους ταινίες, το spoiler είναι πανεύκολο και μεγάλη παγίδα για να πέσεις, θα σας πω απλά, ότι είναι ένα θρίλερ τρόμου που απευθύνεται σε φαν των θρίλερ τρόμου. Είμαι σίγουρος ότι καταλάβατε.
Mr Tibbs
Red State (9/10)
Σκηνοθεσία: Κέβιν Σμιθ
Παίζουν: Τζον Γκούντμαν, Μελίσα Λίο, Μάικλ Παρκς, Κέβιν Πόλακ
Η πολυαναμενόμενη ταινία του Kevin Smith μετά από πολύ ντόρο θα βγει σε DVD στα τέλη Οκτωβρίου στο εξωτερικό και αν είστε από κάποιους τυχερούς ίσως καταφέρετε να την δείτε κάπου κάπως κάποτε σε κάποιον κινηματογράφο. Όταν είχα πρωτοδιαβάσει γι' αυτήν ήμουν αρκετά περίεργη να δω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα καθώς ο Smith δοκίμαζε ένα διαφορετικό είδος από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει. Διάβασα την υπόθεση, είδα τα trailers...είχα προσδοκίες. Όπως πάντα οι ταινίες του ξεσήκωναν αντιδράσεις, αρνητικά και θετικά σχόλια και με μια γύρα στο ίντερνετ ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει (αυτό σημαίνει μεγαλύτερες προσδοκίες). Βέβαια όλη αυτή την αντίδραση και το θάψιμο τα θεωρώ αυτονόητα αφού τους "πούλησε" όλους στο Sundance και αποφάσισε να κάνει μόνος του την διανομή της ταινίας.
Η ταινία αντάξια των προσδοκιών; Όχι μόνο φάνηκε αντάξια, αλλά τις ξεπέρασε. Πιστεύω ότι είναι η καλύτερή του ταινία μέχρι τώρα. Η παγίδα είναι ότι ο Smith την χαρακτήρισε horror ταινία και αν πιαστείς από αυτό πολύ πιθανό να περιμένεις καταστάσεις αλά Ηostel, Saw και όλα τα συναφή. Όμως δεν είναι αυτό το horror που θέλει να δείξει ο Smith, αλλά τη φρίκη της πραγματικότητας, της νοοτροπίας, της σκέψης όλων αυτών των συντηρητικών πολιτειών των ΗΠΑ με τους hillbillies να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο. Ξεκάθαρος σε αυτά που θέλει να πει, χρησιμοποιώντας το δικό του γνώριμο ύφος, η ιστορία δεν ακολουθεί την συγκεκριμένη πορεία τέτοιων ταινιών. Στο πρώτο μισάωρο θέτει τις βάσεις γι' αυτό που θα ακολουθησει. Ποτισμένη με γερές δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού, πνίγει την Αμερική στο ζουμί της. Θρησκεία, οικογένεια, όπλα, αστυνομία και ειδικοί πράκτορες. Όλα αυτά γίνονται ο περίγελος και τους εμπαίζει ως εκεί που δεν πάει.
Το (κωμικο)τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η παρανοια είναι η πραγματικότητα και το τραγικότερο είναι ότι ενώ οι χαρακτήρες του έχουν γνώση γι' αυτό, η μοναδική επιλογή που δέχονται είναι η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Οτιδήποτε άλλο σημαίνει θάνατος. Ο Smith δεν μακρυγορεί ούτε στην πλοκή ούτε στους χαρακτήρες του. Ό,τι ειναι στο πετάει ωμά σαν ένα σάπιο κομμάτι κρέας γιατί πρόκειται περί σαπίλας. Ο John Goodman αποδίδει αυτό που χρειαζεται, αυτός όμως που παίρνει τα εύσημα ειναι ο Michael Parks (τον έχετε δει ως Earl ΜcGraw σε αρκετές Rodriguez/Tarantino ταινίες). Ρήτορας και πατέρας παπάς και δολοφάνος. Μια εξαιρετική ερμηνεία, καθηλωτικός και απλά τα σπάει όταν ξεκινάει το ρεσιτάλ κηρύγματος. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ολοκληρώνουν αυτό το παραλήρημα του in your face δουλέματος και ειρώνειας.
Αγγελική Ρούσκα
Life in a day (8/10)
Σκηνοθεσία: Κέβιν ΜακΝτόναλντ
24 Ιουλίου 2010. Ζητήθηκε από όλους τους κατοίκους του πλανήτη να στείλουν ένα βίντεο από την καθημερινότητά τους και να το στείλουν στο YouTube. Το αποτέλεσμα; 81.000 βίντεο προσωπικών στιγμών διαφόρων ανθρώπων από 192 χώρες συνολικού χρόνου 4.500 ωρών. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα με μια υπέροχη εκτέλεση, το Life in a Day είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταφέρνει να χωρέσει 24 ώρες της ζωής μας σε 100 λεπτά εικόνων και ήχων από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Εικόνες πανέμορφες, αληθινές, πολύχρωμες, ζωηρές, σκοτεινές.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Κέβιν ΜακΝτόναλντ και ο Ρίντλεϊ Σκοτ σε ρόλο παραγωγού, είχαν σαν αποστολή να οργανώσουν όλο το οπτικοακουστικό υλικό που είχαν στην διάθεσή τους και να το φτιάξουν έτσι ώστε να δείξουν σε όλους εμάς κάτι από τις απλές καθημερινές μας ασχολίες (όπως το να ξυπνάς, να τρως πρωινό, να κάνεις βόλτα κ.α.) μέχρι και κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες όπως αυτή του Κορεάτη που ταξιδεύει εδώ και 9 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο πάνω στο ποδήλατό του. Κάποιες ιστορίες ίσως σας φανούν αδιάφορες, άλλες πάλι θα σας κάνουν να χαμογελάσετε και κάποιες απλά θα σας ενοχλήσουν με τις σκληρές εικόνες τους. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Για άλλους κάπως πιο όμορφη, για άλλους πιο σκληρή κι ο ΜακΝτονάλντ στο δείχνει αυτό χωρίς καμιά λογοκρισία. Μπορεί να μη σου αλλάξει την ζωή αλλά ίσως, βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, σε κάνει να αγαπήσεις αυτό τον τρελό κόσμο στον οποίο ζούμε λίγο παραπάνω.
Χρήστος Μπακατσέλος
Κωλόπαιδα (7/10)
Σκηνοθεσία: Στέλιος Καμμίτσης
Παίζουν: Γιώργος Καφετζόπουλος, Αινείας Τσαμάτης, Διογένης Σκαλτσάς, Ιωάννα Κολιοπούλου
Το ότι κατάφερα να φτάσω στο Δαναό και να προλάβω την προβολή της ταινίας, μέσα στον πανικό των απεργιών και το χαοτικό μποτιλιάρισμα, μέχρι και το σουρρεάλ της εν κινήσει παράστασης της λυρικής σκηνής επί της Πανόρμου και μάλιστα πάνω στο διώροφο κόκκινο λεωφορειάκι του δήμου Αθηναίων να δίνει ρέστα και να εισπράτει τις μούτζες των ακινητοποιημένων οδηγών, είναι το σενάριο μιας άλλης ταινίας, δικής μου. Τα «Κωλόπαιδα» πάντως, δεν θα τα έχανα για κανένα λόγο, αφού αφενός ήθελα να δώ τα παιδιά του σχολείου μου -που άλλοτε θεωρούσα πιτσιρίκια- να παίζουν ως ενήλικοι 25άρηδες πλέον στη μεγάλη οθόνη, και αφετέρου το σενάριο της ταινίας γυρισμένο εξ ολοκλήρου στα «λημέρια μου» (Καλλιδρομίου, Θεμιστοκλέους, Λόφος Στρέφη) δε θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη. Εν τέλει φτάνοντας στο Δαναό, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο ουσιαστικά για reunion screening, αφού φίλοι, γνωστοί και γενικά όλα τα Εξάρχεια ήταν εκεί, κάτι άκρως συγκινητητικό.
Για να μπούμε στα ενδότερα της ταινίας τώρα, το concept ήταν η αληθοφανής ιστορία τριών νέων που έχουν αποφασίσει να φύγουν από την Αθήνα για το Βερολίνο (πόσο επίκαιρο) κυνηγώντας τα όνειρά τους για κάτι καλύτερο. Ένα απόγευμα πριν τη μεγάλη έξοδο, οι τρεις κολλητοί τριγυρνούν στη γειτονιά τους και περνούν το τελευταίο τους απόγευμα – βράδυ εκεί , χωρίς να μπορούν να φανταστούν ότι μέσα σε λίγες ώρες θα αλλάξουν τα πάντα για όλους. Η ταινία χρωματισμένη με ρομαντισμό, νεανική αυθάδεια και τρέλλα αν και είχε ορισμένες «ατέλειες», ωστόσο ως σύνολο ήταν πολύ καλή, ιδιαίτερα αν την αξιολογήσει κανείς έχοντας υπόψιν ότι πρόκειται για την παρθενική ολοκληρωμένη μεγάλου μήκους δουλειά του σκηνοθέτη.
Τα «Κωλόπαιδα» που καταβάθος παραμένουν «φλώροι», η φιλία και οι σχέσεις, τα προβλήματα, οι ψιλοαπατεωνιές και το δίλημμα της μετανάστευσης , του να φύγει κανείς αναζητώντας κάτι καλύτερο ή να μείνει εδώ και να παλέψει με τους δαίμονές του, καθώς επίσης και η σύγκρουση με την εξουσία είναι θέματα που πραγματεύεται η ταινία. Όπως μας είπε ο σκηνοθέτης μετά το τέλος της ταινίας στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν οι συντελεστές (και την οποία θα διαβάσετε στο MOVE IT προσεχώς), το «φευγιό» ήταν πάντοτε κάτι που απασχολούσε τον ίδιο, αφού ο Στέλιος έφυγε από την Κύπρο, πήγε στην Νέα Υόρκη και τώρα βρίσκεται στην Αθήνα έχοντας πάντοτε «τάσεις φυγής». Όμορφα πλάνα, καλά εξωτερικά γυρίσματα, ωραία τοπία στο κέντρο της πόλης, μικρές στιγμές χιούμορ, ενώ οι ήρωες («κολλητοί» και στην πραγματικότητα) δένουν τέλεια μεταξύ τους. Επίσης το γεγονός ότι η όλη ταινία γυρίστηκε μέσα σε λιγότερο από 20 ημέρες αξίζει πολλά respect. Όπως επίσης και το ότι ο σκηνοθέτης κινηματογράφησε τη γειτονιά των Εξαρχείων με τέτοιο τρόπο που θα το έκανε μόνο ένας «αυτόχθων» παρά το γεγονός ότι δεν είναι από τα μέρη.
Προς μεγάλη μου ικανοποίηση καταφέρνει να μη γίνεται «μια ακόμα μίζερη ταινία γυρισμένη στους δρόμους της Αθήνας», ενώ ακόμα και κάποια κλισέ που χρησιμοποιούνται κυρίως σε ό,τι αφορά στην αργκό που χρησιμοποιούν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές, ξεπερνιούνται με το ανυπέρβλητο τέλος. Η ανατροπή, στο τέλος της ταινίας, όπου ότι θεωρούσες δεδομένο πρέπει απλά να το ξεχάσεις, είναι το καλύτερο φινάλε ( υποσχέθηκα να μην πώ περισσότερα, αλλά πραγματικά το βρήκα πολύ έξυπνο και με σαφές στίγμα). Βρήκα επίσης εξαιρετικό το soundtrack της ταινίας, με κομμάτια σε αγγλόφωνο στίχο, το οποίο όπως μας είπαν οι συντελεστές της ταινίας είναι γραμμένο αποκλειστικά για τα «Κωλόπαιδα» και πάνω σε αυτά. (Σημειωτέον ότι καθόλη τη διάρκεια της ταινίας έσπαγα το κεφάλι μου να δώ τι ήταν αυτό που άκουγα). Σε κάθε περίπτωση, επειδή στηρίζουμε τις ανεξάρτητες ελληνικές παραγωγές, ελπίζουμε η ταινία με το καλό να πάρει διανομή και να δούμε και το ευρύ κοινό στις κινηματογραφικές αίθουσες για να το απολαύσουν.
Eιρήνη Κατσαρά
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/9
The Catechism Cataclysm (Απόλλων, 00.30)
Death metal και σουρεαλιστική κωμωδία, άχαστος συνδυασμός.
Sound It Out (Δαναός 1, 6 μ.μ.)
Φαντάσου το «High Fidelity» σε ντοκιμαντέρ. Δεν γίνεται να το χάσεις.
Revenge: a love story (Δαναός 1, 00.15)
Υπερστυλιζαρισμένο αιματοβαμμένο revenge διαμάντι με 2-3 σκηνές ανθολογίας. Το διάβασες άλλωστε και στο MOVE IT που κυκλοφορεί. ΤΡΕΙΛΕΡ
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ
The Trial 9,5/10
Marketa Lazarova 9,5/10
Artist 9/10
Drive 9/10
The night of the hunter 8,5/10
ΤΤ3D: Closer to the edge (8,5/10)
La Fee 8/10
Senna 8/10
Attack the block 8/10
Gandu 8/10
Backyard 8/10
Red State 8/10
Hobo with a shotgun 8/10
Michel Petrucciani 8/10
Sensation 8/10
Rundskop 8/10
Life in a day 8/10
Happy Happy 7,5/10
Revenge: a love story 7,5/10
A separation 7,5/10
L’ Apollonide 7,5/10
Ballad of Genesis and Lady Jaye 7,5/10
Natural Selection 7,5/10
Troll Hunter 7/10
Amador 7/10
Kωλόπαιδα 7/10
Γάλα 7/10
Kalevet 7/10
Hit so hard 7/10
Silver Tongues 7/10
Oslo, 31 August 7/10
Mama Africa 7/10
Upside down: the Creation Records story 7/10
Win Win 6,5/10
Love 6,5/10
Αμνηστία 6,5/10
L’apollonide 6/10
Submarine 6/10
Machine Gun Preacher 6/10
Αtmen 6/10
Κilling Bono 6/10
Medianeras 6/10
Win Win 6/10
Conspirator 6/10
Some guy who kills people 6/10
Medianeras 5,5/10
Magic Trip 5,5/10
Talihina Sky 5/10
Bellflower 5/10
The Mountain 5/10
Sex & Zen 5/10
Dynamiter 5/10
On the ice 5/10
Headhunters 4/10
Skoonheid 4/10
En Terrains Connus 3,5/10
4ever 3/10
Je suis un no man’s land 1,5/10
Underwater Love 1/10
Guilty of Romance 1/10
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων