Γαλλόφωνο 2021: "Αύριο περνάω απέναντι" - Κριτική

Η Μαρία (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) είναι μια αστυνομικός, που ζει με την κόρη της κάπου στην Αθήνα. Έχει μια μητέρα με προβλήματα που χρήζουν κατάλληλης φροντίδας, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, και έχει χάσει πρόσφατα την δουλειά της στην πόλη, με αποτέλεσμα να πρέπει να αναλάβει μια θέση σε ένα στρατόπεδο προσφύγων, στο νησί της Λέσβου. Ο Yussof (Hanna  Issa) είναι ένας Σύριος πρόσφυγας που φτάνει στο νησί, σε μια προσπάθεια να περάσει στην Ευρώπη. Οι δυο τους θα συναντηθούν μέσα σε μια εύθραυστη συνθήκη, αναπτύσσοντας μια σύντομη αλλά βαθιά σχέση.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

Η ταινία της Sepideh Farsi προσπαθεί να ενσωματώσει το προσωπικό δράμα στο πολύ ευαίσθητο θέμα-αγκάθι της σύγχρονης Ευρώπης, το προσφυγικό ζήτημα, οικοδομώντας μια ιστορία εγγύτητας σε έναν κόσμο που καταρρέει. Δυστυχώς όμως, το οικοδόμημά της είναι γεμάτο χαλάσματα.

Σκηνοθεσία: Σεπιντέχ Φαρσί. Πρωταγωνιστούν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Χάνα Ίσα, Βασίλης Κουκαλάνι, Λυδία Φωτοπούλου. 

Μια γυναίκα με πολλαπλές δυσκολίες στην καθημερινότητα, που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των απαιτήσεων, και ένας νεαρός άνδρας που έχει βιώσει την φρίκη του πολέμου και της απώλειας, έρχονται κοντά για να στηρίξουν ο ένας τον άλλον, με όποιον τρόπο μπορούν. Κι αυτό θεωρητικά οδηγεί σε μια σύντομη επαφή, που επιδρά στην ζωή και την σκέψη τους, κάτι που όχι απλά δεν μας δίνεται σαν αίσθηση, αλλά αντιθέτως μας αφήνει με πολλαπλά ερωτηματικά.

Στην πράξη, το «Αύριο περνάω απέναντι» είναι αρκετά κακογραμμένο και δεν διαθέτει καμία συνοχή. Αν στο μυαλό της δημιουργού υπήρχε μια δομημένη ιδέα ή ένας εδραιωμένος τρόπος αφήγησής της, αυτή δεν αποδόθηκε με κανένα τρόπο στο αποτέλεσμα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, βλέπουμε σκόρπιες ιδέες, πρόσωπα και περιστατικά τα οποία ούτε εξηγούνται ούτε συνδέονται απαραίτητα. Πολλά πράγματα μένουν ανείπωτα, ρυθμός δεν υπάρχει, ούτε κάποιο χτίσιμο με τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να απουσιάζει και η σύνδεση με αυτό που παρακολουθούμε.

Κι αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό, δεδομένων και των θεματικών της ταινίας. Η προσφυγική κρίση, η οικονομική δυσχέρεια, η μοναξιά και η απελπισία που τυλίγει τους πρωταγωνιστές είναι τόσο έντονα φορτισμένες συνθήκες και τόσο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, που είναι πραγματικά δύσκολο να μας αφήσουν ανέγγιχτους. Κι όμως, ο τρόπος που έχουν προσεγγιστεί, η προχειρότητα και η αβάθεια με την οποία παρουσιάζονται μας αφήνουν με έναν συνδυασμό απογοήτευσης και αδιαφορίας. Σε αυτό συμβάλλει βέβαια και η κίνηση της κάμερας, που ανά στιγμές μοιάζει ακατανόητη, και η επιλογή της σκηνοθέτριας να αφήσει πολλά στην ευχέρεια των υποθέσεών μας. Φωτεινή εξαίρεση της όλης προσπάθειας αποτελεί η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, η οποία μπορεί και αποδίδει τα μέγιστα ακόμα και με τα ελάχιστα.

Στο μήνυμα της Sepideh Farsi  για την ταινία (που μπορείτε να δείτε εδώ) η δημιουργός αναφέρει ότι το «Αύριο περνάω απέναντι» αντιμετώπισε διάφορες προκλήσεις και ότι στο τέλος μας μιλά για την μαγική συνάντηση και τον απίθανο έρωτα δυο ανθρώπων που συναντήθηκαν για λίγο, πριν χωριστούν ξανά.

Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα μαγικό ή απίθανο ούτε στον έρωτα αυτόν ούτε στην ταινία, και είναι κρίμα μια γλυκιά σκέψη να καταλήγει σε κάτι τόσο ελλιπές, αβαθές και ανιαρό.

To ΜΟVE IT παρακολουθεί ταινίες από το 21ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και καταγράφει τις εντυπώσεις του στο ειδικά διαμορφωμένο section μας.