Νύχτες 2019: "End of sentence" - Κριτική

Σύνοψη: Μετά το πέρας της ποινής του σε φυλακή της Αλαμπάμα, ο Σον (Logan Lerman) ακολουθεί τον πατέρα του Φρανκ (John Hawkes) στην Ιρλανδία, για να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία της πρόσφατα χαμένης μητέρας του (Andrea Irvine): να σκορπίσουν τις στάχτες της σε μια λίμνη στον βορά της χώρας.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Γνώμη: Τα γεγονότα που φέρνουν κοντά αποξενωμένα μέλη μιας οικογένειας είναι μια παραδοσιακή θεματική του αμερικάνικου – και όχι μόνο – ανεξάρτητου σινεμά. Κι όταν το αφηγηματικό όχημα της επανένωσης είναι ένα road trip, τότε έχουμε να σχεδόν να κάνουμε με ένα είδος από μόνο του, με τρανό παράδειγμα των τελευταίων ετών το υπέροχο «Nebraska» του Alexander Payne.

Μεγάλος Χορηγός του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας είναι η COSMOTE TV.

Το «End of Sentence», ντεμπούτο του Ισλανδού Elfar Adalsteins, μπορεί φαινομενικά να μην διαθέτει κάποια πρωτοτυπία, κρύβει όμως μικρές εκπλήξεις καθ’ όλη τη διάρκειά του και διαθέτει μια ισορροπημένη μίξη μελαγχολίας, χιούμορ και συγκίνησης που ποτέ δεν καταλήγει μελοδραματική, καθώς και μερικά εξαίσια πλάνα του φωτογενούς τοπίου της Ιρλανδίας.

Αυτό όμως που δίνει στο όλο εγχείρημα το κάτι παραπάνω και το κάνει να ξεχωρίζει από παρόμοιες οικογενειακές ιστορίες είναι η ερμηνεία του John Hawkes. O 60χρονος ηθοποιός που έγινε γνωστός από την ερμηνεία του στο «Winter’s Bone», για την οποία βρέθηκε και υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου, είναι ένας από τους κλασσικούς «unsung heroes» του Hollywood, ένας χαμαιλεοντικός ερμηνευτής, a la Harry Dean Stanton, που μπορεί να μην θυμάσαι το όνομά του, αλλά ξέρεις ότι όταν παίζει σε μια ταινία, η ταινία δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κακή.

Κι εδώ είναι εξαιρετικός στον ρόλο του φιλήσυχου και ευγενικού πρώην πωλητή, ο οποίος πρέπει ταυτόχρονα να πενθήσει τη γυναίκα του, να μάθει πράγματα για εκείνη τα οποία αγνοούσε και να προσπαθήσει να συνυπάρξει με έναν γιο που φαινομενικά δεν του μοιάζει σε τίποτα. Η σκηνή και μόνο στην οποία προσπαθεί να βολέψει το δοχείο με τις στάχτες στο αυτοκίνητό του, λέει τόσα πράγματα για τον χαρακτήρα του που λιγότερο skilled ηθοποιοί μπορεί να χρειάζονταν ολόκληρη την ταινία για να τα πουν, ενώ η χημεία του με τον Logan Lerman είναι οργανική και καλοδουλεμένη.

Ο δε Lerman, τον οποίο γνωρίσαμε στα «Πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο», δεν αρκείται στο κλισέ του σκληρόπετσου και σιωπηλού πρώην κρατούμενου και άσωτου υιού, αλλά του προσδίδει την απαραίτητη πτυχή τρυφερότητας και ευαισθησίας.

Κι όταν πια πατέρας και γιος φτάσουν στον προορισμό τους, θα έχουν παραδώσει μία από τις πιο γλυκές ταινίες που είδαμε φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας, 

7  /  10