Νύχτες 18: "The Heiresses" - Κριτική

Σύνοψη: Η Τσέλα και η Τσικίτα είναι ένα μεσήλικο ζευγάρι που μένει στο σπίτι της δεύτερης στην Ασουνσιόν της Παραγουάης. Και οι δύο προέρχονται από πλούσιες οικογένειες, αλλά πλέον αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και ξεπουλάνε κομμάτι-κομμάτι τις περιουσίες τους για επιβιώσουν. Όταν η Τσικίτα φυλακίζεται για χρέη προς μια Τράπεζα της χώρας, η Τσέλα βρίσκεται μετά από χρόνια μόνη και προσπαθεί να αντεπεξέλθει στη νέα καθημερινότητά της, ενώ παράλληλα γοητεύεται από μια νεαρότερη γυναίκα.

ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Η μέση ηλικία των γυναικών δεν φαίνεται να αποτελεί τόσο ενδιαφέρον σεναριακό υλικό όσο αυτή των αντρών, πράγμα που φαίνεται από τον όγκο των παραγωγών που ασχολούνται με το midlife crisis 50άρηδων που πρέπει να πάρουν νέο αμάξι ή/και να καταφέρουν να ρίξουν στο κρεβάτι μια νεότερη σε ηλικία γυναίκα.

Αν μάλιστα βάλεις και στην εξίσωση τη μέση ηλικία μιας γυναίκας που μοιράζεται χρόνια τη ζωή της με μια άλλη γυναίκα, τότε έχεις μια σχεδόν ανεξερεύνητη κινηματογραφικά ζώνη, ώστε να κάνεις ένα ντεμπούτο εντυπωσιακό και συγκινητικό, όπως έκανε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Marcelo Martinessi με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, για την οποία και απέσπασε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2018.

«Οι Κληρονόμοι» ξεκινούν σαν ένα ερωτικό δράμα δωματίου, για την σταδιακή ψυχική και σωματική απομάκρυνση δυο γυναικών μετά από χρόνια σχέσης και υπό την πίεση οικονομικών προβλημάτων, αλλά εξελίσσονται σε ένα χρονικό απελευθέρωσης και χειραφέτησης της κεντρικής ηρωίδας τους.

Με αφηγηματικό και κυριολεκτικό όχημα ένα αμάξι, που κληρονόμησε από τον πατέρα της και είναι πλέον προς πώληση, η Τσέλα μετατρέπεται από έγκλειστη ζωγράφος που έχει παραιτηθεί από τη ζωή σε μια εναλλακτική οδηγό Uber για τις ευκατάστατες γηραιές κυρίες της γειτονιάς της. Αυτή η έξοδός της από ένα σπίτι που αδειάζει από έπιπλα και η έλλειψη της συντρόφου της, της δίνουν την ευκαιρία ν’ αφυπνίσει αισθήσεις που έμοιαζαν να είχαν πέσει σε λήθαργο. Η δε γνωριμία και έλξη της για μια νεαρή και παθιασμένη γυναίκα χρησιμοποιείται,  χωρίς κραυγαλέο τρόπο, από τον Martinessi για να υπενθυμίσει το ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα δεν σταματά να υφίσταται μετά την εμμηνόπαυση.

Ο Martinessi κινηματογραφεί με τρυφερότητα την ηρωίδα του και η εκπληκτική Ana Brun (δίκαιη νικήτρια Αργυρής Άρκτου Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας) μιλάει κυριολεκτικά με το βλέμμα της και τις μελετημένες κινήσεις της. Χωρίς περιττές εξάρσεις ή αψυχολόγητες πράξεις, το σενάριό του ποτέ δεν την προδίδει ούτε την αφήνει εκτεθειμένη. Θα μπορούσε ίσως να εστιάσει λίγο περισσότερο στις άλλες δύο γυναίκες στη ζωή της, αλλά αυτό ίσως να μετατόπιζε την ταινία από το συναισθηματικό της κέντρο. Το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο επίσης δεν λείπει, με τις ταξικές ανισότητες της Παραγουάης να αποτυπώνονται εύστοχα μέσα από τις γηραιές κυρίες και τις σκηνές όπου η Τσέλα επισκέπτεται τη σύντροφό της στη φυλακή.

«Προερχόμαστε από μία πολύ συντηρητική κοινωνία. Αν η ταινία μας βοηθήσει να ανοίξουμε πόρτες, παράθυρα, καρδιές, μυαλά θα είμαι ευτυχισμένος...» ήταν τα λόγια του Martinessi κατά τη βράβευση του στην Berlinale και έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένος, καθώς πέτυχε τον στόχο του.

Βαθμολογία: 7,5 / 10