Νύχτες 15: "Bad timing" - REVIEW

Βρώμικο προβοκατόρικο ερωτικό ποίημα

Όπως λέει κι ένας φίλος και συνάδελφος, δεν τις κάνουν πια όπως τότε. Τις ταινίες ντε. Από τους τίτλους αρχής σε σκλαβώνει η ταινία και πώς να μην δηλαδή,  αφού ξεκινά με τη φωνή του  Tom Waits και πίνακες του Klimt.

Για την ακρίβεια θα μπορούσα να γράφω ολόκληρες σελίδες για το soundtrack της εν λόγω ταινίας –Tom Waits, The Who, Billie Holiday-, αλλά ας δούμε ολόκληρο το δάσος, όχι μόνο το δέντρο. Σεξ, δάκρυα και μπόλικη φροϋδική ψυχανάλυση  για μια ατμοσφαιρικότατη ταινία που δίχασε κοινό  και κριτικούς -ενόχλησε για την ακρίβεια - στην εποχή της (1980), αλλά το αψεγάδιαστο στυλ της είναι αδύνατον να μη σε ρουφήξει ολόκληρο στο μαύρο αυτό ερωτικό παραμύθι.

Καθηλωτική, ερωτική, ‘άρρωστη’, προβοκατόρικη, μελαγχολική,  προσωπικά ίσως η περισσότερο αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη, εκτυλίσσεται σε δυο διαφορετικούς  χωροχρόνους, το πριν και το τώρα, το πάθος και τη λογική,  μέσω  της τεχνικής των φλας μπακ που χρησιμοποιούνται με αριστοτεχνικό τρόπο εδώ, σε μια ανορθόδοξη σχεδόν άναρχη αφήγηση που θυμίζει χαοτικό παζλ, όπως και  η σχέση των δυο πρωταγωνιστών.

Το τετράπτυχο της επιτυχίας εδώ είναι οι τέσσερις πρωταγωνιστές: O ‘κουλτουριάρης’ Άρτ Γκαρφάνκελ, η ‘ange ou demon’ Τερέζα Ράσελ, ο ‘alter ego’ Χάρβει Κέιτελ και ο ‘άνθρωπος-σκιά’ Ντένχολμ Έλιοτ. Δυο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι –ένας φαινομενικά comme-il-faut κουλτουριάρης καθηγητής με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και μια ‘ελευθεριακή’ αιθέρια νεαρά - συναντιούνται σε ένα πάρτυ και γίνονται έρμαια του αχαλίνωτου πάθους τους σε μια σχέση καταστροφική σε κάθε επίπεδο.

Η σεξουαλική επιθυμία, το πάθος, η ζήλεια, ο εθισμός, η εμμονή  και η παράνοια, το βάθος και τα όρια του εαυτού μας, κάπου εκεί και ο Φρόιντ χαμογελά με αυτοεπιβεβαίωση για τις θεωρίες του. Η ‘δύναμη της σάρκας μπορεί να είναι ασυγκράτητη, αλλά η υπεροχή της δύναμης του –αρρωστημένου- μας μυαλού είναι σαρωτική και ανίκητη. Ένα βρώμικο ερωτικό ποίημα που επιβάλλεται να ‘διαβάσει’ κάποιος.

9 / 10