Νύχτες Πρεμιέρας 2022: “L'Immensita” – Κριτική
Σύνοψη: Στη Ρώμη του ‘70, μια μητέρα διοχετεύει στα τρία της παιδιά όση αγάπη λείπει από τον άχαρο γάμο της.
ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάζουν David Lynch Remastered
ο μεγαλύτερο, η Αντριάνα, είναι ένα κορίτσι που θα ήθελε να είναι αγόρι και το οποίο, κάθε φορά που νιώθει ξένο από τον γύρω κόσμο, καταφεύγει στη φαντασία του, στα τραγούδια του Αντριάνο Τσελεντάνο και της Ραφαέλα Καρά, στα κρυφά αισθήματά του για ένα άλλο κορίτσι και στην αγκαλιά της ανοιχτόμυαλης μάνας του, ξένης κι αυτής στα μάτια του συντηρητικού περίγυρου.
Με πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ιταλικού σινεμά υπογράφει ένα λυτρωτικά αυτοβιογραφικό δράμα για το πώς ο ίδιος διεκδίκησε τη σεξουαλική toy ταυτότητα και διαφορετικότητά του σε μια εποχή ανέτοιμη ακόμη να δεχτεί κάτι τέτοιο.
Άποψη: Ένα μελαγχολικό χιούμορ διατρέχει αυτή την αυτοβιογραφική ταινία του Εμανουέλε Κριαλέζε. Ένα οικογενειακό δράμα, τοποθετημένο στη Ρώμη μιας άλλης δεκαετίας, παρουσιάζει μια ιστορία που όλοι κάπως έχουμε ξανακούσει: όταν ο έρωτας των γονιών έχει στερεύσει, η “Απέραντη Αγάπη” -όπως ήταν η απόδοση της ταινίας στα ελληνικά- της μάνας για τα παιδιά, κάνει την καθημερινότητα πιο υποφερτή.
Στο κέντρο των όσων συμβαίνουν βρίσκεται η Άντρι (Λουάνα Τζιουλιάνι), η έφηβη που θέλει να την φωνάζουν Αντρέα, που φορά μόνο αγορίστικα ρούχα και που νιώθει έντονα αυτό που σήμερα θα περιγράφαμε ως δυσφορία φύλου. Η μητέρα της, Κλάρα, δεν γνωρίζει ίσως αυτόν τον όρο πίσω στη δεκαετία του ’70 όπου διαδραματίζεται η ταινία, γνωρίζει, όμως, πώς να αγαπάει και να αποδέχεται χωρίς όρους.
Η Πενέλοπε Κρουζ είναι εδώ μια μητέρα ζεστή, προσιτή, με καρδιά μικρού παιδιού που ασφυκτιά και βρίσκεται ένα βήμα πριν το burn out.
Αντίδοτο σε μια καθημερινότητα γεμάτη αναταράξεις, κάτω από την κυριαρχία ενός απόντα πατέρα με βίαια ξεσπάσματα, γίνεται για τη μητέρα και τα παιδιά η μουσική: τα τραγούδια και οι σταρ της εποχής, η Ραφαέλα Καρά, η Πάτι Πράβο, o Αντριάνο Τσελεντάνο κι ο Τζόνι Ντορέλι, παίρνουν ρόλο στη δράση, μπαίνουν κυριολεκτικά στις ζωές των πρωταγωνιστών, αποτελούν σανίδα σωτηρίας για τη νεαρή ηρωίδα και δίνουν στην ταινία τον σουρεάλ τόνο που χρειαζόταν για να ξεχωρίσει.
Με εξαιρετική φωτογραφία, επιτυχημένη αναπαράσταση της εποχής και ύφος που μπλέκει το αστείο με το δράμα, ο Κριαλέζε δημιουργεί σίγουρα κάτι ιδιαίτερο.
Το τέλος μας αφήνει κάπως μετέωρους, χωρίς κάποια δραστική λύση -δεν ξέρουμε κιόλας αν θα μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο δεδομένων των συνθηκών της εποχής- αλλά με ένα τελευταίο τραγούδι που μας λέει “αντίο”.
Και μας αφήνει να βρούμε τους δικούς μας τρόπους διαφυγής κάθε φορά που η ζωή γίνεται πιο “βαριά” από όσο αντέχουμε.
Περισσότερα για το φεστιβάλ στο ειδικό section του MOVE IT που ανανεώνεται συνεχώς.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων